all about eve…
Παραμένει η ερωμένη που όλοι οι μερακλήδες της αστικής ευδαιμονίας θα ήθελαν να έχουν. Αγορές «σοκ και δέος», cafes, τα must της γεύσης και της νύχτας, σημεία υψηλών αστικών δονήσεων: O Χάρης Σταυρίδης σάς δίνει τις καίριες πληροφορίες για να βρείτε το κουμπί της.
Interni
Προσηλωμένοι επί το έργον, skateboarders ακροβατούν άτσαλα στην Αριστοτέλους. Κοριτσάκια με σιδεράκια ζητωκραυγάζουν αστέρες του Fame Story, καλεσμένοι του δήμου, σε ακόμη μια γιορτή της πόλης. Κομμώτριες στο Πανόραμα ρίχνουν κλεφτές ματιές στην TV100, όσο βάζουν τις τελευταίες τους πινελιές στη «σημαντική» πελάτισσά τους για το εξίσου «σημαντικό» βραδινό κάλεσμα. Εργένηδες βολτάρουν με τους σκύλους τους στην παραλία, ελπίζοντας για ένα χάδι (στο σκύλο) και μια γνωριμία (για αυτούς). Λευκός Πύργος που έγινε γκρι. Μπουγάτσα με τυρί. Μποτιλιαρίσματα στην Όλγας. Σαρωτική νίκη των μπουζουκιών. Καφέ που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, wannabes που στριμώχνονται υπάκουα πάνω σε stand. Γραφίστες που ανατρέπουν κλισέ απόψεις περί αισθητικής.
Δημιουργικές ομάδες που προκαλούν. Ανερχόμενες μπάντες κάνουν πρόβες στις παλιές αποθήκες στα Λαδάδικα. Εμπορικά πολυκαταστήματα με ευκολίες για όλους. Πόσες ακόμη σου χρειάζονται; Εικόνες με αντιθέσεις νεοελληνικής πραγματικότητας σε μια μεγαλούπολη που παραμένει ρομαντική. «Στη Θεσσαλονίκη έχετε το καλύτερο φαγητό, τις ωραιότερες γυναίκες, τους χαλαρότερους ρυθμούς». Πραγματικότητες ιδωμένες από τα μάτια ενός επισκέπτη που συνήθως υπερβάλλει. Ή μήπως έχει δίκιο; Μπορεί η πόλη να έχει ανάγκη από περισσότερες εικόνες, να της λείπει ο κοσμοπολίτικος αέρας, να χρειάζεται λιγότερες παρωπίδες, αλλά έχει τον τρόπο της να σε κερδίζει. Ζεστοί άνθρωποι (και ας ακούγεται κλισέ), ταξιτζήδες περισσότερο υποφερτοί από αυτούς της Αθήνας, σχετικά εύκολες αποστάσεις για να βρεις αυτό που θέλεις, μια γοητεία που σου κλείνει πονηρά το μάτι.
Θυμάρι, κανέλα, φρέσκα ή λιγότερο φρέσκα ψάρια, αλανιάρες ή όχι και τόσο «απελευθερωμένες» εντέλει κότες, σπασμένα ελληνικά, προσεκτικό ψαχούλεμα στην αναζήτηση της ποιότητας, οριακές διαπραγματεύσεις πάνω στο ζύγι, προσεκτικό μέτρημα των ψιλών, κλεφτές μπουκιές πριν από το μεσημεριανό στον Αρχοντή, το γιατρό της πείνας. Καθημερινές καταστάσεις στη Στοά Μοδιάνο και τις γύρω γειτονιές, γραφικές και με χρώμα καταστάσεις για τους τουρίστες και για όλους όσοι θέλουν μια ψευδαίσθηση ανατολίτικης παράδοσης που χάνεται μέσα στην τεχνητή γυαλάδα του Carrefour… Πόσο μπορούν να σε κακομάθουν σε ένα μαγαζί; Στο Spoilt, μάλλον αρκετά, αφού από το όνομά του και μόνο καταλαβαίνεις το concept του. Σε σχήμα που θυμίζει tube, προσφέρει ατελείωτο name dropping από φρέσκες επωνυμίες με funky χαρακτήρα, ενώ το σκυλάκι κανίς στο (βραβευμένο) λογότυπό του, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα ενός project που ξεφεύγει από τα βαρετά κατεστημένα. Νέο entry στην πόλη, το ξενοδοχείο Daios, ξεκίνησε αρχικά ως project πολυτελούς οικοδομής με καταπληκτική θέα στη θάλασσα για να γίνει, όπως λέει και το μότο του, ένας χώρος αφιερωμένος στο luxury living. Υπερσύγχρονο, με design λεπτομέρειες, πάρκιγκ τριών επιπέδων, και όλα αυτά στην καρδιά του κέντρου. Αναμφίβολα, ένας ισχυρός καινούριος παίκτης.
