Φτάνοντας ύστερα από μόλις δύο κάτι και ώρες οδήγησης στο λιμάνι του Γαλατά, ο αντικρινός Πόρος είναι τόσο κοντά που λες πως και με μια-δυο, άντε δέκα απλωτές μια χαρά περνάς απέναντι. Εντάξει, δεν το κάνεις βέβαια αλλά επιβιβάζεσαι είτε στις «παντόφλες» αν θέλεις να πάρεις μαζί το αυτοκίνητο είτε στα μικρά «βαπορέτα» που μεταφέρουν μόνο επιβάτες και σε 5 λεπτά βρίσκεσαι στην μήκους χιλιομέτρων προμενάντ του λιμανιού.
Πρώτη εικόνα; Ένας χαρούμενος χαμός. Πολλοί ξένοι κι Έλληνες, πολλά ιστιοπλοϊκά, ακόμα περισσότερες καφετέριες, μπαράκια και εστιατόρια και μαζί όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την αδιαμφισβήτητα ρετρό γοητεία του Πόρου. Το βενετσιάνικο κανάλι που τον χωρίζει με τον Γαλατά, η θέα στο βουνό της Κοιμωμένης από το σημείο που σε αφήνει το καράβι, το περίφημο Ρολόι ακριβώς από πάνω, η κεντρική σκεπαστή αγορά, ο παλαιικός φούρνος δίπλα από την μπροστινή της είσοδο, τα αμυγδαλωτά του Δαγκλή, τα απίθανα παγωτά στο «Γλυκιστήρι» που δοκιμάζεις και παθαίνεις – ιδίως εκείνη η κρέμα με τουφίτσες καταϊφιού είναι σχεδόν εθιστική. Και βέβαια όλα εκείνα τα πανέμορφα νεοκλασικά στην πόρτα των οποίων θα καταλήξεις κατά λάθος ουκ ολίγες φορές προσπαθώντας να πλοηγηθείς σε ορισμένα από τα στενότερα καλντερίμια που έχεις δει ποτέ.
Τις λίγες ημέρες που τον έζησα, ο Πόρος μου δημιούργησε την εντύπωση πως βρίσκεται σε μια φάση δεύτερης νεότητας καδράροντας όλα του τα γοητευτικά σημεία σε ένα πιο μοντέρνο σήμερα. Τα ξενοδοχεία ανακαινίστηκαν στην συντριπτική πλειοψηφία τους τα 2-3 τελευταία χρόνια, νέες ανακαινίσεις είναι στα σκαριά για το προσεχές μέλλον, χωρίς να λείπουν και οι προτάσεις που απευθύνονται σε ένα πιο ψαγμένο κοινό.
Το εργαστήριο «Εργάνη» παίρνει την τέχνη της ύφανσης στον αργαλειό και την επαναπλασάρει στο τώρα, εντελώς φρέσκια και εφαρμοσμένη σε πάμπολλα χειροποίητα είδη, από παπούτσια και τσάντες μέχρι ρούχα και κουρτίνες, τόσο καλόγουστα όλα που σίγουρα θα σας κάνουν να μπείτε μέσα στο κατάστημα που βρίσκεται στο στενάκι πίσω από την κεντρική αγορά. Καλά κρατεί όμως και το νυχτερινό σκηνικό. Οι επιλογές πολλές, ωστόσο το δρόμο δείχνει να οδηγεί το πολύ όμορφο «Joy» που έχει και mixology ανησυχίες (στη λίστα θα βρείτε tikis, classics κ.λπ.), ενώ μεγάλο φετινό νέο ήταν η επαναλειτουργία του γνώριμου από τα παλιά «Sail», ανακαινισμένο πλέον, με ωραίο εσωτερικό χώρο και ατμοσφαιρική βεράντα στο πλάι – οι αποφασισμένοι πάντως για ελληνάδικο ξενύχτι μέχρι πρωίας συνεχίζουν κλασικά προς «Εκάτη» και «Μάσκες».
Όλα αυτά στη Σφαιρία, το ένα από τα δύο νησιά που συνθέτουν το στην πραγματικότητα φυσικό νησιωτικό σύμπλεγμα του Πόρου. Φτάνοντας στη στενή λωρίδα γης που την συνδέει με τη μεγάλη της αδελφή την Καλαυρεία ο δρόμος διακλαδίζεται και σας φέρνει σε ορισμένες από τις γνωστότερες παραλίες του νησιού, οι οποίες ως επί το πλείστον λειτουργούν και ως μικροί οικισμοί με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και ταβέρνες. Κινούμενοι προς δυσμάς συναντάτε διαδοχικά τα Μικρό και Μεγάλο Νεώριο, το μικρούτσικο Λιμανάκι της Αγάπης και λίγο μετά το Ρωσικό Ναύσταθμο, μία από τις πιο ατμοσφαιρικές παραλίες του Αργοσαρωνικού με το νησάκι του Δασκαλειού, που μοιάζει να φρουρεί το άνοιγμα του κόλπου, μπροστά και τα ερείπια από τις παλιές πέτρινες αποθήκες του ρώσικου στόλου να δημιουργούν ένα απόλυτα θεατρικό σκηνικό στην πλάτη.
