Η Αναστασία Ρεβή πιστεύει ότι κι οι μεγάλοι έχουν ανάγκη από παραμύθια

Σίγουρα οι επισκέπτες του παλιού ξενοδοχείου που αγναντεύει την Ομόνοια θα συμφωνήσουν: το Μπάγκειον ως σκηνή μεταμορφώνει τη θεατρική εμπειρία. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύεται η Αναστασία Ρεβή, η οποία σκηνοθετεί εκεί την παράσταση "Alice at the asylum" (9, 10, 11/2). Με αφορμή το έργο σε κείμενο Λυδίας Βη, στο οποίο παρακολουθούμε την ιστορία ενός επενδυτή ακινήτων (Μανώλης Εμμανουήλ) που προσπαθεί να διώξει ένα φάντασμα από το κτίριο που εκείνος αγόρασε -το οποίο ήταν κάποτε άσυλο-, η καλλιτεχνική διευθύντρια της κολεκτίβας Theatre Lab Company μιλά στο "α" για την ιδιαιτερότητα του χώρου, τη γοητεία των "σκοτεινών θεαμάτων", αλλά και τη δράση της στο Λονδίνο.

Γιατί επιλέξατε τον χώρο του Μπάγκειον για την παράσταση και πώς τον αξιοποιήσατε;
Το Μπάγκειον είναι ένα κόσμημα γοητείας και παρακμής στο κέντρο της Αθήνας, ένα συνονθύλευμα belle époque και αλητείας που από μόνο του αποτελεί τον καμβά της παράστασης μας, μιας και η ιστορία ξεκινά τη στιγμή που ένας οικονομικός επενδυτής βρίσκει έναν αρχιτεκτονικό θησαυρό. Τον χώρο τον αξιοποιούμε τόσο οργανικά όσο και εικαστικά μέσα απο την θεατρική αφήγηση της παράστασης.

Μιας κι η παράσταση εμπνέεται από την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων,” πιστεύετε ότι τελικά έχουν ανάγκη και οι μεγάλοι από παραμύθια και σουρεαλισμό;
Ναι, το πιστεύω, γι' αυτό και οι παραστάσεις του Theatre Lab διακρίνονται από συμβολικά και σουρεαλιστικά στοιχεία. Ο ρεαλισμός και οι ιστορίες της διπλανής πόρτας συχνά έχουν ενδιαφέρον για το κοινό και για άλλους συναδέλφους. Προσωπικά προτιμώ τις ιστορίες εκείνες που μας ανάγουν σε ένα άλλο σύμπαν. Εκεί εντοπίζω εγώ ως δημιουργός τη μαγεία της Τέχνης.

Τι σας ελκύει στη γοτθική λογοτεχνία και γενικότερα σε θεάματα πιο "σκοτεινά”, όπως θα είναι το "Alice at the asylum”.
Η εύθραυστη ισορροπία της ύπαρξης, οι σκιές, τα δυσδιάκριτα σύνορα ανάμεσα στην επιθυμία, στην φαντασία και στο είδωλο της αλήθειας.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους υπόλοιπους συντελεστές -στους οποίους ανήκει και ο Μανώλης Εμμανουήλ που σταδιοδρομεί στο εξωτερικό;
Επιλέγω πολύ αυστηρά τους συνεργάτες μου, οπότε φροντίζω στην κάθε παραγωγή να διαλέγω εκείνους που ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες προδιαγραφές και σε συγκεκριμένη αισθητική που έχω εγώ ως σκηνοθέτρια και ως άνθρωπος. Στο "Alice at the asylum" έχω μια καταπληκτική ομάδα ηθοποιών και συντελεστών που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Όσο για τον αγαπημένο μου πρωταγωνιστή Μανώλη Εμμανουήλ, χαίρομαι πολύ που ξανασυνεργαζόμαστε, μιας κι η καλλιτεχνική μας διαδρομή και φιλία κρατάει χρόνια. Από το Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, μέχρι το Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού μέχρι το Λονδίνο και την Οξφόρδη. Ο Μανώλης έχει μια εξαιρετική καριέρα, είναι ένας υπέροχος ηθοποιός αλλά κυρίως ένας υπέροχος άνθρωπος. 

