Τη Βενετία αξίζει να την επισκεφτείτε τουλάχιστον δύο φορές στη ζωή σας. Η μία είναι όποια περίοδο σας κάνει κέφι και η άλλη, αδιαμφισβήτητα, κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού. Μοιάζει με κάποια χρονομηχανή, στο καντράν της οποίας, για συγκεκριμένες ημερομηνίες κάθε χρόνο, μπορείτε να πατήσετε ένα μαγικό κουμπί και να ταξιδέψετε πίσω στο χρόνο, στα ίδια κανάλια, τις ίδιες γέφυρες, τα ίδια στενά αλλά αυτή τη φορά να βρεθείτε ανάμεσα σε Βαρόνους και Μαρκησίες, Αρλεκίνους, Κοντεσίνες και Καζανόβες.
Η δική μου γνωριμία με τη Γαληνοτάτη ήρθε κάπως απρόσμενα. Δεν είχε προγραμματιστεί, ούτε καν περάσει από το μυαλό σαν επιλογή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Υπήρχε μόνο στις επιθυμίες του υποσυνειδήτου. Πετάχτηκε ένα βράδυ σαν ιδέα στα πλαίσια ενός επταήμερου road trip που ξεκίνησε από το Μόναχο, συνάντησε την Αυστρία, την Ελβετία και το Λιχτενστάιν για να καταλήξει στη βόρεια Ιταλία. Μια κενή μέρα ασφαλείας στο πρόγραμμα πριν την επιστροφή και η συνειδητοποίηση πως τυχαίνει να συμπίπτει με τις ημερομηνίες του καρναβαλιού ήταν αρκετή για να βρεθούμε την επόμενη μέρα από νωρίς το πρωί στο φαντασμαγορικό κόσμο της μασκαρεμένης Βενετίας. Την εγκαταλείψαμε με μισή καρδιά μετά τα μεσάνυχτα, με 4 κινητά νεκρά από μπαταρία, γεμάτοι πρωτόγνωρες εικόνες και την αίσθηση πως μόλις βιώσαμε μια εμπειρία ζωής.
Το καρναβάλι της Βενετίας δεν μοιάζει με κανένα. Εκεί δεν υπάρχουν μεγαλοπρεπή άρματα και θορυβώδεις παρελάσεις, δεν χορεύουν samba ημίγυμνες καλλονές, ούτε πετάνε σερπαντίνες ομάδες με ομοιόμορφες πολύχρωμες στολές. Στη Βενετία οι μεταμφιεσμένοι μοιάζουν να έχουν βγει κατευθείαν από τα αριστοκρατικά σαλόνια του 18ου αιώνα. Περίτεχνες μάσκες με φτερά και πολύτιμους λίθους κρύβουν τα πρόσωπά τους. Στέκονται σοβαροί και σιωπηλοί με την αρχοντιά μιας άλλης εποχής, απολαμβάνουν τον καφέ τους στα γραφικά τραπεζάκια στις πλατείες ή στο εσωτερικό του εμβληματικού Caffé Florian, αναλλοίωτο από το 1720, παίζουν χαρτιά, επιδεικνύουν τις ντάμες τους στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, μετακινούνται με τις γόνδολες από νησάκι σε νησάκι, ποζάρουν επιδέξια, -συνήθως αλαζονικά, μπαίνοντας στο ρόλο του κουστουμιού-, καπνίζουν τις πίπες τους, κάνουν υπόκλιση μόλις συναντούν κυρίες. Οι μεταμφιεσμένοι ζουν με νωχελικούς ρυθμούς τη συνηθισμένη βενετσιάνικη ζωή μιας άλλης εποχής, μέχρι να πέσει το φως, η πόλη να τυλιχτεί στην απογευματινή πάχνη και να χαθούν σε κάποιο από τα μεγαλοπρεπή Palazzi για ένα μυστηριώδες masquerade ball.
Φέτος, το Καρναβάλι της Βενετίας που μετατρέπει από τις 27 Ιανουαρίου ως τις 13 Φεβρουαρίου την πόλη των καναλιών σε μια πελώρια θεατρική σκηνή, επικεντρώνεται θεματικά στον Βενετό έμπορο και εξερευνητή Μάρκο Πόλο. Στην 700η επέτειο από το θάνατο του (8 Ιανουαρίου 1324) επιστρέψει στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας ως πρωταγωνιστής της βενετσιάνικης καρναβαλικής παράδοσης. "Το εκπληκτικό ταξίδι του Μάρκο Πόλο", θα ενώσει τους πολιτισμούς και τις κουλτούρες που συνάντησε σ’ ένα φανταστικό κόσμο, όπου το ταξίδι νοείται ως μια περιπλάνηση αναζήτησης του εαυτού και ανακάλυψης των βαθύτερων επιθυμιών και φαντασιώσεων που ολοκληρώνεται με τη συνειδητοποίηση πως κανείς δεν είναι ο ίδιος όταν επιστρέφει από το ταξίδι.