Μπητ Μπαζάρ
Διαφορετικοί d.js καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας ντύνουν με ενδιαφέροντα ήχο ένα pop περιβάλλον στο οποίο συνωστίζονται όλες οι εναλλακτικές φάτσες, ενώ τα happenings με guests από το εξωτερικό φροντίζουν να
μη βαριέσαι ποτέ.
Χατζής. Απόλυτο, αξεπέραστο στέκι για εκείνες τις μικρές στιγμές που η υπογλυκαιμία σε έχει χτυπήσει πιο ύπουλα και από εκείνα τα χαριτωμένα σαρκοβόρα φυτά. Απλά, αξεπέραστος. Από τα νεότερα μέτωπα στον αγώνα κατά του μη-στιλ, το Style Fax της περσόνα (είτε σου αρέσει, είτε όχι) Άννας Καψάλη, φέρνει από καπέλα του Philip Treacy, μέχρι τον ανερχόμενο Έλληνα Άγγελο Μπράτη, αποτελώντας το νεότερο talk of the town, καταναλωτικά… Για τους τριαντάρηδες με ανησυχίες, το The bar αποτελεί το στέκι τους. Ροκ με άποψη, mix and match κόσμου με ελκυστικές αναλογίες ανδρών και γυναικών σε ένα χαρακτηριστικό στέκι της πόλης. Για το Back to Βase οι αρχικές απαιτήσεις ήταν πολλές. Στο χώρο που παλαιότερα βρίσκονταν τα θρυλικά Splendid και Άρωμα, δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για σφάλματα. Τριώροφος, elegant χώρος, εμπορική μουσική, θεματικά priv, parties και ένα αρκετό attitude το έκαναν στέκι. Στη γευστικά κλειστή Θεσσαλονίκη, όπου οι μόνες επιτρεπτές (και επιτυχημένες) εξάρσεις του ουρανίσκου ανήκουν σε ιταλικές (άντε και κινέζικες γεύσεις), το να κάνεις ένα αραβικό εστιατόριο είναι δύσκολη υπόθεση. Ευτυχώς, οι Κέδροι του Λιβάνου φαίνεται να ρίχνουν τις γευστικές παρωπίδες, δείχνοντας πως με ποιότητα και επιμονή, υπάρχουν και άλλες γεύσεις, πέρα από αυτές της Πόλης. Ίσως το πιο cult ποτάδικο της σεζόν που πέρασε. Ο λόγος; Το Zenit πέτυχε μόνο με word of mouth διαφήμιση, κάτι δηλαδή σαν τα guerrilla stores της Kawakubo. Απίστευτα πολυσυλλεκτικός κόσμος και ατμόσφαιρα με διάθεση που ξέφυγε από τα στημένα. Στη φιλοσοφία της νεο-ταβέρνας, το Meat Me κέρδισε αυτοστιγμεί φανατικό κοινό. Τοποθετημένο σε cult μέρη, όπως η στοά Μοδιάνο και τα Λαδάδικα, έδειξε πώς μπορούν να εκσυγχρονιστούν οι ταβέρνες αισθητικά, χωρίς να χάνουν τίποτα σε ουσία και σε γεύση. Ο ναός της κρεατοφαγίας σε deluxe συσκευασία. 
Daios
Αγαπημένο, και όχι άδικα.
Στα Ηλίσια, στο κέντρο και στο Mediterranean Cosmos για τους shoppers εκτός πόλης, το Fena Fresh φέρνει σε αποκλειστικότητα αρώματα που δύσκολα βρίσκεις αλλού, παίζει με μάρκες που λατρεύει ο κάθε αμφισβητίας πιτσιρικάς που σέβεται τον εαυτό του και αλλάζει κάθε μήνα τις βιτρίνες του, προκαλώντας σε να περάσεις για να δεις ποια είναι η βασική ιδέα αυτή τη φορά. Στα ατού, το Χυμείο, το μπαρ με τα σουρεάλ κοκτέιλ φρέσκων φρούτων, όπου δύσκολα φεύγεις με μόνο «ένα ποτό». Το conceptual shopping στον καλύτερό του SKG εαυτό. Ίσως το παλιότερο dancing club στην Ελ-λάδα, μετά το κλείσιμο μαγαζιών όπως το Plus Soda, το Decadence στη Βίλκα, κρατάει ψηλά τον πήχη των BpM (Beats per minute), με αρκετές μετακλήσεις διάσημων ή ανερχόμενων jockeys, θεματικά πάρτι όπως το Elektroluv και up tempo καταστάσεις. Underground chic… Επί σειρά σεζόν επιτυχημένο, με τις ουρές που κατά καιρούς έχουν σχηματιστεί έξω από το Casa La Femme, να θυμίζουν συσσίτιο σε πεινασμένους για λίγο fun clubbers. Μainstream καταστάσεις, χωρίς να έχεις πολλές απαιτήσεις. Όσο και αν ακούγεται κλισέ, είναι αλήθεια. Το ultra μοδάτο και αφαιρετικό Azzuro έχει εξαιρετικό, ανεπιτήδευτο service που σε σκλαβώνει. Από τα μέρη που δεν χρειάζονται συστάσεις, πέρασε από ένα ολικό make-over για να γίνει ακόμη καλύτερο αισθητικά, κρατώντας σταθερά του ατού του. Καλή κουζίνα και απίθανη θέα. Τι παραπάνω να ζητήσεις; 
Πλατεία Αριστοτέλους
συνθήκες το επιτρέψουν. Από ότι φαίνεται, το 7 θάλασσες ήρθε για να μείνει.
