Η επιστροφή στο χωριό είναι η ταξιδιωτική τάση που σηματοδοτεί τα χειμωνιάτικα γουικέντ των Αθηναίων τα τελευταία χρόνια. Επιχειρηματίες με άποψη «ανασταίνουν» κουκλίστικα χωριά φτιάχνοντας ξενώνες που ζωντανεύουν το country style όνειρο, προτείνουν εναλλακτικές δραστηριότητες στη φύση, βγάζουν από το σεντούκι τις συνταγές της γιαγιάς. Με άλλα λόγια στήνουν το καλύτερο αγχολυτικό σκηνικό για όσους αναζητούν την επιστροφή στη φύση και στους αργούς ρυθμούς του χωριού. Ταξιδέψαμε, είδαμε και σας προτείνουμε χωριά που θα κλέψουν την καρδιά σας.
Eίμαι παιδί της πόλης και μάλιστα του downtown, μεγάλωσα σνομπάροντας ενδόμυχα καθετί επαρχιακό ως «βλάχικο», κορόιδευα όσους είχαν «αξάν» και προσπάθησα με τη σειρά μου να βγω από το δικό μου χωριό (την Αθηνούλα μας), να μάθω γλώσσες, να γυρίσω τον κόσμο, να γίνω πολίτης μιας άλλης, μεγαλύτερης πόλης, της διεθνούς «Μητρόπολης». Κι ύστερα, μια μέρα, μια χειμωνιάτικη μέρα για την ακρίβεια, το παγκόσμιο χωριό μού φάνηκε ξαφνικά πολύ λίγο, το Internet δεν μπορούσε να κατεβάσει καμιά καινούργια ιδέα για το επόμενο σαββατοκύριακο, το αγαπημένο μου Αθηνόραμα δεν μπορούσε να με καλύψει με καμιά από τις εκατοντάδες προτάσεις του για έξοδο, κι έπιασα τον εαυτό μου να εκστομίζει τη μαγική φράση – βγαλμένη, λες, από τα παλιά, ξύλινα σεντούκια της (οικογενειακής) ιστορίας: «Δεν πάμε στο χωριό;». Μια φράση φορτισμένη με νοσταλγικές μνήμες από παιδικά Πάσχα και πικνίκ με κουρελούδες πάνω στο γρασίδι, μυρωδιές κρεάτων που τσικνίζονται στο τζάκι και μαυροντυμένες γιαγιάδες που σε κερνάνε γαλατόπιτα με κανέλα ρωτώντας σε το κλασικό «Ποιανού είσαι εσύ;». Έλα όμως που το σπίτι στο χωριό είναι κλειστό εδώ και χρόνια, κανείς στην παρέα δεν ξέρει να μαζεύει χόρτα ή να ψήνει μπριζόλες στο τζάκι, παρόλο που έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε το τζίντζερ από το λέμονγκρας και να φτιάχνουμε άψογο κοτόπουλο τίκα μασάλα, κι εδώ που τα λέμε δεν έχουμε όρεξη να εξηγούμε σε κανέναν ποιανού είμαστε, με τι ασχολούμαστε και «πότε με το καλό θα παντρευτούμε».
Don't worry, ως γνωστόν ζούμε στην εποχή που οι επιθυμίες μας έγιναν ανάγκες και που όλο και κάποιος θα βρεθεί να κάνει το όνειρό μας πραγματικότητα, να φροντίσει για μας τους καλομαθημένους αστούς, που θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στο χωριό των παιδικών μας αναμνήσεων χωρίς να φορτώνουμε το πορτμπαγκάζ με τις έγνοιες και τις πλαστικές σακούλες των γονιών μας. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν κάποιοι φωτισμένοι επιχειρηματίες που ένιωσαν την ανάγκη να γυρίσουν στο χωριό λίγο νωρίτερα από μας ή, ακόμη καλύτερα, δεν έφυγαν ποτέ από εκεί, και καλούνται τώρα να μας προσφέρουν το όνειρο της «επιστροφής στο χωριό» όσο πιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας γίνεται. Γιατί το comeback του χωριού στην ατζέντα των weekenders δεν μπορεί παρά να προσαρμοστεί κι αυτό στο lifestyle πακέτο του καιρού μας, το χωριάτικο όνειρο των στυλάτων Αθηναίων πρέπει να είναι όσο πιο αυθεντικό γίνεται, δηλαδή όσο πιο κοντινό στη νοσταλγική εικόνα που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας για το χωριό. Δεν είναι τυχαίο ότι τα χωριά εκείνα που έχουν γίνει τελευταία της μόδας είναι τα παραμελημένα χωριά του παρελθόντος, εκείνα που δεν ήταν πέρασμα στο δρόμο για κάποιο γνωστό μοναστήρι για να τα ανακαλύψουν τα πούλμαν της δεκαετίας του '70, εκείνα που εγκαταλείφθηκαν, χορτάριασαν, αλλά δεν χάλασαν. Ξαναήρθαν στην επικαιρότητα όταν μια παρέα νέων ανθρώπων έκαναν, με τη βοήθεια των επιχορηγήσεων του προγράμματος Leader, το πατρικό σπίτι ή το σχολείο χωριού ξενώνα, σηματοδότησαν τα παλιά μονοπάτια, φύτεψαν τα δικά τους βιολογικά λαχανικά, συνεννοήθηκαν με τον ντόπιο τσοπάνη να τους προμηθεύει κρέατα, έβαλαν τις εναπομείνασες γιαγιάδες να τους δείξουν πώς γίνεται το γλυκό του κουταλιού κι ύστερα το έκλεισαν σε βάζα με καρό μαντίλια και άνοιξαν ένα κατάστημα τοπικών προϊόντων για να τα πάρουμε σπίτι και να δώσουμε ένα rural touch στο πρωινό μας. Ακόμη κι αν μια επίσκεψη στις Άλπεις σε κάνει να απελπίζεσαι με την τουριστική μας πολιτική και να ονειρεύεσαι πώς θα ήταν αυτά τα χωριά αν βρίσκονταν αλλού, η Ελλάδα είναι, δόξα τω Θεώ, γεμάτη μικρά, πανέμορφα χωριά και νέους ανθρώπους με όραμα, που έχουν βαλθεί να μας τα γνωρίσουν.
