Μάρκος Κιμιωνής©
Η Κατερίνα Γώγου υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές δημιουργούς της λογοτεχνίας, όχι μόνο για την ποιητική της τόλμη αλλά και για την αφοπλιστική ενσυναίσθησή της απέναντι στη σύγχρονη ζωή. Στα ποιήματά της κατέγραψε με οργή, τρυφερότητα και σπαραγμό την καθημερινότητα στο αστικό τοπίο, έδωσε φωνή στους "κολασμένους" της κοινωνίας και ανέδειξε το περιθώριο ως τόπο αλήθειας. Η παράσταση "Κατερίνα Γώγου: Το Γαμώτο που Δεν Έζησα" το έργο του Ανδρέα Ζαφείρη ρίχνει φως στη ζωή και την προσωπικότητα της Γώγου της πιο σπαρακτικής, ίσως, φωνής της νεοελληνικής ποίησης και έπειτα από τέσσερις συνεχόμενες χρονιές sold-out παραστάσεων, επιστρέφει για πέμπτη χρονιά, με αλλαγές στο καστ, αυτή τη φορά στη Σκηνή "Brecht"-2510.
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 6/10, ωστόσο ιδιαίτερη στιγμή θα αποτελέσει η μοναδική παράσταση που θα δοθεί την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου, ημέρα θανάτου της Κατερίνας Γώγου, στη μνήμη της. Η παράσταση αυτή είναι ένα θεατρικό ταξίδι που συνεχίζει να συγκινεί και να προβληματίζει, αποδεικνύοντας πως το έργο της παραμένει ζωντανό και βαθιά επίκαιρο. Η προσωπική πορεία της Γώγου, γεμάτη εντάσεις και αυτοκαταστροφικές εξάρσεις, καθρεφτίζει με ακρίβεια μια εποχή γεμάτη κοινωνικούς και πολιτικούς κραδασμούς. Μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Νικόλα Άσιμο, αποτέλεσε την "Αγία Τριάδα των Εξαρχείων", μια γενιά που σημάδεψε με το έργο και τη στάση της τη σύγχρονη ελληνική κουλτούρα.
Στην φετινή παράσταση τρεις ηθοποιοί –η Μαρία Ανδρίτσου, η Χαρά Νικολάου και ο Χάρης Γεωργιάδης– αναμετριούνται με τον εύθραυστο ψυχισμό της ποιήτριας, δημιουργώντας μια θεατρική εικόνα-ξυράφι, όπου η σκληρότητα και η ποίηση συνυπάρχουν. Οι αναφορές στους πίνακες του Hieronymus Bosch, στα φτερά του Antoine de Saint-Exupéry και στις σελίδες του Antonin Artaud λειτουργούν ως καλλιτεχνικοί καθρέφτες μιας σκηνικής αφήγησης που ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το ονειρικό.
Διαβάστε την κριτική της Τώνιας Καράογλου για την παράσταση.