Σταθερή αξία στο κομμάτι της πολυδιασκέδασης, ο Μύλος, πέρασε από αρκετές περιπέτειες και σκαμπανεβάσματα, έχοντας ζήσει τόσο στιγμές δόξας όσο και αδυναμίας. Ροκ συγκροτήματα του εξωτερικού δένουν με ελληνικά έντεχνα σχήματα και dance βραδιές, όλα σε μια πρακτική συσκευασία, πάντα με άποψη. Αναμφίβολα, ένα κομμάτι δεμένο με την πόλη. φ Μέσα από την τελειομανία της Χρύσας Κονιόρδου, ξεδιπλώνεται το Βήτα, στο Βυζαντινό Μουσείο. Minimal εστιατόριο και μπαρ, ξεχωριστό λόγω θέσης αλλά και διάθεσης, λειτουργεί ως μέρος απόδρασης εντός του κέντρου. Με ξεκάθαρη άποψη, έγινε στέκι της υψηλών απαιτήσεων local κοινωνίας και σταδιακά γίνεται γνωστό σε όλο και περισσότερους. Μικρός χώρος, αλλά γεμάτος ζωντάνια και παλ διαθέσεις, το Apalou έγινε σύντομα μέρος του «see and be seen», όσο κοπέλες φορτωμένες με Carla G σακούλες και δικηγόροι του κέντρου συνυπάρχουν αρμονικά κρατώντας από μια γερή κούπα espresso. Για το νεότερο απόκτημα της οικογένειας Parapoli - Pomodoro, που ακούει στο όνομα ½ Parapoli, η αποστολή είναι μία: να σταθεί αντάξιο του ονόματος που φέρει! Παίζοντας με το γκρι και τις καθαρές γραμμές, πρόκειται για ένα εστιατόριο-μπαρ σε μίνι μέγεθος, αλλά μάξι κουζίνα και σέρβις, με πλεονέκτημα τη θέση του. Ολόκληρη η πόλη παρελαύνει από τα τραπέζια του. 
Ούζου Μέλαθρον
ενδείξεις υπεροχής. Όλα αυτά από τη μια πλευρά της πλατείας, αφού η λογική του πρόβατου αποτρέπει το λαό να απλωθεί και στην άλλη, εμφανώς αραιοκατοικημένη, μεριά της Αριστοτέλους.
Η αποθέωση της ταβέρνας βιώνεται στο Μπητ Παζάρ και τα γύρω μαγαζιά. Χύμα κρασί, χύμα διαθέσεις, καμία όρεξη για comme il faut συμπεριφορές, αυθεντικές γεύσεις που δεν γαρνίρονται με προσποιητή φαντασία ή προσπάθειες εντυπωσιασμού και μια καθαρά πολυσυλλεκτική πλατεία, όπου το ανακάτεμα όλων των φυλών της πόλης γίνεται τέχνη. Ναός του minimal, των design καταστάσεων και της σύγχρονης αισθητικής, το Interni, σε υποδέχεται με την εντυπωσιακή ταμπέλα του έξω, όσο το εσωτερικό του προσφέρει τα πάντα. Θέα στις περίφημες ομπρέλες του Ζογγολόπουλου και στη θάλασσα, πισίνα, και ψαγμένα cocktail. Το less is more στα καλύτερά του.
