Χρήστος Μπόης©
Ποιες είναι οι κοινωνικές αιτίες που γεννούν τη βία; Υπάρχει τρόπος για την αντιμετώπιση του φαινομένου; Πως νιώθουν οι γυναίκες για το θέμα αυτό; Γιατί υπάρχουν στεγανά στον ερωτικό αυτοπροσδιορισμό των ατόμων; Οι απαντήσεις μας ταλανίζουν, δεν δίνονται εύκολα κι όταν δοθούν θα πρέπει να είναι απαντήσεις-βαθιές και όχι επιφανειακές. Θεατρικά έργα που ακουμπούν πάνω στα κοινωνικά προβλήματα δίνουν τροφή για σκέψη γύρω από τέτοια θέματα και έχουν τη δύναμη να μας ευαισθητοποιήσουν. Αυτό επιδιώκει η παράσταση "διήγηΜΑΣ" που ασχολείται με το θέμα της βίας κατά όλων των θηλυκοτήτων, με τις γυναικοκτονίες, τον βιασμό, τον σεξισμό, την τοξική αρρενωπότητα, τα καταπιεστικά έμφυλα στερεότυπα, για το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στον έρωτα.
Η σκηνοθέτρια Δέσποινα Μπισχινιώτη βασίστηκε στη νουβέλα της Γιώτας Τεμπρίδου "Διήγημας" για να δημιουργήσει την παράσταση "διήγηΜΑΣ", που ανεβαίνει από 5 Οκτωβρίου έως 9 Νοεμβρίου στο Μικρό Κεραμεικό. Έχουν μία ειλικρίνεια τα κείμενα της Τεμπερίδου και στη συνέντευξη που έδωσε στο "α” τον περασμένο χειμώνα με αφορμή την παράσταση, "Εκτός σύμβασης", αναφέρει πως ο "Διήγημας”: "ανοίγει με το "Για όλες, για όλα" και σκέφτομαι πως αυτό, που λειτουργεί εκεί ως αφιέρωση, θα λειτουργούσε μια χαρά εδώ ως απάντηση. Δεν γράφω βέβαια πάντα για τα ίδια άτομα ή έχοντας τα ίδια πράγματα στο μυαλό (από χθες, ας πούμε, έχω την επιθυμία να γράψω για τη Θάλεια). Αλλά, ναι, τις περισσότερες φορές γράφω για θηλυκότητες, λεσβίες, κουίρια. Είχα ποστάρει κάποια στιγμή στο Facebook ένα μικρο-διήγημά μου με ηρωίδες δυο ερωτευμένες μεταξύ τους γυναίκες και ένας cis άντρας έσπευσε να μου σχολιάσει πως δεν το απολαμβάνει. Ε, δεν ήταν γραμμένο για κείνον. Ολοφάνερα, που λέει και μια φίλη!”.
Στην παράσταση παίζουν η Mirela Jazxhi, η Κατερίνα Μπέλεση, η Μαριαλένα Μπόη και η σκηνοθέτρια Δέσποινα Μπισχινιώτη, η οποία στο σημείωμα της υπογραμμίζει: "Μήπως έφτασε η ώρα οι θηλυκότητες να μιλήσουν ανοιχτά για τη βία που έχουν υποστεί από την εθνοπατριαρχία; Η παράσταση "διήγηΜΑΣ" εκκινεί από μια αναταραχή και μας προ(σ)καλεί σε μια ανατροπή. Είναι η δική ΜΑΣ διήγηση, μια εξομολόγηση και μια σκοτεινή αναδρομή στα τραύματα της παιδικής, εφηβικής και ενήλικης ζωής κάθε θηλυκότητας.
Με μια αφήγηση μοιρασμένη σε τέσσερις γυναικείες φωνές, το πρόσωπο που μέσω της μνήμης πραγματοποιεί αυτό το επώδυνο ταξίδι στα βιώματά του στρέφεται με πικρό χιούμορ προς καθετί οδυνηρό μέσα στην ελληνική πατριαρχική κοινωνία και αποδεσμεύεται από όσα το έχουν αλλοτριώσει φυλακίζοντάς το σε ανεπιθύμητες εμπειρίες και εγκλωβίζοντάς το σε ενέργειες συμμόρφωσης και πειθάρχησης στα έμφυλα στερεότυπα. Τελικά, αφού απαλλάσσεται με θάρρος από όλα τα άχθη και τις αγκυλώσεις της πατριαρχίας, φτάνει στην ωρίμανση και στη συνειδητοποίηση της queer ταυτότητάς του και των πραγματικών του επιθυμιών.
Η παράσταση, που είναι φτιαγμένη από θραύσματα, από το μη ορατό και το προσωπικό, αποδομεί τον μύθο της ευτυχίας στο εθνοπατριαρχικό καθεστώς, ρίχνοντας φως στη βία των κοινωνικών δομών. Τοξική αρρενωπότητα, καταπίεση, φυσική και συμβολική βία κατά των γυναικών, ρατσισμός και σεξισμός, γυναικοκτονίες. Αφού ορίζονται οι τόποι της βίας, διερευνώνται οι σχέσεις μεταξύ ευαλωτότητας, χειραφέτησης και αλληλεγγύης, ενώ η χαρά ανακαλύπτεται στις ρωγμές και στις στρατηγικές της επιβίωσης. Στο "διήγηΜΑΣ" επί σκηνής παρακολουθούμε την αναμέτρηση του φεμινιστικού υποκειμένου με τα άρρητα που επιτέλους λέγονται και ακούμε μια κραυγή για το δικαίωμα της/του καθεμιάς/ενός στον αυτοπροσδιορισμό και στον έρωτα με όποι@ θέλει, μια κραυγή για το "είμαι ό,τι θέλω εγώ"”.
Περισσότερες πληροφορίες
διήγηΜΑΣ
Μια παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα, που μιλά ανοιχτά για τη βία κατά των γυναικών και όλων των θηλυκοτήτων, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στον έρωτα με όποι@ θέλουμε. Μια εξομολόγηση τραυματικών εμπειριών και επώδυνων αναμνήσεων, αλλά και μια πορεία προς το coming out, που στέκεται απέναντι σε οικείες όσο και τρομακτικές καταστάσεις, στο προβληματικό πρόσωπο της «αγίας ελληνικής οικογένειας» και σε ό,τι μας εγκλωβίζει σε μια ανεπιθύμητη ζωή. Η λύτρωση έρχεται μέσα από το μοίρασμα, το πένθος και εν τέλει την απελευθέρωση από τον πόνο.