Η αρχή, η απαγόρευση και η αναβίωση
Μια στρατιωτική νίκη της "Γαληνότατης Δημοκρατίας" το 1162 ήταν η αφορμή για να γεννηθεί μια πρώτη μορφή αυτό που σήμερα αποκαλούμε βενετσιάνικο καρναβάλι, με επιρροές από τα ρωμαϊκά Σατουρνάλια και τις ελληνικές διονυσιακές γιορτές που αναμειγνύονται με την ιταλική παράδοση Comedia dell’ Arte. Κατά την Αναγέννηση, το καρναβάλι ήταν ένας εντυπωσιακός τρόπος ώστε να προβληθεί προς τα έξω το γόητρο της Βενετίας. Μέχρι το 1797, που η Δημοκρατία έχασε την ανεξαρτησία της, όταν ο Βοναπάρτης κατέλαβε την πόλη και διακόπηκε απότομα η διεξαγωγή του καρναβαλιού, υπό την κυριαρχία του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μετέπειτα Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου Β’ που το κήρυξε παράνομο και η χρήση μάσκας απαγορεύτηκε αυστηρά. Μια κίνηση παρακινημένη από φόβο πως πίσω από τις μάσκες πιθανότατα να κρύβονταν συνωμότες που σχεδίαζαν την ανατροπή της πολιτικής τάξης.
Εκείνα τα χρόνια, το καρναβάλι θύμιζε ένα θολό όνειρο στις μνήμες των μεγάλων και χρωμάτιζε τις διηγήσεις τους στους νεότερους, με λίγες διάσπαρτες προσπάθειες αναβίωσης σε ιδιωτικούς χώρους στα μικρότερα νησιά. Το πνεύμα του καρναβαλιού παρέμεινε σε χειμερία νάρκη για περίπου 200 χρόνια, μέχρι το 1979 που η ιταλική κυβέρνηση και διάφοροι τουριστικοί παράγοντες αποφάσισαν να αναβιώσουν το καρναβάλι ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής ιστορίας της Βενετίας που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο διάσημα γεγονότα στον κόσμο. Γι΄ αυτό και οι στολές έχουν μείνει στον 18ο αιώνα, ακριβώς την εποχή που απαγορεύτηκε το καρναβάλι ενώ οι πολύ σοβαρές –σχεδόν θλιμμένες- μάσκες πενθούσαν το χαμένο μεγαλείο της Βενετίας ως ηγετικής φυσιογνωμίας στο εμπόριο.
Η πολιτεία με τις μάσκες
Ήδη από τον 12ο και 13ο αιώνα υπάρχουν αναφορές για τη χρήση μάσκας στη βασίλισσα της Αδριατικής. Στην αρχή, χρησιμοποιήθηκε στην απλοϊκή μορφή της για προστασία από τον άνεμο και τη βροχή. Γρήγορα όμως οι Βενετσιάνοι εντόπισαν τον άσσο στο μανίκι που τους χάριζε απλόχερα η μάσκα. Πέρα από την προστασία από τις καιρικές συνθήκες πρόσφερε και την –ανεκτίμητη για αρκετούς- προστασία της ανωνυμίας. Οι Βενετσιάνοι με πάθη φορούσαν τη μάσκα τους και επιδίδονταν ελεύθεροι στο τζόγο, σε παράνομες ερωτικές περιπτύξεις και πολιτικά σκάνδαλα. Λέγεται πως η ηθική παρακμή ήταν τέτοια που οι τοπικές αρχές αναγκάστηκαν να θεσπίσουν νόμους για να περιορίσουν τις μάσκες και τις μεταμφιέσεις. Η αρχαιότερη νομική καταγραφή για την κατάχρηση της μάσκας εμφανίζεται το 1268, σύμφωνα με την οποία απαγορευόταν στους "Mattaccini", όπως ονομάζονταν οι μασκοφορεμένοι άντρες να παίζουν ένα παιχνίδι, κατά το οποίο έριχναν στις γυναίκες αυγά με ροδόνερο από ψηλά κτήρια, ενώ ένας άλλος νόμος του 1339, απαγόρευε στους Βενετούς να επισκέπτονται μεταμφιεσμένοι μοναστήρια με καλόγριες. Αλλά ούτε οι γυναίκες έμειναν εκτός περιορισμών. Ένας νόμος του 1776, τις απαγόρευε να πηγαίνουν στο θέατρο χωρίς τη μάσκα "Bauta" που έκρυβε το πρόσωπό τους, ως μέσο προστασίας της τιμιότητας της εκάστοτε οικογένειας.
