Πάτροκλος Σκαφίδας©
Μία άγρια ιστορία με καλό τέλος είναι αυτή του Στίβεν Κινγκ, γνωστή από την επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά της. Αφηγείται την ιστορία του ΄Άντι, ενός τραπεζίτη που καταδικάζεται για τη δολοφονία της γυναίκας του και περνάει 19 χρόνια στη φυλακή, πριν καταφέρει να αποδράσει με άκρως "κινηματογραφικό" τρόπο. Είναι μια ιστορία για την αδικία, την αποκτήνωση, την ιδρυματοποίηση, τη βία, αλλά και για τη φιλία, την αλληλεγγύη και την ελπίδα - κυρίως γι’ αυτήν, για την ελπίδα πως το καλό τελικά νικάει. Κι όταν το καλό τέλος έρχεται αμέσως μετά τον απόλυτο ζόφο, τότε μάλλον έχεις κερδίσει το κοινό, όπως έχει αποδείξει η τεράστια δημοφιλία του μυθιστορήματος και κυρίως της ταινίας.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, έχουμε να κάνουμε με θεατρική μεταφορά (τη διασκευή υπογράφουν οι ΄Όουεν Ο’ Νιλ & Ντέιβ Τζονς), δηλαδή με τη χρήση διαφορετικών κωδίκων - και η επιτυχία της παράστασης που σκηνοθετούν ο Δημήτρης και ο Ορέστης Σταυρόπουλος βρίσκεται ακριβώς στο ότι εμπιστεύτηκε τη θεατρική γλώσσα. Οι δύο σκηνοθέτες δεν επιχείρησαν να "αντιγράψουν" την ταινία, να μιμηθούν το ύφος της, να αναπαραστήσουν τον γλαφυρό ρεαλισμό της. Κατέφυγαν στη λιτότητα των θεατρικών μέσων και στη δύναμη της αφήγησης και παρέδωσαν την ιστορία πυκνή και γυμνή, τονίζοντας αυτόματα την ψυχρότητα και την αγριάδα της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη: καμία προσπάθεια να αποτυπωθούν με λεπτομέρειες οι χώροι της φυλακής. Μια άδεια κατάμαυρη σκηνή με πανύψηλους τοίχους ήταν αρκετή (άλλωστε, είναι κάτι άλλο μια φυλακή, πέρα από την αίσθηση του απόλυτου σκοταδιού;). ΄Έπειτα, χάρη στις έξυπνες λύσεις, αυτό το κλειστοφοβικό κουτί δημιούργησε τους απαραίτητους επιμέρους χώρους δράσης.
Μέσα του κατοίκησαν οι έντεκα ηθοποιοί της παράστασης, ερμηνεύοντας τους ρόλους των κρατουμένων, των δεσμοφυλάκων και του διευθυντή των φυλακών. λειτούργησαν ως μια ομάδα, σαν τα μέλη ενός σώματος που πότε δρουν μαζί και πότε αυτονομούνται, με τη σκηνοθεσία να τους καθοδηγεί κάποιες φορές σαν σε χορογραφία. Μάλιστα, το γεγονός πως για λόγους δραματικής οικονομίας και εξαιτίας της σκηνικής λιτότητας κάποια σημεία της ιστορίας εξελίχθηκαν εν τάχει, κατέστησε αυτή την ανδρική συνύπαρξη απολύτως πρωταγωνιστική. Η συνθήκη της άγριας βαναυσότητας αποδόθηκε πότε με ρεαλισμό και πότε εμμεσότερα, κάτι που ακολούθησε και η μουσική σύνθεση του ΄Άγγελου Τριανταφύλλου, που άλλοτε αναπαρήγαγε απειλητικά μοτίβα και άλλοτε κατέφευγε, ειρωνικά, στα καθησυχαστικά ακούσματα της κλασικής μουσικής.
Αφηγητής της ιστορίας είναι ο Ρεντ, ο παλιός κρατούμενος που συνδέεται με τον ΄Άντι με στενή φιλία, στο ρόλο του οποίου ο Δημήτρης Παπανικολάου πραγματοποιεί μια υπέροχη, ζεστή και ανθρώπινη, ερμηνεία. Ο Νίκος Ψαρράς ερμηνεύει τον ΄Άντι, έναν ελεύθερο άνθρωπο που "ποτέ δεν ταίριαξε στη φυλακή", όμως η κορυφαία στιγμή του είναι αυτή που λυγίζει. Συγκινητικός ο Γιάννης Μποσταντζόγλου στο ρόλο του βιβλιοθηκάριου με το τραγικό τέλος, αποκρουστικός ο Μάνος Βακούσης ως διευθυντής των φυλακών, συνολικά πολύ καλή η υπόλοιπη ερμηνευτική ομάδα: Νέστορας Κοψιδάς, Γιώργος Ρούφας, Κρις Ραντάνοφ, Αναστάσης Γεωργούλας, Βασίλης Μπεσίρης, Αντώνης Χρήστου, Νίκος Ιατρού.
Περισσότερες πληροφορίες
Τελευταία έξοδος – Ρίτα Χέιγουορθ
Η θεατρική μεταφορά της ταινίας-σταθμός «The Shawshank Redemption» που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, παρουσιάζεται πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή. Ένα έργο-ύμνος στη δύναμη της πίστης, της αξιοπρέπειας και της ελπίδας, για τον άνθρωπο που, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, επιμένει να βλέπει φως στο σκοτάδι. Σύμφωνα με την υπόθεση, ο Άντι οδηγείται στη φυλακή για ένα έγκλημα που αρνείται πως έχει διαπράξει. Παρά τη βίαιη καθημερινότητα και τον εγκλεισμό, ο ήρωας παλεύει να διατηρήσει τα ιδανικά του και βρίσκει απροσδόκητη στήριξη στη φιλία που αναπτύσσει με τον Ρεντ. Σε ένα περιβάλλον δομημένο για να υποτάξει κάθε ίχνος ελευθερίας, ο Άντι θυμίζει σε όλους ότι είναι ακόμα άνθρωποι.