Πιστό στη μουσική φιλοσοφία του και στις απαιτήσεις του κοινού του, το Malt ’n Jazz σε πλημμυρίζει από jazz, latin και funk μελωδίες, σε πείσμα των καιρών που θέλουν ό,τι πιο εύκολο και εύπεπτο. «Ζήτω το revival» για τη Στρατηγού Καλ-λάρη, που μοιάζει να παίρνει νέα πνοή. Από τις νέες σχετικά αφίξεις του glam Lorry M (με την υποστήριξη της ομάδας πίσω από το Mommys στην Αθήνα), του εστιατορίου Κάπελα και του όσο-πιο-εξωτικού-γίνεται Noodle Bar. Από την άλλη, ο σταθερός κόσμος σε εναλλακτικά ροκ στέκια, όπως το Residents ή το gay friendly Don’t Tell Mama, παραμένουν σε πλήρη ισχύ, με αποτέλεσμα μια πολύχρωμη όσο και γεμάτη πληθυσμιακές αντιθέσεις εικόνα, που σε κάποια σημεία μοιάζει σαν να ξεπήδησε από φωτογραφία του LaChappele. Θυμίζοντας κάποιο σπάνιο φυτό που ξεφύτρωσε μόνο του σε βράχο, το Bio Bio αποτελεί ρομαντική ιστορία, τοποθετημένο ανάμεσα σε μια γειτονιά γεμάτη ενδυματολογικά μεγαθήρια, όπως η Escada και τα La Perla. Για τους ανήσυχους και ενήμερους γευστικά κατοίκους του κέντρου, θα βρεις όσο πιο αγνά προϊόντα γίνεται, σε ένα ζεστό μαγαζί που θυμίζει περισσότερο παντοπωλείο μιας περασμένης εποχής.
Τι είναι το καποτένιο (σουβλάκι ασφαλές μέσα στο ψωμάκι του); Πώς τρώγεται το σομπρέρο (εύκολα); Ποιος κάνει τις καλύτερες, φρέσκες, τηγανητές πατάτες του κέντρου; Οι απαντήσεις στις απορίες βρίσκονται στο μικροσκοπικό Ντερλικατέσσεν, ένα ταχυφαγείο όπου η παράδοση συνάντησε το σύγχρονο μάρκετιγκ, με λίγη δόση από χιούμορ on top. Υπέρ δημοφιλής σουβλακερί, που έδειξε πώς να αντιστέκεται κανείς σε κολοσσούς όπως τα γειτονικά Everest και Goody’s χωρίς να διαθέτεις brand name. 
Shark
μαθήματα γαστρονομίας.
Η γοητεία της ιταλικής τρατορίας, παίρνει χαρακτηριστικά Θεσσαλονίκης στα επιτυχημένα Tre Marie. Παραδοσιακές αλλά και πιο σύγχρονες γεύσεις, ντελικατέσεν διαθέσεις και τελείως cosy διάθεση στη διακόσμηση, το έχουν αναγάγει σε στέκι.
Εκλεπτυσμένο περιβάλλον, ατέλειωτες ετικέτες κρασιών, elegant διαθέσεις και πάνω απ’ όλα προσεγμένες γεύσεις ένα all time classic εστιατόριο. Πάντα αγαπημένο μέρος, ο Μανδραγόρας, δεν απογοητεύει ποτέ. Μια ανάσα μπροστά από τη θάλασσα, ο Omilos είναι ένα από τα τρομερά παιδιά των σύγχρονων restau-bars. Cool περιβάλλον, ιδιαίτερες γεύσεις, και όλοι οι ανήσυχοι στιλι-στικά τριαντάρηδες (και όχι μόνο) περνάνε από εκεί τουλάχιστον για ένα ποτό (και λίγο φλερτ, ίσως).
Από την περίφημη στοά του παρελαύνει όλη η πόλη, για να «χαθεί» μέσα από τους τεράστιους καταλόγους του με τις εμπνευσμένες ονομασίες των πιάτων που σου κλείνουν πονηρά το μάτι. Ατελείωτοι μεζέδες, χαλαρή ατμόσφαιρα, σερβιτόροι που γνωρίζουν την τέχνη της (χαλαρής) επικοινωνίας, όλα αυτά με την υπογραφή του Ούζου Μέλαθρον. Επιτυχημένο και γνωστό σε όλους. τα περιμένουμε Ανεξακρίβωτες φήμες για νέα projects… Η ομάδα του Meat Me έχει αναλάβει το roof garden του Μακεδονία Παλλάς για να το μετατρέψει σε πολυτελές bar-εστιατόριο. Ο Αντώνης Κανάκης από τους A.M.A.N. ετοιμάζει bar στο Λιμάνι. Ανοίγει ένα καινούριο καφέ, αλλά και ένα μικρό club στη Βίλκα. Το Colonial ίσως το γυρίσει σε live ελληνικά.
Χάρης Σταυρίδης