Το χωριό δεν είναι μια μόδα από το πουθενά, είναι το φυσικό αγχολυτικό του κουρασμένου Αθηναίου, που θέλει να ξαναθυμηθεί ή ίσως να ανακαλύψει για πρώτη φορά πώς μυρίζει το ξύλο που καίγεται, τι γεύση έχει το φρέσκο χωριάτικο αβγό κι ο ελληνικός καφές στη χόβολη ή αν οι κερασιές έχουν φύλλα το Νοέμβριο. Το κινητό μπορεί να ξεκουραστεί λιγάκι στο βάθος της τσάντας, το ίδιο κι η πιστωτική μας κάρτα, ενώ αντιθέτως ήρθε η ώρα να αξιοποιήσουμε τα μάλλινα ζιβάγκο που έχουν μείνει αφόρετα (αφού πλέον πάμε από το καλοριφέρ του σπιτιού στο «Δεν το χαμηλώνεις λίγο;» καλοριφέρ του αυτοκινήτου κι από το «Μήπως να ανοίγαμε κανένα παράθυρο να μπει λίγος αέρας;» καλοριφέρ του γραφείου στο «Μάλλον θα πρέπει να ελέγξετε λίγο τον εξαερισμό σας» καλοριφέρ των μουσικών σκηνών). Το τζάκι του ξενώνα μάς περιμένει αναμμένο για να λαγοκοιμηθούμε στον καναπέ, το θολωμένο από την πρωινή πάχνη παράθυρο για να το σκουπίσουμε ώστε να μας αποκαλυφθεί η θέα στο βουνό, το λευκό χωριάτικο βούτυρο για να το αλείψουμε στο ζεστό ζυμωτό ψωμί, η αγκαλιά των αγαπημένων μας προσώπων για να ζεσταθούμε μέσα της καθώς βγαίνουμε από την ταβέρνα και επιταχύνουμε το βήμα για να πάμε για ύπνο. Αλήθεια, από πότε έχει να μας πάρει τόσο γρήγορα και τόσο βαθιά ο ύπνος;
Τί μας φτιάχνει
Τί μας χαλάει
Πελοπόννησος
Άνω Δολιανά - Αρκαδία
Τα πρώτα πέτρινα σπίτια των Άνω Δολιανών εμφανίζονται σε λιγότερο από μισή ώρα αφότου αφήσουμε πίσω μας την Τρίπολη, καθώς ανεβαίνουμε το φιδωτό δρόμο, που τέτοια εποχή είναι γεμάτος ξερά φύλλα και κελύφη από τις καστανιές. Το Μαίναλο και ο Χελμός απλώνονται κάτω από τα πόδια μας καθώς παρκάρουμε στην αυλή του ξενώνα 1821 (2710234080). Ο ατμοσφαιρικός αυτός ξενώνας, στο επιβλητικό κτίριο που παλιότερα στέγαζε το δημοτικό σχολείο του χωριού, ήταν η αφορμή για να μπει στην ατζέντα των χειμερινών μας γουικέντ το πετρόχτιστο χωριό στις παρυφές του Πάρνωνα, το οποίο μέχρι πρότινος έπεφτε σε χειμερία νάρκη (οι κάτοικοί του μετακόμιζαν στα πεδινά). Για κάτι πιο απλό και νεανικό, μπορούμε να κλείσουμε κάποιο από τα ξύλινα σπιτάκια του δασικού χωριού Χορευταρού (2710222194). Αφού κάνουμε μια βόλτα στον παραδοσιακό οικισμό, που είναι γεμάτος καλοδιατηρημένα πετρόχτιστα σπίτια με ξύλινα χαγιάτια (ανάμεσά τους και αυτό του Κώστα Λαλιώτη, ο οποίος συνέβαλε στην ανάπτυξη του χωριού), καταλήγουμε για χοιρινό με σέλινο στην ταβέρνα Θόλος. Το απόγευμα έχει διάβασμα στον καναπέ και σπιτικό γλυκό του κουταλιού δίπλα στο τζάκι του 1821 – μην το παρακάνουμε όμως, γιατί το βράδυ δεν μπορούμε να πούμε όχι στις εκπληκτικές πίτες που σερβίρονται στο εστιατόριο του ξενώνα. Αύριο, αν έχουμε διάθεση για περισσότερη δράση, μπορούμε να κάνουμε ιππασία σε συνεννόηση με τον ξενώνα ή πεζοπορία στο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, με στάση για δοκιμή κρασιού στο γειτονικό οινοποιείο Τσέλεπου, ακολουθώντας κάποια από τις πολλές προτάσεις του συλλόγου εναλλακτικών δραστηριοτήτων Viva Activa.
(Τα Άνω Δολιανά απέχουν 20 χλμ. από την Τρίπολη)
Τσίντζινα - ΛακωνίαΜόλις ξυπνάμε, βγαίνουμε στο μπαλκόνι για να πάρουμε μια βαθιά εισπνοή από αέρα Πάρνωνα, που μοσχοβολάει έλατο και τσάι. Κατεβαίνουμε στη ζεστή σάλα του ξενώνα Σχολαρχείο (27310 96276, και 6974605167), που διατηρεί ακόμη αισθητά τα ίχνη του παλιού σχολείου. Οι σπιτικές τηγανίτες και το ψητό μήλο με γιαούρτι που διαβάζουμε στο τετράδιο-μενού μας ανοίγουν την όρεξη. Άλλωστε, οι τολμηροί της παρέας χρειάζονται δυνάμεις, αφού έχουν σκοπό να περπατήσουν το φαράγγι με προορισμό τη Μεγάλη Τούρλα, την ψηλότερη κορυφή του Πάρνωνα – το δυσκολότερο από τα σηματοδοτημένα μονοπάτια που ξεκινούν από το χωριό και το έχουν κάνει στέκι περιπατητών. Εμείς λέμε να πάρουμε το ανηφορικό μονοπάτι για το φωλιασμένο σε απόκρημνα βράχια μοναστήρι του Αϊ-Γιάννη, που κοιτάζει το χωριό από ψηλά, για να χτυπήσουμε, σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, την καμπάνα της μονής, ώστε να ακουστεί στο χωριό ότι καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή. Θα δώσουμε ραντεβού το βραδάκι για να δοκιμάσουμε τον περίφημο αλανιάρη κόκορα και το σύγγλινο, που μοσχοβολάει πορτοκάλι, στη φημισμένη ταβέρνα της Μαντώς κι έπειτα θα μαζευτούμε για επιτραπέζια στη σάλα του ξενώνα. Την επομένη θα θαυμάσουμε τις αγιογραφίες του Κόντογλου στην εκκλησία του Αϊ-Βλάση μέσα στο χωριό και, στη συνέχεια, θα περπατήσουμε μέχρι το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων (πάει και αυτοκίνητο, αλλά είπαμε ότι θα κάνουμε weekend πεζοπορίας), ακολουθώντας για 2 ώρες το πολύ όμορφο μονοπάτι κατά μήκος του ρέματος.