Παρά τους νόμους και τους περιορισμούς, η μάσκα δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί σύμβολο της βενετσιάνικης κουλτούρας και σε πιο ελεύθερη μετάφραση σύμβολο της ελευθερίας, της διασκέδασης και της δημιουργικότητας. Γι’ αυτό και η κατασκευή χειροποίητων μασκών αποτελεί υψηλή τέχνη στη Βενετία. Τον 17ο και 18ο αιώνα, η ζήτηση άγγιζε δυσθεώρητα ύψη, ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και οι δημιουργοί τους τις έβλεπαν ως καμβά για δημιουργικότητα, έργα τέχνης που ζωντανεύουν την ιστορία και το πνεύμα της Βενετίας. Με έμπνευση από μυθικά πλάσματα και μορφές που ζουν στη σφαίρα της φαντασίας, χρησιμοποιούσαν δέρμα, πορσελάνη ή την πρωτότυπη τεχνική του γυαλιού. Οι κατασκευαστές μασκών απολάμβαναν μοναδική θέση στην κοινωνία, ενώ η μάσκα απέκτησε συμβολική και πρακτική λειτουργία, αφού άτομα με διαφορετικά επαγγέλματα φορούσαν διαφορετικές μάσκες.
Η "Bauta" καλύπτει όλο το πρόσωπο με τετράγωνο σαγόνι με ανοδική κλίση, ώστε να επιτρέπει την ομιλία και την κατανάλωση φαγητού και ποτού. Η "Colombina" καλύπτει μόνο τα μάτια και είναι συχνά στολισμένη με κρύσταλλα, φτερά, χρυσό και ασήμι. Η "Moretta" είναι μαύρη και οβάλ, τα μάτια ξεπροβάλλουν από μεγάλες τρύπες. Η "Larva" ή "Volto" καλύπτει όλο το πρόσωπο, συνήθως είναι λευκή στη βάση και τόσο περίτεχνα ζωγραφισμένη ώστε χρησιμεύει ως décor στον τοίχο μετά τη λήξη του καρναβαλιού. Η "Medico della Peste" (ο γιατρός της πανούκλας), η φιγούρα του "Dottore" είναι ίσως η πιο αναγνωρίσιμη μάσκα. Έχει τη μορφή πτηνού με το μακρύ ράμφος που χρησίμευε για την τοποθέτηση αρωματικών βοτάνων, όπως μύρο, ροδοπέταλα, μέντα, γαρίφαλο. Η ιστορία της είναι μακάβρια αφού ήταν η στολή προστασίας των γιατρών που θεράπευαν την πανούκλα από τον 14ο ως τον 17ο αιώνα. Συνοδεύεται από ένα καπέλο, που φορούσαν οι γιατροί της εποχής για να ξεχωρίζουν από τους απλούς πολίτες κι ένα μπαστούνι, που χρησίμευε για την εξέταση των ασθενών χωρίς να τους ακουμπούν.
Σήμερα, οι μάσκες κατασκευάζονται συνήθως από χαρτί ή γύψο (επουδενί πλαστικό), ζωγραφίζονται στα λιγοστά εναπομείναντα εργαστήρια στη Βενετία και εμπλουτίζονται με φτερά, πολύτιμους λίθους ή φύλλα χρυσού. Κάθε βήμα αυτής της συναρπαστικής δημιουργίας επιτελείται με το χέρι και μπορεί να απαιτήσει από ώρες μέχρι εβδομάδες για να ολοκληρωθεί. Γι’ αυτό και οι αυθεντικές μάσκες κοστίζουν (ανάλογα με το μοντέλο) από 30€ μέχρι 400€.
