
Ο Μάριο Μπανούσι, μόλις 26 ετών, ανήκει στη νέα γενιά σκηνοθετών που φέρνουν φρέσκια πνοή στο ελληνικό και διεθνές θέατρο. Με καταγωγή από την Αλβανία, η δουλειά του αντλεί στοιχεία από διαφορετικές κουλτούρες, δημιουργώντας μια διαπολιτισμική προοπτική με έντονο συναισθηματικό υπόβαθρο. Η βραβευμένη παράσταση "Goodbye, Lindita", που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο τις σεζόν 2022-2023 και 2023-2024, ήταν το έργο που ουσιαστικά σύστησε τον Μάριο Μπανούσι στο ελληνικό κοινό και τον καθιέρωσε ως έναν πολλά υποσχόμενο νέο σκηνοθέτη. Το έργο ανέδειξε τη μοναδική του σκηνοθετική ταυτότητα και τον προσωπικό του τρόπο αφήγησης, γεμάτο ευαισθησία και βαθιά συναισθηματική σύνδεση με θεματικές όπως η ταυτότητα, η μνήμη και η οικογένεια.

Το "Μάμι" που κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (από 6/2) προτού ξεκινήσει το διεθνές ταξίδι του ( περιοδεύει ήδη ανά τον κόσμο με τα πρώτα έργα του, "Goodbye, Lindita” (2023) και "Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia” (2023)), φαίνεται να αποτελεί μια συνέχεια στην τελετουργική προσέγγιση που ανέδειξε το "Goodbuy, Lindita". Στο "Goodbuy, Lindita" ασχολήθηκε με τη διαδικασία του αποχαιρετισμού, τη μνήμη και τις ρίζες, εξερευνώντας την προσωπική του ιστορία μέσα από το πρίσμα της μετανάστευσης και της οικογένειας και στο "Μάμι," μετατοπίζεται στην έννοια της μητρότητας, κρατώντας όμως ζωντανή τη βαθιά σύνδεση με το παρελθόν, τις σχέσεις και την ταυτότητα.

Ο Μάριο Μπανούσι εξομολογείται για την παράσταση: "Όταν ήμουν περίπου ενός έτους, η μητέρα μου αναγκάστηκε να με αφήσει στη γιαγιά μου, στην Αλβανία, και να φύγει. Μέχρι τα δεκατρία μου, "μάμι” φώναζα τη γιαγιά μου. Όταν πια η μητέρα μου με πήρε μαζί της στην Αθήνα, μεγάλωσα στο διαμέρισμα πάνω από τον φούρνο όπου εργαζόταν, με τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού. Μεγάλωσα με πολλές γυναίκες. Μεγάλωσα με νέες και ηλικιωμένες γυναίκες. Μεγάλωσα με περισσότερες από μία μητέρες. Αυτή η παράσταση είναι για εκείνες: μια ευχή, μια προσευχή στο βάρος που κουβαλάει η λέξη "μαμά” τόσο για εκείνη που το ακούει όσο και για εκείνον που το λέει. Ποιος φροντίζει ποιον – δεν κατάλαβα ποτέ αυτήν την περίπλοκη σχέση. Κι ούτε θα την καταλάβω. Αλλά προσπαθώ να την ξετυλίξω σαν έναν ομφάλιο λώρο, σαν το σπλάχνο που συνδέει τη ζωή με τις ρίζες της".

Το "Μάμι" είναι μια ωδή στις μητέρες, στιάζει στη δύναμη της μητρικής παρουσίας και της δημιουργίας. Μέσα από τη σκηνική του γλώσσα, ο σκηνοθέτης φαίνεται να επεκτείνει τη "θεατρική τελετουργία" του, κάνοντας το έργο του ακόμα πιο προσωπικό και συλλογικό ταυτόχρονα. Είναι κατάλληλο για ηλικίες 16+. Ερμηνεύουν: Παναγιώτα Γιαγλή, Βασιλική Δρίβα, Δημήτρης Λαγός, Αγγελική Στελλάτου, Ευτυχία Στεφάνου / Ήλια Κουκουζέλη και Φώτης Στρατηγός. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του: Σωτήρη Μελανού, η μουσική σύνθεση & sound design του Jeph Vanger. Σχεδιασμός φωτισμών και συνεργάτης στη Δραματουργία ο Στέφανος Δρουσιώτης. Καλλιτεχνικοί συνεργάτες: Αιμίλιος Αράπογλου, Θανάσης Δεληγιάννης. Συμπαραγωγοί: Berliner Festspiele [Γερμανία], FOG Festival / Triennale Milano [Ιταλία], & Espoo Theatre [Φινλανδία], Noorderzon Festival / Grand Theatre Groningen [Ολλανδία] & άλλοι που θα ανακοινωθούν προσεχώς.
Προσβάσιμες παραστάσεις
Οι παραστάσεις στις 6, 7 και 8 Μαρτίου θα παρουσιαστούν σε συνθήκες καθολικής προσβασιμότητας, σε συνεργασία με τον πολιτιστικό οργανισμό liminal. Πιο συγκεκριμένα, συμπεριλαμβάνονται διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και υπερτιτλισμός για κωφά και βαρήκοα άτομα, καθώς και απτική ξενάγηση στον σκηνικό χώρο και ακουστική περιγραφή για άτομα με οπτική βλάβη. Οι υπηρεσίες προσβασιμότητας παρέχονται με την υποστήριξη του δικτύου Europe Beyond Access, το οποίο συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα "Δημιουργική Ευρώπη" της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για κρατήσεις εισιτηρίων στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υπηρεσίας προσβασιμότητας, παρακαλούμε απευθυνθείτε στο infotickets@onassis.org ή καλέστε στο 213 017 8036.
Περισσότερες πληροφορίες
Mami
Μια παράσταση-ύμνος για τις γυναίκες που μας μεγάλωσαν, όπου ο δημιουργός με την χαρακτηριστική σκηνική γλώσσα που βρίθει συναισθήματος και τρυφερότητας, αντλεί από προσωπικά βιώματα. Η Κεντρική Σκηνή της Στέγης μετατρέπεται σε ένα τοπίο μνήμης - οικείο και, συνάμα, απόκοσμο. Οι ερμηνευτές, βυθισμένοι στη σιωπή, πλάθουν συμβάντα βαθιάς συγκίνησης και μας παρακινούν να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας μνήμες, τις δικές μας σχέσεις και τη συναισθηματική κληρονομιά που κουβαλάμε. Ένα οπτικό ποίημα για τη σχέση μητέρας και παιδιού, που λειτουργεί ως αντίδωρο στις γυναίκες που μας έθρεψαν.