(Τα Τζίτζινα απέχουν 34 χλμ. από τη Σπάρτη)
Δημητσάνα - Αρκαδία
Αν και την έχουμε επισκεφτεί πολλές φορές, με το που μπαίνει ο χειμώνας, τη βλέπουμε να μας γνέφει, απλωμένη στους δυο αντικριστούς λόφους, με τους ψηλούς, πέτρινους πύργους να ξεπροβάλλουν μέσα από τα σύννεφα. Ονειρευόμαστε να ξυπνάμε το πρωί στο ξενοδοχείο Δημητσάνα (2795031518-20), με το φαράγγι του Λούσιου να απλώνεται στα πόδια μας, να χαλαρώνουμε στο κρεβάτι με ουρανό του ρομαντικού Πύργου Ξενιού (2795031750) και το μάτι μας να χάνεται στα σχέδια των ζωγραφιστών ταβανιών, να μαζευόμαστε όλη η παρέα γύρω από ένα μπουκάλι ντόπιο τσίπουρο στη ζεστή σάλα του Ξενώνα Καζά (2795031466-7), να απολαμβάνουμε τις σπιτικές ομελέτες των κοριτσιών στον Ξενώνα Καζάκου (27950 31660). Ευτυχώς που έχουμε μαζί τα παιδιά για να ξεκουνηθούμε και να ξαναεπισκεφτούμε το εκπληκτικό Μουσείο Υδροκίνησης, αλλά και τη ριζωμένη στο βράχο Μονή Προδρόμου. Ζεσταίνουμε τα χέρια γύρω από ένα ζεστό καφέ στην όνομα-και-πράγμα Καλή Θέα και μένουμε εδώ για φαγητό ή πεταγόμαστε μέχρι το Λημέρι του Τρύπα για ένα παραδοσιακό χοιρινό της κατσαρόλας. Το βραδάκι, αναγνωρίζουμε τα πλεονεκτήματα ενός τουριστικού χωριού χορεύοντας τα τελευταία ελληνικά χιτάκια στο Μπαρουτάδικο. Αύριο θα κάνουμε μια ημερήσια εκδρομούλα μέχρι την Παλούμπα, ένα φοβερό «μπαλκόνι» με θέα στη Ζάκυνθο και στον κάμπο της Ηλείας, όχι μόνο για το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα αλλά και για τους σπιτικούς μεζέδες συνοδεία ψαγμένης έθνικ μουσικής στο σοφιστικέ Καφενείο.
(Η Δημητσάνα απέχει 59 χλμ. από την Τρίπολη)
Στεμνίτσα - ΑρκαδίαΤο ανακαινισμένο ξενοδοχείο Τρικολόνιον (2795081297) μας δίνει την αφορμή για να ξαναβάλουμε στο πρόγραμμά μας ένα από τα πιο όμορφα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Τώρα που θα μένουμε μέσα στο χωριό, μπορούμε να κάνουμε με την ησυχία μας όσες βόλτες θέλουμε ανάμεσα στα επιβλητικά πυργόσπιτα με τα τοξωτά υπέρθυρα και στα πέτρινα καλντερίμια που ανηφορίζουν περνώντας κάτω από τις καμάρες (θυμίζουν τα βυζαντινά διαβατικά) των σπιτιών. Κόβουμε την πείνα μας τσιμπολογώντας σούπερ ψωμί από τον παραδοσιακό φούρνο ή μυγδαλάτα (κάτι σαν σκαλτσούνια) από το Αρκαδικό και κάνουμε στάση για ελληνικό στο μπρίκι στη σκιά των αιωνόβιων πλατάνων της πάντα ζωντανής πλατείας, που αποτελεί αρχέτυπο πλατείας ορεινού χωριού. Στέλνουμε τους «αρχάριους» της παρέας στο Λαογραφικό Μουσείο-κόσμημα κι εμείς πάμε να χαζέψουμε τα άλλα κοσμήματα, αυτά δηλαδή που δημιουργούν στα εργαστήριά τους οι απόφοιτοι της Σχολής Αργυροχρυσοχοΐας. Μόλις πεινάσουμε, απολαμβάνουμε σπιτικά μαγειρευτά και πίτες στο Συμπόσιο και ντόπια κρέατα στα κάρβουνα στην ψησταριά του Σαρακινιώτη. Ύστερα λέμε να ξεπιαστούμε κάνοντας έναν περίπατο μέχρι την τοποθεσία Αεράκι, απ' όπου απολαμβάνεις ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στο Ιόνιο και στα βουνά της Ζακύνθου. Μια και φέραμε το τζιπ, λέμε να πάμε αύριο μια μικρή αρχαιολατρική εκδρομή, ακολουθώντας το χωματόδρομο προς τον αρχαιολογικό χώρο της Γόρτυνας, που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες αρκαδικές πόλεις της αρχαιότητας.
