Σταυρούλα Ντολοπούλου©
Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου, υπέρμαχος ενός ερευνητικού θεάτρου με κοινωνικό προσανατολισμό, είναι μία από τις πιο αξιόλογες γυναικείες φωνές του θεάτρου μας, που με την κολεκτίβα καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία "Εν δυνάμει” κατάφερε να κάνει πραγματικότητα την επιθυμία της για συμπερίληψη του διαφορετικού στο χώρο των τεχνών και στην κοινωνία. Μετά τη θριαμβευτική πορεία της παράστασης ”Ερωτευμένα άλογα”, εντός και εκτός συνόρων, παρουσιάζει με τους "Εν Δυνάμει” τους "Υπνοβάτες” στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, σε δική της σκηνοθεσία και μουσική, ενώ το κείμενο δημιουργήθηκε από κοινού με την ομάδα, πάνω σε μια ιδέα της Ελένης Δημοπούλου. Τα όνειρα, ο ύπνος, ο θάνατος, και με τις δυό τους έννοιες, κυριολεκτική και μεταφορική, αλλά και το πότε "ανοίγουμε τα παράθυρά μας να αντικρίσουμε κατάματα τους φόβους αλλά και τις πιο βαθιές μας επιθυμίες”, είναι τα θέματα που φέρνει στο προσκήνιο η παράσταση - τα οποία συχνά αποφεύγουμε στη ζωή μας. Λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης στις 14/6, η Ελένη Ευθυμίου γράφει στο "α” για τους "Υπνοβάτες”, έναν ονειρικό καθρέφτη που εσωκλείει κομμάτια της ζωής μας.
Η Ελένη Ευθυμίου για τους "Υπνοβάτες”
"Αν ήταν καλοκαιρινή βουτιά θα ήταν βουτιά στο υποσυνείδητο. Κι αντί να βλέπεις κουνιστά, γυαλιστερά ψάρια θα έβλεπες τριγύρω τους φόβους σου, τα όνειρά σου και τις σκέψεις σου, ακατέργαστες να κολυμπούν δίπλα σου κι εσύ απλώς να τις παρακολουθείς - άλλωστε ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να πιάσεις ένα ψάρι. Μπορείς μόνο να το ακολουθήσεις - όσο αντέξει η ανάσα σου - μέσα σε σκοτεινές σπηλιές και πολύχρωμα λιβάδια από φύκια και κοράλλια…".
"Όταν αναμετριέσαι με ζητήματα τόσο δυσεπίλυτα, τόσο καθολικά όσο ο ύπνος και ο αδερφός του -η κακιά λέξη- ο θάνατος, είσαι πάντα ένας μικρός Δαυίδ δίπλα σε ένα βουνό Γολιάθ και πελεκάς με το σφυράκι σου να ανακαλύψεις μέσα στο χώμα την αλήθεια”.
"Κάπως έτσι είναι και η παράστασή μας, λίγο φευγάτη, σαν μέσα σε όνειρο, ρευστή, συνειρμική, πολύχρωμη και σκοτεινή. Μόνο που οι άνθρωποι που την παρακολουθούν δε βλέπουν τη βουτιά ενός ανθρώπου, μιας και η δουλειά μας έχει προκύψει μέσα από συλλογική κατάθεση. Βλέπουν έναν περίεργο, ίσως και παραμορφωτικό καθρέφτη των δικών τους φαντασμάτων. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Ούτε πουλάει. Κι ούτε κανείς λέει πως το κάνουμε πετυχημένα ή όχι. Μα έτσι είναι όταν αναμετριέσαι με ζητήματα τόσο δυσεπίλυτα, τόσο καθολικά όσο ο ύπνος και ο αδερφός του -η κακιά λέξη- ο θάνατος. Είσαι πάντα ένας μικρός Δαυίδ δίπλα σε ένα βουνό Γολιάθ και πελεκάς με το σφυράκι σου να ανακαλύψεις μέσα στο χώμα την αλήθεια. Μία αλήθεια όμως που μόνο με τη φαντασία και το όνειρο μπορούμε να αγγίξουμε".