"Οι ιστορίες της διπλανής πόρτας συχνά έχουν ενδιαφέρον για το κοινό και για άλλους συναδέλφους, όμως προτιμώ τις ιστορίες που μας ανάγουν σε ένα άλλο σύμπαν"

Μιλήστε μας για τη δράση του Theatre Lab Company στο Λονδίνο, αυτής της θεατρικής "κυψέλης” που ιδρύθηκε από Έλληνες της οποίας είστε καλλιτεχνική διευθύντρια.
Το Theatre Lab Company είναι μια καλλιτεχνική κολλεκτίβα με διεθνή ταυτότητα, με τις παραγωγές της να προσελκύουν το ενδιαφέρον κοινού, κριτικών και ανθρώπων του χώρου, καθώς η μέθοδός της βασίζεται κυρίως στο σωματικό θέατρο, στην ιδιαίτερη αφήγηση της ιστορίας, στις εσωτερικές διακυμάνσεις, στην χωροταξική και κινησιολογική ακρίβεια και στην συνολική συμμετοχή των αισθήσεων. Πιστεύω ότι οι παραγωγές της προκαλούν πάντα το ενδιαφέρον γιατί δεν είναι mainstream. Δεν είναι αυτό που η πλειοψηφεία του κοινού έχει συνηθίσει να βλέπει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το Theatre Lab έχει διακριθεί με βραβεία και υποψηφιότητες τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και σε διεθνή φεστιβάλ θεάτρου.

Είναι το ίδιο εύκολη η πραγματικότητα ενός ηθοποιού στη Μεγάλη Βρετανία σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα; Και πόσο διαφορετική είναι, τελικά, το ελληνικό θεατρικό τοπίο σε σχέση με αυτό του Λονδίνου;
Καμία πραγματικότητα θεατρικής ζωής δεν είναι εύκολη σε καμία πόλη του κόσμου. Όσο για τις διάφορες ανάμεσα στο λονδρέζικο και στο ελληνικό τοπίο, μπορώ να πω ότι είναι πολλές αλλά και ταυτόχρονα ότι δεν είναι. Σε κάθε περίπτωση, όταν έχεις να κάνεις με επαγγελματική ταυτότητα και συμπεριφορά, με ταλέντο, ευφυΐα, ευγένεια και υψηλή αισθητική, τότε δεν υπάρχουν διάφορες, υπάρχει η παγκόσμια γλώσσα της Τέχνης.

Ποια ήταν η απήχηση των παραστάσεων αρχαίου δράματος που έχετε παρουσιάσει στο λονδρέζικο κοινό;
Έχω αφιερώσει μια πενταετία στην παρουσίαση του αρχαίου ελληνικού δράματος στο Λονδίνο στο διάσημο Riverside Studios, έχοντας σκηνοθετήσει την "Αντιγόνη", την τριλογία Ορέστεια, τη "Λυσιστράτη" και τη 'Μήδεια" και η εμπειρία ήταν καταπληκτική. Δεν ήρθαν Έλληνες, ήρθε το βρετανικό και το πολυεθνικό κοινό του Λονδίνου που εντυπωσιάστηκε με την δύναμη και την ομορφιά των έργων που γράφτηκαν 2500 χρόνια πριν.

Υπάρχει κάποιο έργο με το οποίο δεν έχετε ασχοληθεί ακόμη και είναι όνειρό σας να το κάνετε;
Όταν θέλω να κάνω ένα έργο συνήθως το πραγματοποιώ. Οπότε αν μου προσελκύσει το ενδιαφέρον ένα κείμενο, μια ιστορία, μια ιδέα, τότε προχωρώ απευθείας στην υλοποίηση της. Επομένως, δεν έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες για έργα.

Και, τέλος, ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
Να χαρούμε την παράσταση και μαζί με την ομάδα μου να περάσουμε υπέροχα και στην Αθήνα.