Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: "Είναι κυρίως δική μας ευθύνη ποιους εκλέγουμε"

Ο αγαπημένος ηθοποιός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, που σταθερά κερδίζει τις εντυπώσεις του κοινού μέσα από τους ρόλους που ερμηνεύει τόσο πάνω στη θεατρική σκηνή όσο και μέσα από την μικρή οθόνη, μιλά στο "α" σε μία συνέντευξη με αφορμή την παράσταση "Εκτός ύλης reloaded". Το "Εκτός ύλης" του βραβευμένου νέου συγγραφέα Κώστα Λεϊμονή επιστρέφει φέτος στη θεατρική Αθήνα σε ανανεωμένη εκδοχή, με σκηνοθέτρια την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Πρόκειται για παράσταση που έγινε viral το 2018 όταν παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο, τον φυσικό της χώρο, καθώς πρόκειται για την τελευταία ομιλία ενός διεφθαρμένου υπουργού, ο οποίος πνίγεται από τη συνείδησή του και αποφασίζει να παραιτηθεί, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι "το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που η αξία του κοστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά". Παίζεται ξανά από 17/1 στο Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης", με τη συμμετοχή των ηθοποιών Κωνσταντίνου Μουταφτσή, Κωνσταντίνας Λάλου, Θανάση Καφενταράκη. Παράλληλα αναφέρεται και στο ρόλο του αστυνομικού που ερμηνεύει στη δραματική σειρά του ANT1 "Grand Hotel", με φόντο ένα πολυτελές ξενοδοχείο του ‘20, σε σενάριο Δήμητρας Τσόλκα και σκηνοθεσία Γιάννη Βασιλειάδη. Στο δυνατό καστ της ιστορίας που συνδυάζει δράμα, έρωτα και αστυνομικό μυστήριο παίζουν επίσης οι Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Τάσος Νούσιας, Γιάννης Κουκουράκης, Καλλιόπη Χάσκα, Ελένη Καρακάση κ.ά.

Ήταν πρόκληση για εσάς ο ρόλος του διεφθαρμένου υπουργού που βιώνει μια κρίση συνείδησης η οποία τον οδηγεί στην παραίτηση;

Η πρόκληση, κυρίως, είναι το να αποκτήσει ζωή ένας χαρακτήρας, όπως αυτός του διηγήματος. Έπρεπε εκεί να γίνει αρκετή δουλειά. Πρόκληση, επίσης, ιδιαίτερη αποτελεί η προσπάθεια παντρέματος της λεγομένης "ξύλινης" πολιτικής γλώσσας με την λογοτεχνική. Το πώς θα γίνει αυτό, χωρίς να χάσει το κείμενο την πολιτική του διάσταση και ταυτόχρονα να διατηρηθεί ο λογοτεχνικός θεατρικός λόγος.

Το "Εκτός ύλης" μας φέρνει αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις και τις ευθύνες μας ως πολίτες;

Και όχι μόνο! Μιλά για τις ευθύνες που έχουμε και άμεσα αλλά και έμμεσα. Και για τα δικά μας λάθη. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί εκλέγονται από μας. Είναι κυρίως δική μας ευθύνη το ποιους εκλέγουμε. Μιλά επίσης για την ανοχή μας απέναντι στις ανομίες.  Οι πελατειακές σχέσεις που δημιουργούνται. Όλα αυτά και πολλά αλλά!

Μέσα από την ανανεωμένη του εκδοχή το έργο αναφέρεται και σε πρόσφατα γεγονότα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία όπως η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, μεταξύ άλλων;

Συνέβησαν πολλά γεγονότα δυστυχώς από το 2016 που πρωτοανέβηκε η παράσταση. Τα Τέμπη σίγουρα είναι το κορυφαίο από αυτά. Επιλέξαμε και άλλα. Το Μάτι, τις γυναικοκτονίες και άλλα. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ζοφερή και μας τροφοδοτεί!

"Το να κινητοποιήσουμε την κρίση των θεατών είναι το μεγάλο κέρδος στο θέατρο"

Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι συχνά επιλέγουν να φωτογραφίσουν ένα τραγικό γεγονός αντί να δείξουν αλληλεγγύη, μπορεί το θέατρο να λειτουργήσει ως μέσο αφύπνισης της ανθρωπιάς μας;

Πολύ θα θέλαμε να έχει τη δύναμη η τέχνη να αλλάξει τα πράγματα. Δυστυχώς δεν γίνεται! Ευελπιστούμε, τουλάχιστον, να δημιουργήσουμε ερωτηματικά, παρά απαντήσεις. Να κινητοποιήσουμε την κρίση των θεατών, ώστε να επεξεργαστούν μόνοι τους τα θέματα που θίγονται. Αν μη τι άλλο η διαδικασία αυτή είναι ένα κέρδος. Ίσως κάποιοι να αποκτήσουν μια καλύτερη κρίση, να γίνουν πιο ενεργοί πολίτες. Αυτό και μόνο θα ήταν τεράστιο κέρδος.

