© Πάτροκλος Σκαφίδας
"Θα ήθελα κάποτε να γράψω κάτι τόσο τρομακτικό όσο η "Κοκκινοσκουφίτσα”", δήλωνε σε μία από τις πρώτες συνεντεύξεις του ο ιρλανδικής καταγωγής Βρετανός δημιουργός Μάρτιν ΜακΝτόνα^ και φαίνεται πως το κατάφερε με τον "Πουπουλένιο". Είναι ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς συγγραφείς^ εκφραστής της "In Yer Face" γενιάς, αντιμετώπισε με τα κείμενά του –όπως και οι Σάρα Κέιν και Μαρκ Ρέιβενχιλ– κατά μέτωπο το σκληρό πρόσωπο της ζωής και την ακραία βία.
Ο "Πουπουλένιος" είναι μια παραβολή για τη φύση της βίας, που εμπεριέχει στοιχεία δραματικά, κωμικού παραλογισμού και αστυνομικής ίντριγκας και όλα ξεκινούν από τον νεαρό συγγραφέα Κατούριαν, ο οποίος ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς με μεθόδους σωματικής αλλά και ψυχολογικής βίας. Είναι ύποπτος για φόνους μικρών παιδιών, καθώς οι ιστορίες του περιγράφουν δολοφονίες που έγιναν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ο αδερφός του Μίσαλ, άτομο με νοητικά προβλήματα, ανακρίνεται επίσης. Μέσα από την ανάκριση αλλά και από τις ιστορίες του Κατούριαν, αποκαλύπτεται ένας απίθανος κύκλος βίας που ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια και καθορίζει τη ζωή του και τη ζωή τού αδερφού του.
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί τον "Πουπουλένιο" τη θεατρική σεζόν, που μόλις ξεκίνησε, στο Σύγχρονο Θέατρο και οι τέσσερις πρωταγωνιστές του: Αργύρης Αγγέλου, Νίκος Πουρσανίδης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Αλέκος Συσσοβίτης μας συστήνουν τους ρόλους που ερμηνεύουν.
Αργύρης Αγγέλου (Μίσαλ)
Ο Μίσαλ είναι είναι ίσως ο πιο τραυματισμένος και πονεμένος ψυχικά και σωματικά...ήρωας που έχω κληθεί να παίξω στο θέατρο. Ο κόσμος της φαντασίας του μπλέκεται με τον πραγματικό κόσμο, δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου όλα είναι πιθανά και απίθανα. Με συγκινεί απίστευτα το δέσιμο με τον αδερφό του και φυσικά η κατάληξη τους στο τέλος! "Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν κάπου πολύ πολύ μακρυά, ζούσε ένα υπέροχο και ξεχωριστό πλασματάκι που το λέγαν Μίσαλ. Όμως...;".
Νίκος Πουρσανίδης (Κατούριαν)
Ο Κατούριαν είναι ένας συγγραφέας που ανακρίνεται από την βάναυση αστυνομία του ολοκληρωτικού καθεστώτος για το φρικιαστικό περιεχόμενο των διηγημάτων του. Και ενώ στην αρχή δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τον έχουν συλλάβει (Σαν τον κύριο Κ στην Δίκη του Κάφκα), συνειδητοποιεί ότι κάποιος αναπαριστά τις ιστορίες του, διαπράττοντας φόνους.