(Η Στεμνίτσα απέχει 45 χλμ. από την Τρίπολη)
Καστάνιτσα - Αρκαδία
Τα αφτιά έχουν αρχίσει να βουλώνουν, τα έλατα μας κρύβουν το φως και ξαφνικά εμφανίζεται, σαν το κάστρο του παραμυθιού, κάτασπρη η πυργοπολιτεία της Καστάνιτσας. Με τα ψηλά πέτρινα σπίτια της, τα ξύλινα μπαλκόνια βαμμένα σε έντονα μπλε και κίτρινα χρώματα και τις στέγες σκεπασμένες με σχιστόλιθο, είναι ίσως το πιο όμορφο χωριό του Πάρνωνα. Με το που μπαίνουμε στη φουλ του ξύλου σάλα του Ξενώνα Αντωνίου (27550 52255-6), καταλαβαίνουμε ότι μόλις βρήκαμε την ιδανική βάση για ένα χειμωνιάτικο weekend for two. Ανοίγοντας τα δρύινα παραθυρόφυλλα του δωματίου μας, απολαμβάνουμε τη θέα στις ελατοσκέπαστες γύρω πλαγιές. Ξεχνάμε το αυτοκίνητο στην πλατεία και περνάμε όλη την υπόλοιπη μέρα κάνοντας βόλτες στα σοκάκια. Ξαποσταίνουμε στα ερείπια του βυζαντινού πύργου Καψαμπέλη, που δεσπόζει σ' ένα λόφο στην κορυφή του χωριού. Ο καθαρός αέρας μας ανοίγει την όρεξη και τρέχουμε να προλάβουμε κάποιο από τα τραπέζια –κατά προτίμηση δίπλα στην τζαμαρία– της ταβέρνας Το Στολίδι, όπου απολαμβάνουμε νοστιμότατα κρητικά σκαλτσούνια με τυρί και μυρωδικά, ντόπιο βραστό με το ζωμό σερβιρισμένο ξεχωριστά και χόρτα του βουνού. Με το ζόρι σηκωνόμαστε για να κάνουμε μια απογευματινή βόλτα μέχρι το γειτονικό Πραστό, το εκπληκτικό χωριό-φάντασμα που αποτελούσε άλλοτε την πρωτεύουσα της Τσακωνιάς. Αύριο θα πάμε για την καθιερωμένη επίσκεψη στο μοναστήρι της Μαλεβής, στον Άγιο Πέτρο, και θα γυρίσουμε Αθήνα μέσω Άστρους, αφού κάνουμε μια στάση στον Άγιο Ιωάννη για να αγοράσουμε κεφαλογραβιέρα και μυζήθρα από το παραδοσιακό τυροκομείο του Αλουπογιάννη.
(Η Καστάνιτσα απέχει 75 χλμ. από την Τρίπολη)
Τρίκαλα - ΚορινθίαΔύο χωριουδάκια μια σταλιά, σε πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους, σκαρφαλωμένα στη βορειοδυτική ράχη της Κυλλήνης, γνωστότερης και ως Ζήρειας. Πλατάνια και δρύες (σε υπέροχες πορτοκαλοπράσινες αποχρώσεις αυτή την εποχή) και ο ήχος των νερών που κατρακυλούν από τις βουνίσιες πηγές τους συνθέτουν το σκηνικό τού γουικέντ μας. Πρωινό ξύπνημα στους πετρόχτιστους ξενώνες στα Άνω και Μεσαία Τρίκαλα σημαίνει πετεινός αντί για ρολόι, αίσθηση πέτρας και ξύλου, σιδερένια κρεβάτια και το τζάκι να σιγοκαίει στην άκρη του δωματίου. Όλοι ανεξαιρέτως οι ξενώνες έχουν φτιαχτεί με μεράκι, για να φιλοξενήσουν παρέες που ξέρουν από καλοπέραση. Από τη θαυμάσια καινούργια πτέρυγα του Χελυδορέα (27430 91444-5, Μεσαία Τρίκαλα) μέχρι τη γλυκιά αίσθηση οικογενειακού ξενοδοχείου που αποπνέει το Μύσαιον (2743091141, Μεσαία Τρίκαλα) και τη '30s ατμόσφαιρα της Πηγής Ταρλαμπά (2743091267, Άνω Τρίκαλα), οι επιλογές είναι ιδανικές. Την ώρα του φαγητού τρίβουμε τα χέρια μας μπροστά στα σπιτικά πιάτα που σερβίρουν οι δύο top ταβέρνες των Μεσαίων Τρικάλων, τα 7 Αδέλφια και τα 3 Πλατάνια. Από τα Άνω Τρίκαλα, σε πέντε μόλις χιλιόμετρα, βγαίνουμε στο οροπέδιο της Ζήρειας –η βόλτα είναι must, μην τη χάσετε– και με το βλέμμα καρφωμένο στο γυμνό αλλά υποβλητικό τοπίο φτάνουμε στη μικροσκοπική αλλά πανέμορφη λίμνη Δασίου για ένα πικνίκ κάτω απ’ τα έλατα.
(Τα Τρίκαλα Κορινθίας απέχουν 24 χλμ. από το Ξυλόκαστρο)
Ζαρούχλα - ΑχαΐαΣτην καρδιά του Χελμού, σε μια στενή κοιλάδα που περικλείεται από βουνοπλαγιές κατάφυτες με καστανιές και έλατα, βρίσκεται η Ζαρούχλα. Αυτό το χωριό θα θέλαμε να το ξέρουμε μόνο εμείς. Αλλά, ας είμαστε ρεαλιστές: Η Ζαρούχλα δεν απέχει ούτε 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα κι έτσι, τις Κυριακές, ο κεντρικός της δρόμος (με τις δύο συμπαθέστατες χασαποταβέρνες, τον Μαχαίρα και τον Κογκάκη) πήζει από Ι.Χ., ενίοτε και πούλμαν. Τις υπόλοιπες μέρες, όμως, η Ζαρούχλα μας χαρίζει στιγμές απόλυτης βουνίσιας ηρεμίας και μας καλεί να την ανακαλύψουμε. Τα δρομάκια του χωριού πλαισιώνονται από απλά πέτρινα σπίτια, αλλά και κάποια πιο εντυπωσιακά, όπως ο πύργος του οπλαρχηγού Ασημάκη Φωτήλα, που λειτουργεί ως ξενώνας με το όνομα Πύργος Ζαρούχλας (2696033934), ή ο πύργος του Πετμεζά, που υπήρξε πρωθυπουργός για μία μέρα! Στο χωριό υπάρχουν ακόμη δύο καλοφτιαγμένα ξενοδοχεία: το πιο εντυπωσιακό είναι το πετρόχτιστο Αροάνια (2696035090), με ανάλαφρη country διακόσμηση, ενώ το δεύτερο, που ονομάζεται Στης Έλενας (2696035083), στεγάζεται σ' ένα σύγχρονο κτίριο, αλλά είναι εξίσου προσεγμένο, με νεανική διακόσμηση και μεγάλα δωμάτια. Η Ζαρούχλα είναι ιδανικό ορμητήριο για εκδρομές στη γύρω περιοχή – κατ' αρχάς στη μικροσκοπική και μαγευτική λίμνη Τσιβλού, που απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα. Αν δεν φοβάστε να βάλετε το αμάξι σας σε χωματόδρομο, υπέροχη είναι και η διαδρομή που ενώνει το χωριό με το Φενεό (περίπου 17 χιλιόμετρα) διασχίζοντας τα βαθύσκιωτα ελατοδάση του Χελμού. Οι ορειβάτες, πάλι, θα χαράξουν πορεία για τα Ύδατα της Στυγός (το μονοπάτι ξεκινάει από το γειτονικό χωριό Σόλος). Τελευταία στάση πριν την επιστροφή, το μικρό μαγαζάκι με τα τοπικά προϊόντα στην είσοδο του χωριού.