Για μια αυθεντική χειροποίητη μάσκα, κατευθυνθείτε στο Ca’ Macana που διαθέτει δύο καταστήματα στο ιστορικό κέντρο της Βενετίας. Το ένα βρίσκεται στην περιοχή του San Barnaba, ανάμεσα στην Gallerie dell'Accademia και την καρδιά του Università Ca' Foscari και το άλλο, -το πρώτο κατάστημα-, στην Calle delle Botteghe, όπου υπήρχε και το αυθεντικό εργαστήριο της Ca’ Macana, που άνοιξε το 1986. Εκεί θα βρείτε μοναδικά κομμάτια που δεν πωλούνται στο διαδίκτυο, ενώ μπορείτε να δείτε νέες μάσκες που βρίσκονται στη φάση του πηλού. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μάσκες που φτιάχτηκαν ειδικά για την ταινία του Kubrick "Μάτια Ερμητικά Κλειστά".
Τα κοστούμια εποχής αποτελούν το μαγικό πάσο
Μια αυθεντική εμπειρία βενετσιάνικου καρναβαλιού επιτάσσει και κουστούμι εποχής. Χωρίς αυτό άλλωστε δεν μπορείτε να μπείτε στα περίφημα balls. Ενσαρκώστε μια μαρκησία ή έναν Δόγη της Serenissima και τυλιχτείτε με μια αύρα μυστηρίου. Η επιλογή, η δοκιμή και η περιβολή με ένα κουστούμι εποχής είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Τα ατελιέ στη Βενετία ειδικεύονται στην ιστορική έρευνα για κουστούμια εποχής και εφαρμόζουν προσεκτικά υλικά εξαιρετικής ποιότητας με απίστευτη προσοχή στη λεπτομέρεια. Τα κουστούμια κατασκευάζονται στο χέρι ένα προς ένα, ενώ ορισμένα εκλεπτυσμένα κομμάτια, χρειάζονται μήνες δουλειάς για να ολοκληρωθούν. Οι τιμές ξεκινούν από 90€ και φτάνουν μέχρι τα 500€ για ενοικίαση μιας μέρας, ενώ η τιμή πέφτει στο μισό για κάθε επόμενη. Μπορείτε να αναζητήσετε ενοικίαση από το Atelier Tiepolo που διαθέτει πάνω από 300 κουστούμια, όλα φτιαγμένα στη Βενετία. Από το Antonia Sautter Atelier μπορεί κανείς να επιλέξει πάνω από 1500 κοστούμια εποχής και tailor made δημιουργίες καθώς και σκηνικά κουστούμια που δημιουργήθηκαν από τη φαντασία της Antonia ειδικά φτιαγμένα για το "Il Ballo del Doge".
Τα πιο θρυλικά δρώμενα
Η πτήση του Αγγέλου πραγματοποιείται την πρώτη Κυριακή του καρναβαλιού. Μια γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άγγελο, κατεβαίνει δεμένη με ένα σχοινί από το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου στη σκηνή που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας. Αξιοσημείωτος είναι ο διαγωνισμό για την καλύτερη στολή, όπου οι διαγωνιζόμενοι, καταλαμβάνουν τη σκηνή της Πλατείας Αγίου Μάρκου επιδεικνύοντας τα ευφάνταστα κουστούμια τους, ενώ ο διαγωνισμός για την "La maschera più bella" είναι από τα πιο σημαντικά γεγονότα του καρναβαλιού και κρίνεται από μια διεθνή επιτροπή, που αποτελείται από διάσημους ενδυματολόγους, σχεδιαστές μόδας και καλλιτέχνες. Οι διαγωνισμοί αυτοί είναι καθημερινοί και στο τέλος αναδεικνύεται ο μεγάλος νικητής. Η συμμετοχή στους διαγωνισμούς είναι δωρεάν αλλά χρειάζεται να έχετε συμπληρώσει μια φόρμα αίτησης στο site του καρναβαλιού. Το επίσημο αποκριάτικο δείπνο της Βενετίας, με τίτλο "Στην αυλή του μεγάλου Χαν" διοργανώνεται στο εντυπωσιακό Ca’ Vendramin Calergi palace, το σπίτι του Βάγνκερ ενώ συνέθετε το αριστούργημα "Parsifal", που έχει θέα στο Μεγάλο Κανάλι. Ένα ταξίδι στα χνάρια του Μάρκο Πόλο, ανάμεσα σε Ανατολικές Βασίλισσες και Αυτοκράτορες των Στεπών, εμπόρους και μυστικιστικούς μάντεις.