"Και ο συμβολικός θάνατος της κοινωνίας; Αυτό είναι κάτι πιο απτό, ναι, το μυρίσαμε πρόσφατα, σαν καμμένο λάστιχο, μπήκε στα σπλάχνα μας, μέσα στα σπίτια μας, το τέλμα, το αδιέξοδο, ο φόβος για το μέλλον μέσα από απανωτές κρίσεις που ευνοούν το σύστημα αλλά όχι τους ανθρώπους”.
"Και ο συμβολικός θάνατος; Ο θάνατος της κοινωνίας; Αυτό είναι κάτι πιο απτό, ναι, το μυρίσαμε πρόσφατα, σαν καμμένο λάστιχο, μπήκε στα σπλάχνα μας, μέσα στα σπίτια μας, το τέλμα, το αδιέξοδο, ο φόβος για το μέλλον μέσα από απανωτές κρίσεις που ευνοούν το σύστημα (που έφτιαξαν οι άνθρωποι) αλλά όχι τους ανθρώπους (που "εξυπηρετεί" το σύστημα). Αυτός ο συμβολικός φόβος θανάτου (υγειονομική κρίση - covid, κλιματική κρίση, γυναικοκτονίες, Τέμπη, οικονομική ανέχεια, πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο και άλλα ατελείωτα σημάδια κοινωνικής ανίατης αρρώστιας) ήταν η αφορμή να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις μας για το τι εστί ο θάνατος - να τον ψηλαφήσουμε, να τον ξεφοβηθούμε ίσως - και να ευχηθούμε το "τέλος", το όποιο "τέλος" - να είναι απλώς μία αναγέννηση, μία μεταμόρφωση, ένα χώμα που σκεπάζει τον σπόρο της νέας ζωής".
Στην παράσταση περιλαμβάνονται σκηνές γυμνού. Η συνοδεία για άτομα ηλικίας κάτω των 14 ετών είναι υποχρεωτική. Η παράσταση παρουσιάζεται με υπέρτιτλους στην ελληνική γλώσσα. Είσοδος ελεύθερη για τα άτομα με αναπηρία (μαζί με έναν συνοδό).
Ερμηνεύουν: Μύριαμ Σοφία Αρτζανίδου, Χριστίνα Ασλανίδου, Γιάννος Γαβαλάς, Λένα Γκαντιά, Μαρία Δαχλύθρα, Χρύσα Ιωαννίδου, Μαργαρίτα Καϊναδά, Πετρή Καραδημητρίου, Φιόνα Κατοίκου, Θεανώ Κόντα, Ηλίας Κουγιουμτζής, Γιώτα Κουϊτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Άγγελος Κωνσταντίνου, Ευτέρπη Κώστα, Νικολέτα Λάππα, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Λύρας, Πάνος Ματζίρης, Θεοχάρης Μπαϊρακταρίδης, Γιώργος-Ζήσης Μπιλιώνης, Νικάρονας Μπιλιώνης, Σοφία Μπλέτσου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος, Θεανώ Παπαβασιλείου, Νίκη Πεταλά, Βασίλης Πέτρου, Νίκος Πέτρου, Χάρις Σερδάρη, Μαρία - Ταρσή Χελά, Ελίνα Τσιορμπατζή, Αλέξανδρος Χάτσιος.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Υπνοβάτες
Το τρίπτυχο θάνατος-ύπνος-όνειρα αλλά και το πότε «ανοίγουμε τα παράθυρά μας να αντικρίσουμε κατάματα τους φόβους αλλά και τις πιο βαθιές μας επιθυμίες» απασχολούν τους καλλιτέχνες με και χωρίς αναπηρία της κολεκτίβας «Εν δυνάμει» σε μια παράσταση «λίγο φευγάτη, σαν μέσα σε όνειρο, ρευστή, συνειρμική, πολύχρωμη και σκοτεινή, που λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης των δικών μας φαντασμάτων». Αυτά είναι τα ερωτήματα που απασχολούν την πολυμελή ομάδα, που μετά από πολλά χρόνια εμπειρίας πάνω στη δημιουργία παραστάσεων που έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν το προσωπικό σε συλλογικό, επιλέγει για ακόμη μία φορά να μιλήσει για θέματα που συνήθως αποφεύγουμε.