(Η Ζαρούχλα απέχει 35 χλμ. από την Ακράτα)
Στερεά Ελλάδα
Συκιά - Φωκίδα
Αν έχεις το φόβο των Γαλατών (ότι θα σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι), μάλλον θα πρέπει να αποφύγεις τη Συκιά, γιατί η όψη των ορθοπλαγιών της Γκιώνας με την αρνητική κλίση προκαλεί δέος. Το χειμώνα, τη Συκιά –χτισμένη ακριβώς κάτω από την Πυραμίδα, την κορυφή της Γκιώνας– δεν τη βλέπει ο ήλιος. Δεν είναι τυχαίο ότι η Σελήνη διάλεξε το σκοτεινό αυτόν τόπο για τις ερωτικές της συνευρέσεις με τον Ενδυμίωνα! Κλασικό ορμητήριο των αναρριχητών, το χωριό ανοίγεται πλέον στο ευρύ κοινό χάρη στο ξενοδοχείο Ασέληνος (2266051455, www.aselinoshotels.gr), χτισμένο πάνω από δύο τεράστιες σπηλιές. Δέκα ευρύχωρα διαμερίσματα (καλύτερες οι 2 σουίτες με τζάκι) με τεράστια μπαλκόνια για ν' αγναντεύεις τα πέτρινα σπίτια του χωριού, τις χιονοσκέπαστες πλαγιές της Γκιώνας και των Βαρδουσίων και τον ποταμό Μόρνο. Το κελάρυσμα από το ποταμάκι, που περνά κάτω από το ξενοδοχείο, σε προκαλεί να πάρεις τα… μονοπάτια. Κάποια από αυτά σε βγάζουν, μέσα από πλατανοδάση, στις όχθες του Μόρνου, ενώ κάποια άλλα οδηγούν τους… extreme στην κορυφή ή στους καταρράκτες του Λαζορέματος. Φορέστε μπότες ορειβασίας, πάρτε φακό και κατευθυνθείτε οπωσδήποτε στο ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής (σε υψόμετρο περίπου 1.000 μ.), μέσα σε μια σπηλιά με σταλακτίτες και μια φυσική λίμνη. Σε μια γωνιά της μάλιστα λέγεται ότι υπάρχει βάραθρο, που φτάνει μέχρι το κέντρο της Γης! Όταν πεινάσετε, σπεύστε στα δυο-τρία απλά ταβερνάκια του χωριού.
(Η Συκιά απέχει 55 χλμ. από την Άμφισσα)
Ηπειρος
Καλαρίτες - Σιράκο - Ιωάννινα
Με κομμένη την ανάσα ανεβαίνουμε τους φιδογυριστούς δρόμους της οροσειράς των Τζουμέρκων ώσπου αντικρίζουμε σε υψόμετρο 1.000 μέτρων τους Καλαρίτες, τυλιγμένους σε μια απόκοσμη ομίχλη. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην είσοδο του χωριού και, ακολουθώντας το λιθόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στη γραφική πλατεία με τα καφενεία, σταματάμε κάθε τόσο για να χαζέψουμε τα πέτρινα αρχοντικά. Βολευόμαστε μια χαρά στους ξενώνες Ζαγκλής (2659061518) και Πατούνης (2659053569). Σαν πέσει η νύχτα, ξεχυνόμαστε στα χορταριασμένα δρομάκια, με τη μυρωδιά του καμένου ξύλου να χαϊδεύει τα ρουθούνια μας. Περπατώντας, βγαίνουμε στην ανατολική πλευρά του χωριού και τότε η βουή του ποταμού, που κυλάει στο βάθος της χαράδρας, οδηγεί τα βήματά μας στο μονοπάτι που βγάζει στο Σιράκο, το δίδυμο αδελφάκι των Καλαριτών. Αυτή η πεζοπορία είναι must για όποιον φτάνει ως εδώ – να την κάνετε όμως αφού πρώτα σιγουρευτείτε για τις διαθέσεις του καιρού. Κρατάει κοντά δυο ώρες και είναι εμπειρία μοναδική. Το Σιράκο, πατρίδα του ποιητή Κρυστάλλη, φωλιάζει στην αγκαλιά του όρους Περιστέρα και μοιάζει από μακριά σαν αετοφωλιά. Πάνω στην πλαγιά του βουνού, το γκρίζο των πέτρινων αρχοντικών φαντάζει σαν ασήμι, υπενθυμίζοντας την ιστορία του τόπου. Μάστορες –αργυροχρυσοχόοι οι περισσότεροι– γνώρισαν μεγάλες δόξες το 19ο αιώνα. Τα σπίτια τους, δείγματα σπάνιας αρχιτεκτονικής ομορφιάς, μαρτυρούν ακόμα τα περασμένα μεγαλεία. Κάποια από αυτά αναπαλαιώθηκαν και μετατράπηκαν σε ξενώνες, όπως η Κάσα Κάλντα (2651053540, 6977034517) και ο Γαλάνης (2651053444).