Αποσβλολωμένος, συνειδητοποιεί ότι έχουν συλλάβει και τον αδερφό του. Έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον οποίο υπεραγαπά και τον φροντίζει, μιας και έχει υποστεί εγκεφαλικές βλάβες από βασανιστήρια που του έχουν κάνει παλιότερα οι γονείς του, από τους οποίους τον έχει σώσει ο ίδιος. Προσπαθεί λοιπόν, κατά την διάρκεια του έργου, να βρει έναν τρόπο να γλιτώσει την ζωή και των δυο τους, μιας και σε ένα τέτοιο καθεστώς, μια δίκη είναι μια απρόσιτη πολυτέλεια. Αλλά σε μια δίνη γεγονότων και αποκαλύψεων, ο Κατούριαν, βασανισμένος και τραυματισμένος και ο ίδιος, αλλάζει στόχους και προσπαθεί να ξεφύγει τον θάνατο, ρεαλιστικά αλλά και πνευματικά, βρισκόμενος συνέχεια σε ένα ψάξιμο της αλήθειας και σε μια ταραχή. Εκτός βέβαια από τις στιγμές που αφηγείται τις ιστορίες που έχει γράψει, όπου βρίσκει δύναμη, ζωντάνια, έμπνευση και λύτρωση, σαν ένας άλλος Joker στην ταινία του 2019, όπου αρχίζει να χορεύει με χάρη, όταν αγκαλιάζει το σκοτάδι του.
Γεράσιμος Σκαφίδας (Άριέλ)
Ο Αριέλ, είναι έναν από τους δύο αστυνομικούς του άχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος. Είναι ένας βαθιά πληγωμένος και κακοποιημένος, σωματικά και ψυχολογικά, άνθρωπος που βγάζει τη σκληρότητα του στους κρατούμενους προσπαθώντας να ξορκίσει τους εφιάλτες του. Έχει βαθιά πίστη ότι κάνει το σωστό και δεν αναλύει τα πράγματα. Απλώς εκτελεί. Είναι πρακτικός και όχι εξιχνιαστικός. Όμως κατά τη διάρκεια της παράστασης, κάτι αλλάζει μέσα του. Είναι η στιγμή που μετακινείται και αυτό έχει τρομερό ενδιαφέρον. Ίσως επειδή αποκαλύπτονται τα πιο κρυφά του μυστικά που μας "δικαιολογούν" τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Αισθάνομαι πως συνειδητοποιεί ότι πάντα έχουμε περισσότερες από μία επιλογή. Αρκεί, να θέλουμε να έχουμε . Αυτό του δίνει ξαφνικά πιο "ανθρώπινα" χαρακτηριστικά και τον κάνει κάπως συμπαθή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Αλέκος Συσσοβίτης (Τουπόλσκι)
Τουπόλσκι. Υψηλόβαθμος αξιωματικός της αστυνομίας σε μια γαμημένη ολοκληρωτική δικτατορία. Του αρέσει να εξιχνιάζει υποθέσεις αποφεύγοντας τη βία όταν αυτή δεν είναι αναγκαία αλλά δεν διστάζει να την πράξει, όταν πρέπει να εκτελέσει το έργο του. Αυτοαποκαλείται βίαιος αλκοολικός με βαρύ παιδικό παρελθόν από το οποίο δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί παρότι επικαλείται το αντίθετο. Ενοχικός, αυτοσαρκαστικός, σατιρικός, κυνικός, απρόβλεπτος, έξυπνος, βλαξ, βαθιά αντιφατικός και συμπλεγματικός. Mότο του:
"Σύγχυση και αποσταθεροποίηση του κρατουμένου με ανόητες ασυναρτησίες - είναι όλα στο εγχειρίδιο εκπαίδευσης". Πέρα την υπεροψία και την σκληρότητα του όμως, εμφανίζει και μια ευαίσθητη πλευρά παραδεχόμενος το παραμύθι του "Πουπουλένιου" ως δείγμα γραφής και ψυχής.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο πουπουλένιος
Στο πολυβραβευμένο έργο του αγαπητού στο ελληνικό κοινό δραματουργού, το αστυνομικό θρίλερ συναντά τη μαύρη κωμωδία. Με φόντο ένα αυταρχικό καθεστώς ένας συγγραφέας ανακρίνεται λόγω του περιεχόμενο των διηγημάτων του, που προσιδιάζουν με μια σειρά από ανεξιχνίαστες παιδοκτονίες που συμβαίνουν στην πόλη. Ο κόσμος της φαντασίας μπλέκεται με τον πραγματικό κόσμο, δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου όλα είναι πιθανά.