Προς ανατολάς ο δρόμος οδηγεί πρώτα στο Ασκέλι, το πιο τουριστικό θέρετρο του Πόρου, με μεγάλη και οργανωμένη αμμουδερή παραλία και κατόπιν σε έναν όμορφο κολπίσκο κάτω από το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής που βρίσκεται χαμένο σε μια τοποθεσία πνιγμένη στα πεύκα και τα πλατάνια. Αν ωστόσο θέλετε να βιώσετε από πρώτο χέρι την «καλή αύρα» που δίνει το όνομά της σε αυτή την μεριά του Πόρου μην παραλείψετε να κινηθείτε προς Βορρά. Η διαδρομή, όλη σε άσφαλτο, είναι σχεδόν κυκλική, όποτε μπορείτε κάλλιστα να ξεκινήσετε από το Ασκέλι και να καταλήξετε στο Ρώσικο Ναύσταθμο και το Νεώριο ή το αντίστροφο. Σε κάθε περίπτωση θα χορτάσετε όμορφες θέες, καταπράσινες πευκόφυτες πλαγιές και αρκετές στροφούλες και σαν άλλος Δημοσθένης θα καταφύγετε στο Ναό του Ποσειδώνα, όχι βέβαια για να αυτοκτονήσετε όπως εκείνος πίνοντας δηλητήριο, αλλά για να περιεργαστείτε τα δωρικά ερείπια και να απορήσετε ενδεχομένως με την παντελή έλλειψη φύλαξης ενός μνημείου του 520 π.Χ. Μία επίσης οργανωμένη και πολύ όμορφη παραλία σε αυτή τη μεριά του νησιού που καλό όμως θα ήταν να αποφύγετε τις μέρες που φυσάει βοριάς είναι η Βαγιονιά.
Αν ένα μικρό παράπονο μου άφησε ο Πόρος, αυτό έχει να κάνει με το φαγητό του. Χωρίς βεβαίως αυτό να αποτελεί τον κανόνα, είδα αρκετούς μακροσκελείς copy-paste καταλόγους να προτείνουν ταυτόχρονα από πίτσες, ζυμαρικά και σούπες μέχρι μαγειρευτά, κρέατα και ψάρια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια επίπεδη ομοιομορφία. Κι ας δεχτώ, ας πούμε, ότι ο ξένος θέλει να φάει ζαμπονοκροκέτα και τρίγωνο τυροπιτάκι γιατί του θυμίζει Ελλάδα. Εκείνη η σάλτσα μάνγκο που είδα να επαναλαμβάνεται πώς προέκυψε; Έχει ο Πόρος mango trees; Ας ήταν τουλάχιστον μια ωραία λεμονάτη σος, να παραπέμπει και στο πανέμορφο Λεμονόδασος στα ανατολικά του Γαλατά που παραδοσιακά ολοκληρώνει μια επίσκεψη στο κατά τα άλλα γλυκύτατο αυτό νησί του Αργοσαρωνικού.
Πού να μείνετε
7 Brothers : Στεγασμένο σε πολύ όμορφο κτίριο νεοκλασικού στυλ, βρίσκεται στην πολύ κεντρική πλατεία Ηρώων, μια ανάσα από την πολύβουη περαντζάδα. Πολύ φιλικό σέρβις, οι σταδιακές ανακαινίσεις συνεχίζονται, προτιμήστε τα δωμάτια του 2ου ορόφου.
Hotel Manessi : Ακριβώς στο σημείο που σας αφήνει το καράβι και ανακαινισμένο σχετικά πρόσφατα.
Στο Ρολόι : Τρία παραδοσιακά συγκροτήματα σε διάφορα σημεία του λιμανιού, ανακαινισμένα υποδειγματικά από την ιδιοκτήτρια-αρχιτέκτονα, προσφέρουν επτά διαφορετικές επιλογές διαμονής (στούντιο, διαμερίσματα, βίλες), με ιδιαίτερη έμφαση στις προσωποποιημένες υπηρεσίες.
New Aegli : Όμορφα φρεσκαρισμένο μεγάλο ξενοδοχείο πάνω στην παραλία, με πισίνα και εστιατόριο–piano bar.
Golden View: Ανακαίνιση σε ρουστίκ τόνους, πισίνα και μικρή πριβέ παραλία.
Πού να φάτε
Dimitri’s Family: Ονομαστή ρουστίκ χασαποταβέρνα στην πλατεία Αγ. Γεωργίου με μεγάλη «πρωταγωνίστρια» την δίκιλη σταβλίσια μπριζόλα.
Μεζέ – Μεζέ (6947792946): Καινούργιο έξω καρδιά ουζερί-μεζεδοπωλείο, με ποικιλία καλοφτιαγμένων μεζέδων, κάποιοι με προσωπικές πινελιές από τον πολυταξιδεμένο ιδιοκτήτη.
Ο Βασίλης: Κλασική ταβέρνα πάνω στον παραλιακό, με έμφαση στα μαγειρευτά (must το «καλογεράκι»), κάθε Σαββατόβραδο σούβλα και ζωντανή μουσική.
Παράδεισος: Έξοχη εξοχική ταβέρνα στη βόρεια πλευρά με πολύ δυνατά κρεατικά - οι πολύ φιλικοί ιδιοκτήτες διατηρούν κρεοπωλείο στην κεντρική αγορά.