(Οι Καλαρίτες και το Σιράκο απέχουν 50 χλμ. από τα Ιωάννινα)
Κλειδωνιά - ΙωάννιναΠάνω στο δρόμο που συνδέει τα Γιάννενα με την Κόνιτσα, κοντά στα Ζαγοροχώρια, η Κλειδωνιά δεν είναι από τα χωριά που θα σου τραβήξουν την προσοχή, καθώς περνάς με το αυτοκίνητο. Οι χάρες της είναι κρυφές: Είναι οι άνθρωποί της και ο Βοϊδομάτης, που απλώνεται στα πόδια της. Όσον αφορά τους πρώτους, έχουμε ένα όνομα εγγύηση: Σπυριδούλα, το νεαρό κορίτσι που ομόρφυνε την εκδρομή μας όταν βρεθήκαμε στον κουκλίστικο αγροτουριστικό ξενώνα του (2655023261, 2655025050). Τα πρωινά μάς ξυπνούσε με μυρωδάτες τηγανίτες, βραστά αβγά από το κοτέτσι της μαμάς, γιαούρτι με μέλι, σπιτικές μαρμελάδες και αχτύπητες κασόπιτες. Και από πετυχημένη μαγείρισσα μετατρεπόταν αυτόματα σε εξαιρετική ξεναγό. «Να πάτε στην Άνω Κλειδωνιά. Έχει πολλά πέτρινα εκκλησάκια! Μην κοιτάς που τα περισσότερα σπίτια φαίνονται εγκαταλελειμμένα. Όλο και περισσότερα ανακαινίζονται και το χωριό θα γίνει τάση τα επόμενα χρόνια. Α, υπάρχει και ταβέρνα για να φάτε. Ή μήπως να τηλεφωνήσουμε στον Νίκο απ’ τη No Limits για να κάνετε ράφτινγκ και πεζοπορία; Αν θέλετε να περπατήσετε, κατεβείτε μέχρι το πέτρινο γεφύρι του Βοϊδομάτη (5 λεπτά από τον ξενώνα) και πάρτε το μονοπάτι για την Αρίστη (φθάνετε σε 2 ώρες περίπου). Στο γεφύρι έχει και μια καλή ταβέρνα, τον Βοϊδομάτη. Να δοκιμάσετε πέστροφα και προβατίνα στα κάρβουνα». Αν πάντως δεν βρείτε δωμάτιο στη Σπυριδούλα, το Χάνι, πλάι στο ποτάμι, είναι μια εξίσου όμορφη επιλογή για διαμονή (2655022935).
(Η Κλειδωνιά απέχει 53 χλμ. από τα Ιωάννινα)
Αετομηλίτσα - Ιωάννινα
Οι κάτοικοί της ισχυρίζονται ότι ζουν στο χωριό της Ελλάδας με το μεγαλύτερο υψόμετρο και δεν το διαπραγματεύονται. Πέρα από την ακρίβεια των επιστημονικών μετρήσεων, όμως, η Αετομηλίτσα σε κερδίζει με την αγριάδα της τοποθεσίας. Χτισμένη σε μια απότομη πλαγιά του Γράμμου, μοιάζει να ακουμπάει τις κορφές και ταυτόχρονα να κατρακυλάει. Από την πλατεία της αντικρίζουμε ένα μοναδικό θέαμα: τις κορυφές της Πίνδου να σχηματίζουν μια θάλασσα από γαλαζωπούς όγκους. Το χωριό δεν είναι όμορφο με την παραδοσιακή έννοια, είναι όμως περιποιημένο, ενώ τα πρόσφατα έργα ανάπλασης στην κεντρική πλατεία και στα καλντερίμια έχουν βελτιώσει ακόμη περισσότερο τη συνολική του εικόνα. Ως γνήσιο ποιμενικό βλαχοχώρι, η Αετομηλίτσα παλιότερα ερήμωνε τους χειμώνες. Τα τελευταία χρόνια, όμως, όλο και περισσότεροι ντόπιοι ανεβαίνουν τα χιονισμένα σαββατοκύριακα για να απολαύσουν την ερημική της ομορφιά. Επιπλέον, πρόσφατα λειτούργησε εκεί κι ένα καταφύγιο (6974389788), το οποίο μένει ανοιχτό όλο το χρόνο. Στεγάζεται στο παλιό σχολείο του χωριού και λειτουργεί περισσότερο ως ξενώνας παρά ως ορειβατικό κατάλυμα – εκεί θα βρείτε και τη μοναδική χειμερινή λύση για φαγητό στην Αετομηλίτσα. Εφοδιαστείτε με αλυσίδες, ζεστά ρούχα, φουλάρετε το αυτοκίνητο με βενζίνη (το πλησιέστερο πρατήριο απέχει 40 χιλιόμετρα από το χωριό) και αποτολμήστε την ανάβαση. Η εμπειρία είναι όντως μοναδική.
(Η Αετομηλίτσα απέχει 120 χλμ. από τα Ιωάννινα)
Δίλοφο - ΙωάννιναΤο ανακαλύψαμε πριν από χρόνια, όταν άνοιξε εδώ το γλυκύτατο εστιατόριο Αίθριο. Και ήταν για μας πραγματική αποκάλυψη, γιατί, αν και είναι ένα από τα ωραιότερα χωριά στο κεντρικό Ζαγόρι, παραμένει έξω από το ρεύμα του τουρισμού. Το αυτοκίνητό σας θα το αφήσετε στην είσοδο του χωριού, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο πάρκινγκ, καθώς η κυκλοφορία των οχημάτων δεν επιτρέπεται εντός του οικισμού. Λίγα μέτρα πιο πέρα, μας υποδέχεται ένα εντυπωσιακό πέτρινο αρχοντικό, προϊδεάζοντάς μας για τον αρχιτεκτονικό πλούτο του Δίλοφου. Πρόκειται για το σπίτι του Λουμίδη (ναι, του γνωστού Λουμίδη με τους καφέδες). Το Δίλοφο Ιωαννίνων υπήρξε ένα από τα πιο εύρωστα χωριά της περιοχής. Κάθε βήμα μάς αποκαλύπτει και μια πτυχή της αλλοτινής του ακμής. Φαρδιά καλντερίμια και ζαγορίσια αρχοντικά από επιδέξια πελεκημένες πέτρες δημιουργούν ένα μοναδικό οικιστικό σύνολο. Η ησυχία βασιλεύει. αυτό το πάλαι ποτέ μεγαλοχώρι, σήμερα έχει δεν έχει 40 κατοίκους. Η πλατεία του με τον πλάτανο, απρόσμενα μικρή, γλυκύτατη, περιτριγυρισμένη από αυστηρά πέτρινα οικοδομήματα (μεταξύ των οποίων και η Αναγνωστοπούλειος Σχολή), μοιάζει με θεατρικό σκηνικό. Εδώ βρίσκεται και ο Ξενώνας Αίθριο (2653022600, 6945372253), ο οποίος στεγάζεται σε ένα πέτρινο σπίτι με μια κουκλίστικη εσωτερική αυλή, ενώ δεύτερη επιλογή διαμονής είναι ο Ξενώνας Ιωαννίδη σε ψηλότερο σημείο του χωριού (2651027203, 2653022613).
