Το κληροδότημα της γενιάς της Μεταπολίτευσης στους σημερινούς τριαντάρηδες έρχεται στο προσκήνιο μέσα από μια οικογενειακή ιστορία. Η σκηνοθεσία τιμάει το έργο με μια άμεση παρουσίαση, την οποία φέρνει εις πέρας η εξαιρετικά δεμένη ερμηνευτική ομάδα.
Τα «170 τετραγωνικά» δεν είναι παρά (ακόμη) ένα δημιουργικό δείγμα της γενιάς των 30 και κάτι, που μεταχειρίζεται με βιωματικό, σχεδόν ενστικτώδη τρόπο τη θεματική «σημερινή Ελλάδα». Το πρώτο έργο που υπογράφει ο Γιωργής Τσουρής μαρτυράει την παράφορη ανάγκη να εκφραστεί: αν και άκρως μελετημένο –όσον αφορά π.χ. την παράθεση και κλιμάκωση των καταστάσεων, τη δραματική ισορροπία κ.λπ.–, δείχνει να προκύπτει αβίαστα, με μιαν ανάσα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ίδια θεατρική ομάδα ανήκε ο Βαγγέλης Ρωμνιός, ο οποίος μονοπώλησε επί τρεις σεζόν το ενδιαφέρον με τον «Χαρτοπόλεμο» (σημειωτέον, ο Τσουρής είχε υπογράψει τη δραματουργική του επεξεργασία).
Τα δύο έργα, χωρίς να ταυτίζονται θεματικά, αλληλοσυμπληρώνονται, καθώς αποτελούν ψηφίδες του ίδιου παζλ: η κληρονομιά της γενιάς της Μεταπολίτευσης βαραίνει στις πλάτες των σημερινών τριαντάρηδων, που φλέγονται να μιλήσουν μέσω μιας άμεσης, ρεαλιστικής γραφής. Η ελληνική οικογένεια, με όλες τις παθογένειές της, μπαίνει στο μικροσκόπιο του συγγραφέα. Πυρήνας και τόπος δράσης του έργου είναι το σπίτι, με όλες τις συμβολικές του προεκτάσεις, και συγκεκριμένα τα 170 τετραγωνικά μέτρα ενός σπιτιού στη Θήβα, που θα αποδειχτεί πεδίο μάχης για δύο αδερφές, με σημείο εκκίνησης την τύχη του πατρικού τους μετά το θάνατο του πατέρα.
Τα πρόσωπα του έργου, οι δύο αδερφές, ο σύντροφος της μιας κι ένας καινούργιος «οικογενειακός φίλος», έρχονται αντιμέτωπα με τα φαντάσματα του παρελθόντος, καλούνται να αντιμετωπίσουν τις αμετάκλητες συνέπειες προηγούμενων συμπεριφορών και να διασχίσουν μια επώδυνη διαδρομή προς τη συγχώρεση και τη λύτρωση. Η πλοκή συνθέτει μια εντέλει συναρπαστική οικογενειακή ιστορία, που αποκαλύπτεται σταδιακά στον θεατή, του επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις κι ένα άκρως δραματικό αλλά μαζί ανοιχτό φινάλε, που τον αφήνει μεν μετέωρο για το «τι μέλλει γενέσθαι», δεν αποκλείει όμως χαραμάδες αισιοδοξίας.
Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης αρπάζει τον θεατή από την πρώτη στιγμή. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η διάταξη του θεάτρου τον αναγκάζει να διασχίσει το σκηνικό για να φτάσει στην πλατεία είναι μια ωραία σύμπτωση, καθώς ταιριάζει απολύτως σε ένα έργο και μια παράσταση που στοχεύουν στη συναισθηματική ενσωμάτωση του θεατή.
Κι εδώ η σκηνοθεσία του Παλούμπη ακολουθεί και αναδεικνύει το ρεαλισμό και την αμεσότητα του συγγραφικού ύφους –ίσως εντείνει κιόλας εσκεμμένα την εικόνα της ελληνικής επαρχίας, με τα λαϊκά άσματα, την αγοραία γλώσσα και τους τραχείς χαρακτήρες– και οδηγεί τον θεατή σε μια ωραία σκηνική διαδρομή συναισθηματικών διακυμάνσεων, η οποία ίσως χρειάζεται λίγο καλύτερο έλεγχο σε κάποιες στιγμές. Τα μέγιστα οφείλονται στην πλήρη ενέργειας ομάδα των ηθοποιών, που διακρίνονται και ως σύνολο, και ο καθένας ξεχωριστά στην εσωτερική διαδρομή του ήρωά του: Αμαλία Αρσένη, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Γιωργής Τσουρής, Άννα Πατητή. Μπράβο τους!
ΙΛΙΣΙΑ-ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ, Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, 2107223010. Διάρκεια: 95΄.
Περισσότερες πληροφορίες
170 τετραγωνικά / Moonwalk
Η αγωνιώδης ιστορία δύο αδερφών, που επιστρέφουν στο πατρικό τους, σε μια μικρή πόλη της ελληνικής επαρχίας, μετά το θάνατο του πατέρα τους.
