Λάμπρος Ρουμελιωτάκης©
Το "Δράμα της Δημοκρατίας", μια πρωτότυπη παράσταση - σκηνική σύνθεση με θέμα το όραμα της δημοκρατίας σε σχέση με την σκληρή πραγματικότητα της εποχής μας, κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κολωνού (28/9) και έρχεται λίγες μέρες μετά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, ως εναρκτήρια παράσταση της φετινής περιόδου, για έξι μόνο παραστάσεις (3-12/10).
Αρχαία κείμενα (τραγωδία, κωμωδία, ρητορικά/ιστοριογραφικά αποσπάσματα) συνομιλούν με στοιχεία ντοκουμέντο και σύγχρονες μαρτυρίες, σε μια παράσταση που επιθυμεί να ανοίξει ζωντανό διάλογο με το κοινό για το πώς λειτουργεί -ή δεν λειτουργεί- η δημοκρατία σήμερα. Και για το πώς θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει…
Λίγα λόγια για την παράσταση
Στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., το θέατρο ήταν πάνω από όλα πολιτική πράξη, καθώς γεννήθηκε από την ίδια την δημοκρατία και την ανάγκη των πολιτών να σκεφτούν από κοινού τα ζητήματα που απασχολούσαν την πόλη και την ζωή τους. Να αναρωτηθούν αλλά και να αμφισβητήσουν τις αρχές, τα ιδεώδη, τις αξίες του πολιτεύματος τους.
Αυτή η λειτουργία του θεάτρου ως πολιτικού καθρέφτη και φορέα συλλογικού αναστοχασμού, είναι η έμπνευση για το "Δράμα της Δημοκρατίας": μιας παράστασης που επιχειρεί να μας θυμίσει ότι το θέατρο είναι ο τόπος όπου μπορούμε να "ονειρευτούμε" την δημοκρατία όχι ως δεδομένο πολίτευμα, αλλά ως διαρκές αίτημα. Ένα επίμονο αίτημα που τίθεται μέσα από το ερώτημα: "πώς θα καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί, χωρίς να αδικούμε και χωρίς να αδικούμαστε;". Ένα ερώτημα που ειδικά σήμερα όπου όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν, επιζητά τον διάλογο και την συμμετοχή όλων.
Η δραματουργία
Δραματουργική αφετηρία μας είναι οι αρχαίες φωνές των Θουκυδίδη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ισοκράτη αλλά και των αρχαίων δραματουργών: Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αριστοφάνη. Επιθυμία μας δεν είναι να τους αναδείξουμε ως μνημεία, αλλά να τους μετατρέψουμε σε ζωντανούς συνομιλητές μας. Τα λόγια τους, γεννημένα μέσα από κρίσεις, ήττες και πολιτικές ρωγμές, θέτουν ερωτήματα που δεν έχουν πάψει να επανέρχονται, γιατί δεν έχουν λυθεί.
Διαβάστε Επίσης
Απέναντί τους, στέκονται οι σύγχρονες μαρτυρίες: ιστορίες πολιτών, φωνές της δικής μας εποχής, που αμήχανες, αδιάφορες, οργισμένες ή απελπισμένες αναρωτιούνται " μα ποια είναι σήμερα η δημοκρατία;".
Η παράσταση επιχειρεί μέσα από όλες αυτές τις φωνές, να φωτίσει τις σύγχρονες αντιφάσεις (ισχύς-δίκαιο, ελευθερία-ασφάλεια, συμμετοχή-ιδιώτευση, αλήθεια-παραπληροφόρηση, κ.ά.) αλλά και τα αιώνια ζητήματα της οικονομικής ανισότητας και της έλλειψης πολιτικού ήθους και παιδείας. Με την πολύτιμη σύνδεση της ζωντανής μουσικής, συνομιλούν σκηνικά ο στοχασμός με την μαρτυρία, το αρχαίο με το σύγχρονο, η βεβαιότητα με την αμφισβήτηση, η ποίηση με την πραγματικότητα. Στόχος είναι, στο τέλος της παράστασης να ανοίξει διάλογος με το κοινό, εκκινώντας - ή μάλλον επανεκκινώντας - την λειτουργία ενός δημόσιου εργαστηρίου δημοκρατίας.
Γιατί το θέατρο, όπως και η δημοκρατία, δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε, αλλά αυτό που καλούμαστε διαρκώς να επαναπροσδιορίζουμε και να υπερασπιζόμαστε. Και η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη αλλά καθημερινή άσκηση συμμετοχής, που χρειάζεται επαναδιατύπωση μέσα από ζωντανές εμπειρίες, ειδικά σήμερα που παράλληλα με την άγνοια και την απάθεια, γιγαντώνεται ο φόβος και η απελπισία των πολιτών μπροστά στο δυσοίωνο μέλλον.
Η παράσταση αποτελεί την αφετηρία μιας ευρύτερης διαδρομής που επιθυμεί να ξεκινήσει το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, μετατρέποντας τη σκηνή -όποτε φυσικά το επιτρέπει η θεματική- σε χώρο διαλόγου και συλλογικού αναστοχασμού. Στόχος είναι η καλλιέργεια μιας συνθήκης ανταλλαγής και μάθησης, όπου με την συνεργασία του Δήμου Αθηναίων, το θέατρο θα λειτουργεί ως εργαλείο δημοκρατίας, διαβούλευσης και διασύνδεσης των πολιτών.