(Το Δίλοφο απέχει 30 χλμ. από τα Ιωάννινα)
Πυρσόγιαννη - Ιωάννινα
Στις υπώρειες του Γράμμου, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, η Πυρσόγιαννη μας διδάσκει με τον καλύτερο τρόπο πώς ένα ιστορικό χωριό μπορεί να αναγεννηθεί, να επανορθώσει τα οικιστικά σφάλματα των προηγούμενων δεκαετιών και να προσελκύσει επισκέπτες. Ένας δραστήριος κοινοτάρχης, που έψαξε, κυνήγησε προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προχώρησε στην αποκατάσταση παλιών κτιρίων και λιθόστρωτων, ήταν αρκετός για να χαρίσει στο χωριό την αύρα αλλοτινών καιρών, όταν η Πυρσόγιαννη ήταν από τα πιο φημισμένα μαστοροχώρια στον ελλαδικό χώρο, με χτιστάδες και μάστορες της πέτρας που ταξίδευαν και αναλάμβαναν δουλειές παντού. Σημείο συνάντησης στο χωριό, το μικρό καφενείο-εστιατόριο Αρμολόι (στον επάνω όροφο λειτουργεί κι ένας απλός αλλά χαριτωμένος ξενώνας, 2655031297). Το χειμώνα αράζουμε στην πολύ προσεγμένη σάλα του, που το νεαρό ζευγάρι των ιδιοκτητών ανακαίνισε έτσι, ώστε να θυμίζει παλιό, αστικό καφενείο, και τσιμπολογάμε γιαννιώτικες συνταγές, πεντανόστιμα κρέατα και τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, το τσιριβίρι (κρέας μαγειρεμένο με καβουρδισμένο αλεύρι). Καθώς η ευρύτερη περιοχή υστερεί σε προτάσεις διαμονής, η Πυρσόγιαννη είναι μια από τις καλύτερες βάσεις για να εξερευνήσετε τις πλαγιές του Γράμμου και τα υπόλοιπα μαστοροχώρια. Στο χωριό ετοιμάζεται κι ένα μουσείο αφιερωμένο στους μάστορες της πέτρας (θα στεγάζεται στο παλιό σχολείο του χωριού). Από το κτίριο που είδαμε αλλά και από τη μουσειολογική μελέτη που μας έδειξαν, αποκομίσαμε την εντύπωση ότι θα είναι όντως ένα σημαντικό ίδρυμα.
(Η Πυρσόγιαννη απέχει 96 χλμ. από τα Ιωάννινα)
Πάπιγκο - ΙωάννιναΑνηφορίζουμε τις στροφές για Πάπιγκο, συλλέγοντας εικόνες μοναδικής ορεινής ομορφιάς. Το ίδιο το χωριό μοιάζει να χτίστηκε ακολουθώντας τις επιταγές του ορεινού τοπίου. Τα πέτρινα σπίτια, τα καλντερίμια, οι εκκλησίες του αποτελούν αβίαστη συνέχεια της ζαγορίσιας φύσης. Δικαιολογημένα λοιπόν εδώ και χρόνια τα τζιπάκια πολιορκούν τους στενούς του δρόμους. Δίνουμε ραντεβού στο μπαρ του Ιωαννίδη για τον πρώτο καφέ (ή το τελευταίο ποτό), πιάνουμε τραπέζι στο εστιατόριο του Τσουμάνη ή του Ιωαννίδη και ζεσταινόμαστε με τις σούπες του Δία στο Μικρό Πάπιγκο. Οι φυσιολάτρες μπορούν να κάνουν μια βόλτα μέχρι τις φυσικές κολυμπήθρες που βρίσκονται κρυμμένες στη διαδρομή μεταξύ Μικρού και Μεγάλου Πάπιγκου ή αράζουν στη μεγάλη ρεματιά του Βοϊδομάτη μετά την Αρίστη. Αν πάλι αναζητάτε περισσότερες πληροφορίες για τον αξεπέραστο φυσικό πλούτο της περιοχής θα τις βρείτε στο νέο κέντρο ενημέρωσης της WWF που στεγάζεται στο παλιό σχολείο. Μπορείτε επίσης να κανονίσετε μια κοντινή εκδρομή μέχρι το Μονοδένδρι – μη χάσετε τη μοναδική αλευρόπιτα της Κικίτσας. Το βράδυ, πίσω στο Πάπιγκο, σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στην ταβέρνα της Καλλιόπης για παπρικάσε (πικάντικο κρέας με δαμάσκηνα). Για διαμονή, το χωριό προσφέρει αρκετές επιλογές. Ο Ξενώνας Παπαευαγγέλου (26530 41135), τα Σπίτια του Σαξώνη (2653041615), η Αστράκα (26530 41693), το Ρόδι (2653041954) και ο Δίας στο Μικρό Πάπιγκο (26530 41257) είναι μόνο μερικές από αυτές.
(Το Πάπιγκο απέχει 60 χλμ. από τα Ιωάννινα)
Θεσσαλία
Νεοχώρι - Καρδίτσα
Η λίμνη Πλαστήρα εξιτάρει τη φαντασία μας για γουικέντ που τα έχουν όλα: περιπέτεια με 4X4 σε βατούς χωματόδρομους, ποδηλατάδα και πεζοπορία μέσα σε πανέμορφα δάση, νύχτες κραιπάλης με παϊδάκια και λουκάνικο στα κάρβουνα, άραγμα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με θέα στη λίμνη και στα χιονισμένα γύρω βουνά. Πάντα όμως μπαίνει το δίλημμα ποιο χωριό να διαλέξουμε από τα τόσα που στολίζουν σαν ζωγραφιές τη λίμνη.