Πώς βιώσατε την εμπειρία του ανεβάσματος της παράστασης στο ελληνικό κοινοβούλιο πριν μερικά χρόνια;

Ήταν, ίσως, από τις κορυφαίες στιγμές της σταδιοδρομίας μου και της επαγγελματικής μου δραστηριότητας. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό να παρουσιαστεί αυτό το κείμενο στον φυσικό του χώρο και μάλιστα να το απευθύνω στους φυσικούς του αποδέκτες! Είχαμε τότε την ελπίδα ότι ίσως καταφέρναμε και υπάρξει και συνέχεια στο εγχείρημα, ν’ ανοίξει δηλαδή η Βουλή και για άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες, έστω και μια μέρα τον χρόνο. Ως τώρα παραμένει όνειρο!

Ποιο είναι το μήνυμα που θεωρείτε ότι περνά πιο δυνατά το "Εκτός ύλης"; Ποια στιγμή του έργου πιστεύετε ότι αγγίζει περισσότερο το κοινό; Υπάρχει κάποιο μήνυμα που έχετε δεχτεί από θεατή που σας συγκίνησε ή σας ταρακούνησε;

Τα μηνύματα είναι πολλά και εναπόκειται στον κάθε θεατή να αντιληφθεί κάποια απ’ αυτά. Έχω ακούσει τα πάντα! Από το "τίποτα δεν αλλάζει", κάτι που εμφανώς ΔΕΝ είναι μήνυμα του έργου, μέχρι το "πρόσεχε για την σωματική σου ακεραιότητα". Εγώ θα ξεχώριζα ως ιδιαίτερα φορτισμένη στιγμή την κουβέντα που είχα με γονείς θυμάτων των Τεμπών. Κάτι που δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω! 

Άλλαξε αυτό το κείμενο τον τρόπο που βλέπετε κάποια πράγματα;

Δεν θα έλεγα ιδιαίτερα! Φώτισε, ωστόσο, καλύτερα τον τρόπο που λειτουργεί διαβρωτικά η εξουσία. Αντιλήφθηκα μάλλον καθαρότερα το πώς συμβαίνει αυτή η σταδιακή μετάλλαξη χαρακτήρων, πώς γίνεται κάνεις δέσμιος μιας νοοτροπίας ξένης και πώς σταδιακά μαθαίνει να δικαιολογεί τα πάντα!

Πείτε μας μια φράση του έργου που ξεχωρίζετε και γιατί;

Είναι πολλές! Και μάλλον ανάλογα με την τρέχουσα πραγματικότητα αλλάζουν. Τελευταία με αγγίζει ιδιαίτερα η φράση "Η Δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο". Είναι κάτι που το βλέπω καθημερινά, όχι μόνο στον διεθνή χώρο, αλλά και στην Ελλάδα. Τελευταία κάθε διαφορετική άποψη, λοιδορείται, χαρακτηρίζεται εύκολα αντεθνική, συκοφαντική, αντιπολιτευτική κ.λπ. Ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκεται η ουσία της Δημοκρατίας. Κανείς δεν απαντά επί της ουσίας και βασικές λειτουργίες ενός δημοκρατικού διαλόγου εξαφανίζονται. 

"Θεωρώ ότι στην Τέχνη έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να πειραματιζόμαστε με τα πάντα. Η ιστορία και το κοινό ενίοτε κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία των προτάσεών μας".

Η παράσταση κλείνει ελπιδοφόρα;

Δεν αφήνει και πολλά περιθώρια η πραγματικότητα για ελπίδες. Προσπαθεί η παράσταση να κλείσει με μια ελπίδα αφημένη στη νέα γενιά. Αυτό που εγώ θεωρώ πολύ ελπιδοφόρο είναι η τρομερή ανταπόκριση που έχει κυρίως σε νέα παιδιά. Ειλικρινά μου δίνει κουράγιο και δύναμη, το να ακούω από νέους ανθρώπους σχόλια για το κείμενο που έχουν μέσα τους σταγόνες αισιοδοξίας.

Μία από τις κυρίαρχες τάσεις της σεζόν είναι η μεταγραφή κλασικών κειμένων της λογοτεχνίας και του θεάτρου σε νέες σκηνικές εκδοχές. Πώς σχολιάζετε αυτή την τάση;

Θεωρώ ότι στην Τέχνη έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να πειραματιζόμαστε με τα πάντα. Η ιστορία και το κοινό ενίοτε κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία των προτάσεών μας.

Πείτε μας λίγα λόγια για τον χαρακτήρα που ερμηνεύετε στο τηλεοπτικό "Grand Hotel", τον αστυνόμο Χρόνη Κομνηνό.

Είναι ένας αστυνομικός ταγμένος στο νομό και στη δουλειά του. Χωρίς προσωπική ζωή και ευτυχία περνά τις μέρες του αφοσιωμένος στη τήρηση του νόμου χωρίς διακρίσεις. Πρωτοπόρος σε μεθόδους, ανοιχτό μυαλό, δίκαιος και ακέραιος χαρακτήρας. Συχνά θα βρει κανείς τέτοιους αστυνόμους στην λογοτεχνία. Είμαι πολύ χαρούμενος που καλούμαι να τον ενσαρκώσω γιατί λατρεύω την αστυνομική λογοτεχνία και πάντα με γοήτευαν τέτοιοι χαρακτήρες. Ως τώρα μου ζητούσαν να παίξω τον δολοφόνο. Επί τέλους ήρθε και η ώρα να πάω από την άλλη πλευρά!