Η "Festa delle Marie" στην ουσία είναι ένας διαγωνισμός ομορφιάς που χρονολογείται από τον 9ο αιώνα. Δώδεκα κοπέλες (ευλογημένες ως Μαρίες) παρελαύνουν ντυμένες με ιστορικές στολές πάνω σε γόνδολες κατά μήκος του μεγάλου καναλιού μέχρι να φτάσουν στην Piazza San Marco, ενώπιον του πρίγκιπα Maurice Agosti στο ρόλο του Casanova. Τότε οι διαγωνιζόμενες ήταν από φτωχές οικογένειες και έπαιρναν μέρος με την ελπίδα να κερδίσουν την προίκα τους. Η πτήση του αετού (Il volo dell’ Aquila) πραγματοποιείται τη δεύτερη Κυριακή του καρναβαλιού στο κέντρο της πλατείας, ομοίως με τον Άγγελο. Η λήξη του βενετσιάνικου καρναβαλιού σηματοδοτείται από την πτήση της σημαίας με το σύμβολο της Γαληνότατης δημοκρατίας, ένα φτερωτό λιοντάρι, η οποία ακολουθεί την ίδια διαδρομή με τον Άγγελο και τον αετό, από το καμπαναριό στη σκηνή της πλατείας του Αγίου Μάρκου.
Τα βενετσιάνικα masquerade balls
Όταν πέσει ο ήλιος, μετά το χορό στην πλατεία San Marco, η διασκέδαση μεταφέρεται σε κάποιο από τα εμβληματικά palazzo που ταξιδεύουν τους καλεσμένους με μεγαλύτερη ταχύτητα πίσω στο χρόνο, βυθίζοντάς τους στη μεγαλοπρέπεια και το μυστήριο της βενετσιάνικης κοινωνίας του 18ου αιώνα. Μέσα σ’ αυτά τα παλάτια, ο χρόνος αναστέλλεται και ο θρίαμβος των αισθήσεων μπλέκεται σ΄ ένα μαγικό όνειρο που διαρκεί όλη τη νύχτα. Κάθε βράδυ πραγματοποιείται και κάποιο masquerade ball αλλά για να αποκτήσετε πρόσβαση χρειάζεστε κουστούμι εποχής, βενετσιάνικη μάσκα και να βάλετε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Τα εισιτήρια για την είσοδο ξεκινούν από 370€ και φτάνουν μέχρι και τις 5000€ (ανάλογα με το χορό).
Ο πιο δημοφιλής είναι ο Χορός του Δόγη (Il Ballo Del Doge). H 31η έκδοση του πιο exclusive καρναβαλικού πάρτι του κόσμου θα πραγματοποιηθεί στις 10 Φεβρουαρίου στο μαγευτικό σκηνικό του Scuola Grande della Misericordia. Ένα καλειδοσκόπιο μουσικής και μυθικών χαρακτήρων θα πυροδοτήσει τη φαντασία των καλεσμένων και θα τους παρασύρει στις περιπέτειες του Δόγη και των εταίρων του. Μεταμφιεσμένοι υπηρέτες με κουστούμια εποχής υποδέχονται τους καλεσμένους, ενώ το δείπνο σερβίρεται στις πολυτελείς αίθουσες του παλατιού. Στη συνέχεια ακολουθεί gala με μουσική, χορό και εντυπωσιακά performances. Από το 1992 που διοργανώνεται, κάθε χρόνο έχει διαφορετικό θέμα, ενορχηστρωμένο από την Antonia Sautter, τη γοητευτική στυλίστα και παγκοσμίου φήμης διοργανώτρια εκδηλώσεων πολυτελείας, που εμπνέεται τη θεματολογία από τα παιδικά της όνειρα. Ο χορός του Δόγη προσελκύει κάθε χρόνο, 400 καλεσμένους, μέσα στους οποίους βρίσκονται μέλη βασιλικών οικογενειών, διασημότητες και πολιτικά πρόσωπα, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος κρύβεται πίσω από τις περίτεχνες μάσκες. Τα εισιτήρια ξεκινούν από 800€ (για το after party με open bar και dj set) και αγγίζουν τις 5000€ για την πλήρη εμπειρία που περιλαμβάνει και δείπνο.
