© Johanna Weber
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος Έλληνας σκηνοθέτης, που έχει αναπτύξει δική του μέθοδο διδασκαλίας και τρόπο ερμηνείας, κατέβηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του παράσταση εκεί. Αφορμή στάθηκε η πρώτη του συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, με το οποίο ανέβασε τα τρία έργα της αισχυλικής "Ορέστειας": "Αγαμέμνων", "Χοηφόροι", "Ευμενίδες". Βαθύς γνώστης (και) του αρχαίου δράματος, σε έργα του οποίου έχει δημιουργήσει εμβληματικές παραστάσεις ("Βάκχες", "Πέρσες", "Αίας" κ.ά.), ο Τερζόπουλος σκηνοθέτησε για πρώτη φορά τα τρία έργα του Αισχύλου, επιμένοντας στο σωματικό, τελετουργικό και μυσταγωγικό θέατρο που υπηρετεί.
Έχοντας ως κεντρικό πυρήνα της παράστασης τον Χορό και δουλεύοντας επισταμένα με τους ηθοποιούς, ο σημαντικός δημιουργός κορύφωσε τη μέθοδό του, δημιουργώντας μια παράσταση με στοιχεία μυσταγωγίας και "ιερού μεγαλείου", που εγγράφεται στις σπουδαιότερες σύγχρονες αναγνώσεις του αρχαίου δράματος κι είναι μάλλον βέβαιο ότι θα συμπεριληφθεί στις σχετικές μελέτες.
Διαβάστε περισσότερα στην κριτική μας, εδώ.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί στην Αττική τον προσεχή Σεπτέμβριο, στο Ηρώδειο και στο Σχολείον της Αθήνας-Ειρήνη Παπά. Η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κοστούμια και οι φωτισμοί είναι του Θεόδωρου Τερζόπουλου, οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του Παναγιώτη Βελιανίτη, η μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ορέστεια
Tο 458 π.Χ., σε μια εποχή βίαιων κοινωνικών και πολιτικών ανατροπών, o Αισχύλος παρουσιάζει στη γιορτή των Διονυσίων την Ορέστεια (“Αγαμέμνων”, “Χοηφόροι”, “Ευμενίδες”), τη μοναδική σωζόμενη τριλογία αρχαίου δράματος. Κεντρικός άξονας της τριλογίας είναι το τραγικό βραχυκύκλωμα του Ορέστη που διαχέεται σε όλα τα πρόσωπα του δράματος και στον χορό μέσα από διαδοχικά στάδια: από την αποσταθεροποίηση στο αδιέξοδο, στην τρέλα. Στα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας, στον “Αγαμέμνονα” και τις “Χοηφόρους”, οι δολοφονίες που βάζουν τέλος στις τυραννικές εξουσίες του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας αποτελούν την κορύφωση μιας νέας περιόδου κρίσης και αποσταθεροποίησης που αντανακλάται στις “Ευμενίδες”. Οι Ερινύες, οι χθόνιες θεότητες, εκπροσωπώντας τα ένστικτα και τις παρορμήσεις διαφυλάσσουν τη μνήμη. Η Αθηνά προσπαθεί με κάθε τίμημα να συνάψει «σύμφωνο ειρήνης» ανάμεσα στους θεούς και εκείνες, προσφέροντας ανταλλάγματα και προνόμια. Για να πετύχει τη συνθηκολόγηση, μεταφέρει τη βία στο πεδίο της γλώσσας. Οι Ερινύες υποκύπτουν με τη θέλησή τους, ανακηρύσσονται σε Ευμενίδες και οδηγούνται στη λήθη. Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει εγκαθιδρυθεί. Ό,τι είναι ασύμβατο με το νέο καθεστώς –το μέρος του ζωντανού σώματος που συνδέεται με τη μνήμη, τα ένστικτα, τη ζωική ορμή– έχει εξοριστεί. Η παράσταση αυτή σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο.
