Είναι κοινώς αποδεκτό και εμπράκτως αποδεδειγμένο πως όσο σπουδαιότερο είναι ένα έργο τόσο μεγαλύτερο πεδίο πειραματισμών προσφέρει. Γι’ αυτό άλλωστε αυτοί αφορούν κυρίως έργα του αρχαίου δράματος και του Σαίξπηρ. Ειδικά ο «Άμλετ», που φαίνεται να έχει πει τα πάντα για την εξουσία, τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο, πώς να μη γεννάει δεκάδες, διαφορετικές μεταξύ τους αναγνώσεις;
Ο Έκτορας Λυγίζος έσκυψε με έγνοια πάνω του, εστιάζοντας μάλλον στην υπαρξιακή διάσταση. Η παράστασή του αναδίδει την αγωνία καταβύθισης κατ’ αρχήν στην προσωπικότητα του Άμλετ –αυτού του νέου που διακατέχεται από πυρετώδεις σκέψεις αλλά δρα ελάχιστα–, ενώ παράλληλα εισάγει ένα μοτίβο εσωτερικής αμφιβολίας στις ενέργειες των προσώπων. Συνολικά, όμως, δεν αρθρώνει μια σαφή σκέψη απέναντι στο έργο, πλην της ομαδικής δοκιμασίας με αυτό και έτσι, παρά τις επιμέρους ωραίες ιδέες, το εγχείρημα παραδίδεται θολό.
Σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχει πιθανόν το γεγονός πως ο Λυγίζος ανέλαβε τρία πόστα (διασκευή, σκηνοθεσία, κεντρικό ρόλο) και μάλιστα σε ένα έργο πραγματικό «ναρκοπέδιο». Το κείμενο υπέστη μεν την απαραίτητη διασκευή ώστε να είναι ευσύνοπτο σε διάρκεια, αλλά τα σημεία που κρατήθηκαν δεν λειτουργούσαν πάντα προς κάποια ερμηνευτική κατεύθυνση παρά μόνο ως αφορμές για δοκιμή (αφού, π.χ., η σκηνοθεσία αποφάσισε να αποσιωπήσει το ρόλο που επιτελούν ο Ρόζενκραντς και ο Γκίλντενστερν, δεν υπήρχε λόγος να τους εμφανίσει επί σκηνής), ενώ συνολικά η παράσταση έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο να καταπιέσει κάθε δυνατή κορύφωση.
Η εξαιρετική υποκριτική παρουσία θα πρέπει, ωστόσο, να επισημανθεί: ο Άμλετ του Λυγίζου φανέρωνε επίπονη ερμηνευτική δουλειά, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου έπλασε μια αξιοσημείωτη Οφηλία πέρα από κάθε ωραιοποιημένη τυποποίηση και οι Αινείας Τσαμάτης, Άρης Μπαλής, Ηρώ Μπέζου και Κωνσταντίνος Ζωγράφος ανταποκρίθηκαν ικανότατα στους διπλούς ρόλους τους.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ) Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 2109212900. Διάρκεια: 110΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Η τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας
Έχουμε έναν εαυτό που συλλογίζεται, αφηγείται και καθοδηγεί κι έναν που δρα και βιώνει. Πάνω σε αυτήν τη σύγκρουση χτίζεται και η συγκεκριμένη διασκευή του πιο αινιγματικού σαιξπηρικού έργου.