Ένα άλλο, περιζήτητο ball είναι ο Χορός του Καζανόβα (Il ballo del Casanova). Το παλάτι του διάσημου Βενετσιάνου τυχοδιώκτη Τζάκομο Καζανόβα, Palazzo Contarini που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, διακοσμείται με πάθος και αισθησιασμό και εμπλέκει τους καλεσμένους στις πράξεις αποπλάνησης του μεγάλου σαγηνευτή. Άλλα balls είναι το Il ballo dell’ Arte (ο χορός της τέχνης) που διοργανώνεται από τη διάσημη Peggy Guggenheim Collection μια γιορτή τέχνης και κομψότητας που ενθαρρύνει τους καλεσμένους να ενδυθούν τα πιο δημιουργικά και καλλιτεχνικά κουστούμια τους, προσθέτοντας μια χιουμοριστική πινελιά στη βραδιά. Το Il Ballo delle Marie αποτίνει φόρο τιμής στις 12 Μαρίες, νεαρές γυναίκες που κάποτε αντιπροσώπευαν την ομορφιά και τη χάρη της πόλης, ενώ το Il balo del Ridotto, στο ιστορικό Casinò di Venezia, βυθίζει τους καλεσμένους στην ατμόσφαιρα του τζόγου. Στη Δημοκρατία της Βενετίας, το καρναβάλι ήταν η μόνο εποχή που επιτρεπόταν ο τζόγος. Το κράτος, ως διαχειριστής, είχε δημιουργήσει μια ειδική αίθουσα παιχνιδιών που ονομαζόταν Ridotto, κοντά στην εκκλησία St. Moise, μέσα στην οποία μπορούσε να μπει κανείς μόνο φορώντας μάσκα (εκτός από τους κρουπιέρηδες).
Οι νοστιμιές του Καρναβαλιού
Το γευστικό highlight του καρναβαλιού είναι οι φριτέλες, που μπορεί συνειρμικά να παραπέμπουν σε αλμυρό αλλά είναι (τοπικό) γλυκό και μάλιστα εμβληματικό για τους Βενετούς. Πρόκειται για μπάλες ζύμης γεμάτες με σταφίδες, φρούτα και κουκουνάρια, με μακρά παράδοση στη Serenissima, αφού η πρώτη τεκμηριωμένη συνταγή χρονολογείται από το 1300 και παραμένει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα. Παράγονται μόνο από εξουσιοδοτημένους τεχνίτες, γνωστούς ως φριτολέρι, μονάχα κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού. Φυσικά θα βρείτε και εναλλακτικές με πιο σύγχρονες προσθήκες, όπως σαντιγύ ή zabaione, ένα μεθυστικό παρασκεύασμα από αυγά, ζάχαρη και αλκοόλ, αλλά πολλοί Βενετοί εξακολουθούν να θεωρούν την απλούστερη ιστορική συνταγή ως την καλύτερη. Δοκιμάστε τις από το ιστορικό ζαχαροπλαστείο Pasticceria Bar Rosa Salva που βρίσκεται στο γραφικό Campo SS Giovanni e Paolo.
Αλλά οι καρναβαλικές νοστιμιές δεν σταματούν στις φριτέλες. Οι κυματοειδείς λωρίδες τραγανής ζύμης εμπλουτισμένες με μια σταγόνα κρασί ή γκράπα, ονόματι Galani, κοσμούν τα ζαχαροπλαστεία σε ολάκερη την Ιταλία κατά την περίοδο του καρναβαλιού. Τα Castagnole (ή favette), που μεταφράζονται ως μικρά κάστανα αλλά ουδεμία σχέση έχουν με τα τηγανητά αυτά ντόνατς, αρωματισμένα με ξύσμα λεμονιού και γλυκάνισο, που στο τέλος γεμίζονται με σοκολάτα ή κρέμα ζαχαροπλαστικής πριν τυλιχτούν σε ζάχαρη. Τα Ravioli di Carnevale, είναι γεμιστά ζυμαρικά που θα βρείτε σε όλη την Ιταλία, ωστόσο η γλυκιά τηγανητή εκδοχή του (με γέμιση κάποιου είδους μαρμελάδας, σοκολάτας ή ρικότα) βρίσκεται στο επίκεντρο την περίοδο του καρναβαλιού. Η πρόσφατη προσθήκη στο μενού του καρναβαλιού των Mammalucchi συνίσταται σε ζύμη που έχει ανακατευτεί με κρέμα και φλούδα πορτοκαλιού πριν κοπεί σε κυλίνδρους σε σχήμα κανόλι και τηγανιστεί. Δοκιμάστε τα στο Bar Pasticceria Targa, όπου ο Lotto (ο ζαχαροπλάστης που από λάθος δημιούργησε τα Mammalucchi) ήταν επικεφαλής της ζαχαροπλαστικής για πολλά χρόνια.
Διαβάστε Επίσης