Η δικιά μας αδυναμία είναι το Νεοχώρι Καρδίτσας, το χωριό που έχει την ομορφότερη θέα στη λίμνη αλλά και το καλύτερο ξενοδοχείο της περιοχής, το Ναιάδες (2441093333). Εδώ αράζουμε πάντα. κλείνουμε μάλιστα τη σουίτα με την καλύτερη θέα (άντε, να σας πούμε το μυστικό, είναι η 213) και ξεχνιόμαστε με τις ώρες στο μπαλκόνι της. Το τοπίο της γαλήνιας λίμνης και των χιονισμένων Αγράφων είναι το καλύτερο χαλαρωτικό. Αν πάλι θελήσουμε κόσμο και ένταση, ανεβαίνουμε στην ταβέρνα του ξενώνα Αγνάντι για να πιάσουμε την κουβέντα με τον Γιάννη και να δοκιμάσουμε τις πραγματικά ασυναγώνιστες πίτες και την τηγανιά του. Ε, κι αν ξυπνήσει ο σπορτίβ που κρύβουμε μέσα μας, επιδιδόμαστε σε χαλαρές πεζοπορίες στο χωριό. Ωχ, πότε έφτασε κιόλας Κυριακή μεσημέρι;
(Το Νεοχώρι απέχει 30 χλμ. από την Καρδίτσα)
Μακεδονία
Παλαιός Παντελεήμονας - Πιερία
Μόλις διασχίσαμε ένα δάσος από καταπράσινες καστανιές. Ο δρόμος, στενός, φιδογυριστός, ίσα ίσα που φαίνεται μπροστά μας και όλο ανεβαίνει. Ψηλά, ο Όλυμπος λούζεται στον υπέροχο χειμωνιάτικο ήλιο. Βρισκόμαστε στις παρυφές του Ολύμπου και κατευθυνόμαστε προς τον Παλαιό Παντελεήμονα, ένα χωριό που βγήκε από την αφάνεια μόλις πριν από μια πενταετία. Η ιστορία γνωστή: ο τουρισμός της παραλίας τράβηξε τους κατοίκους στον Πλαταμώνα, ερημώνοντας το χωριό. Τα πανέμορφα πέτρινα σπίτια του Παλαιού Παντελεήμονα στοίχειωσαν. Η πέτρινη πλατεία με τα πλατάνια χορτάριασε. Ξαφνικά όμως όλα άλλαξαν. Κάποιοι εραστές της ομορφιάς και της αυθεντικότητας πρόλαβαν το χωριό πριν σωριαστεί σε ερείπια. Φτάνουμε στο πλάτωμα που έχει διαμορφωθεί σε πάρκινγκ. Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται μέσα στον παραδοσιακό οικισμό. Αφήνουμε το δικό μας στην άκρη, κοντά στο ξενοδοχείο Λοκάντα. Με οδηγό το καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονα, φτάνουμε στην πλακόστρωτη πλατεία, στρωμένη με κιτρινισμένα φύλλα από τα πλατάνια και τις καρυδιές. Μας υποδέχονται οι ταβέρνες και το παραδοσιακό καφενείο με τα τραπεζάκια έξω για όσους θέλουν να νιώσουν το ευεργετικό παγωμένο αεράκι που κατεβαίνει από τον Όλυμπο. Ανάμεσα σ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και τα παϊδάκια που φτάνουν ζεστά, η συζήτηση για το πώς σώθηκε ο Παλαιός Παντελεήμονας ανάβει – κι εμάς μας αρέσει πολύ να ακούμε ιστορίες με happy end... Θα μείνουμε στον Ξενώνα στο Παλιό Χωριό (2352022644) και στο Αγνάντι (2352041611). Θα φάμε οπωσδήποτε στην ονομαστή ταβέρνα Πλάτανος (must, τα παϊδάκια και τα χωριάτικα λουκάνικα), στην πλατεία του χωριού, στο Πέτρινο (πολύ καλά μαγειρευτά) και στη Λοκάντα, το εστιατόριο του Ξενώνα στο Παλιό Χωριό.
(Ο Παλαιός Παντελεήμονας απέχει 42 χλμ. από την Κατερίνη)
Νυμφαίο - ΦλώριναΈξω οι νιφάδες του χιονιού στήνουν τρελό χορό. Ο υδράργυρος αγγίζει το μηδέν, αλλά να 'ναι καλά το τσίπουρο του Γιάννη, που μας κάνει ν' αντέχουμε. Αν μάλιστα τον καταφέρουμε να πιάσει και το κλαρίνο για το «Γιάννη μου, το μαντίλι σου», τότε ποιος μας πιάνει! Έτσι περνάμε τις μέρες και τις νύχτες μας στο Νυμφαίο. Μας εμπνέει ο τόπος. Μας μαγεύει η ιστορία του, που ξεκινά από το Νυμφαίο και το νήμα της φτάνει μέχρι την Αίγυπτο, το Βουκουρέστι, την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια, τη Λοζάνη και το Λονδίνο. Εκεί διαπρέπουν ως έμποροι οι κάτοικοι της Νιβεάστας (παλιό όνομα του χωριού). Χτίζουν περήφανα αρχοντικά με τους καλύτερους μάστορες, τα στολίζουν με έπιπλα που η φτωχή τουρκοκρατούμενη Ελλάδα ούτε στα όνειρά της δεν είχε δει και φτιάχνουν πέτρινα σχολεία και εκκλησιές-πραγματικά στολίδια. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα, πολέμους και καταστροφές. Οι κάτοικοι φεύγουν, απομένουν τα σπίτια, μόνοι θεματοφύλακες του παρελθόντος. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, κάποιοι αποφασίζουν να ξαναδώσουν ζωή στο χωριό: Τα σπίτια αναστηλώνονται, οι πλακόστρωτοι δρόμοι επισκευάζονται, οι πλατείες, οι εκκλησιές και τα δημόσια κτίρια ζωντανεύουν. Το Νυμφαίο ανασαίνει ξανά. Χτίζονται ξενοδοχεία, ανοίγουν μαγαζιά, αρχοντικά μετατρέπονται σε ξενώνες. Ένας τέτοιος ξενώνας είναι και η Αθηνά – το σπίτι της γιαγιάς του Γιάννη και ένα από τα ομορφότερα σπίτια του χωριού, με υπέροχες ζωγραφιές στους τοίχους και στα ταβάνια. Ανεπανάληπτη εμπειρία κι απόλαυση για τις αισθήσεις το περπάτημα μέσα στα στενά, πλακόστρωτα δρομάκια. Η αρχιτεκτονική της πέτρας δένει αρμονικά με το καταπράσινο δάσος οξιάς που περιζώνει το χωριό (μέσα στο δάσος βρίσκεται και το Κέντρο Προστασίας Αρκούδας «Αρκτούρος», στο οποίο φτάνεις ακολουθώντας ένα πρόσφατα πλακοστρωμένο μονοπάτι).
Λατρεύουμε το Νυμφαίο – το έχουμε πει και το έχουμε γράψει πολλές φορές. Γι' αυτό και θέλουμε να το γνωρίσετε όλοι. Θα μείνετε: La Moara (το καλύτερο του χωριού, 2386031377), Αθηνά (2386031141), Νέβεσκα (2386031442), Λινούρια (2386031133). Φαγητό στο κοινοτικό κατάστημα Νέβεσκα και στο ταβερνάκι της Παρασκευής Γκερσάνη.
(Το Νυμφαίο απέχει 57 χλμ. από τη Φλώρινα)
