© Nikos Kefalas
Είναι πολύ όμορφος ο τρόπος που λάμπουν στο ημίφως της σκηνής οι μορφές των ηθοποιών. Αυτό σκεφτόμουν βλέποντας την Αφροδίτη Λιάντου και τον Διονύση Παπανδρέου να προβάρουν στο σανίδι του θεάτρου Άλφα -"Ληναίος-Φωτίου” την καινούργια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούν. "Φακντ-απ” ο τίτλος της και στοίχημά της είναι να μας πείσει πως "η ζωή είναι ωραία”. (από 9/12)
Συγγραφέας του έργου είναι ο Τάσος Ιορδανίδης και σκηνοθέτρια η Θάλεια Ματίκα, το δίδυμο του επιτυχημένου "Θέλω να σου κρατώ το χέρι” που τώρα περνά από τους 40-something στη Gen Z. Γίνεται να πετύχει, όμως, μία τέτοια απόπειρα ή μας περιμένει στη γωνία ένα "ok, boomer”; Όσο παρακολουθώ την πορεία του περάσματος πείθομαι περισσότερο για το πρώτο. Μπορεί το σκηνικό και οι φωτισμοί να ήταν ακόμη σε εξέλιξη, όμως το γεγονός αυτό μου επέτρεψε να δω την ωμή θεατρική μαγεία εν δράσει. Και μιλώ για μαγεία διότι πράγματι οι δύο ηθοποιοί με μετέφεραν στην κλινική αντιμετώπισης ψυχικών νοσημάτων όπου διαδραματίζεται το έργο.
Γιατί όμως βρέθηκαν οι δυο χαρακτήρες εκεί; Εκείνη, λόγω νευρικής ανορεξίας. Εκείνος… Αυτό είναι κάτι που θα μάθετε μόνο όταν παρακολουθήσετε την παράσταση, αφού είναι κάτι που ο "Κεφάλας” αρνείται πεισματικά να πει στο "Βλήμα” μέχρι και την τελευταία στιγμή. Το έργο ουσιαστικά εξιστορεί τη γνωριμία τους, που ξεκινά με ένα ευφάνταστο κόλπο του χαρακτήρα του Διονύση και περνά από όλα τα στάδια ενός κλασικού boy-meets-girl.
"Ζούμε σε μια εποχή ψεύτικη, επιφανειακή, όπου η ουσιαστική επαφή λείπει. Το παρατηρώ και στους συνομιλήκους μου αυτό."
Διονύσης Παπανδρέου
Όσο περνά ο χρόνος γνωρίζονται όλο και περισσότερο και έρχονται πιο κοντά, με μία διάθεση περισσότερο φροντιστική παρά αμιγώς ερωτική. Η πιο όμορφη στιγμη τους κατ’ εμέ -κι αυτό θα το προδώσω- είναι όταν δρουν στη σιωπή, με ένα βίντεο να παίζει από πίσω τους. Η βιντεοπροβολή συνδύαζε πλάνα από ταινίες, καλλιτέχνες, πολιτικά πρόσωπα της ιστορίας (που όλα θα έβγαζαν νόημα στη συνέχεια του έργου) μαζί με στιγμιότυπα από τον Γαλαξία -"γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο” που λέει κι ο Μάλαμας, θα σκεφτώ αυθόρμητα.
Ένα άλλο δυνατό σημείο του έργου είναι οι μουσικές επιλογές που το ντύνουν, όπως το "Wonderful life” των Black. Και πράγματι, αυτό είναι που προσπαθεί να πείσει ο "Κεφάλας” το "Βλήμα” του: ότι η ζωή είναι πραγματικά υπέροχη. Ότι είναι ωραία, όπως έλεγε και ο Γκουίντο, ο πρωταγωνιστής στο "La vita è bella” -ένας χαρακτήρας που τον έχει επηρεάσει πολύ. Εκείνη, όμως, παραμένει πεισματικά κυνική. Και οι δύο άλλωστε έχουν περάσει πολύ δύσκολα λόγω των γονιών τους, που κατέστρεψαν το όνειρά τους. "Πάντα βρίσκουν να πουν ακριβώς αυτό που σε διαλύει” είναι μια φράση που κρατώ, παραφράζοντας μια ατάκα του χαρακτήρα της Αφροδίτης.
"Ας κάνουμε και λίγο ό,τι γουστάρουμε. Χωρίς πολλά μη και πρέπει”.
Αφροδίτη Λιάντου
Μετά το τέλος του περάσματος είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της και με τον Διονύση -ο οποίος μάλιστα ανεβαίνει πρώτη φορά στο σανίδι. Άραγε εκείνοι έχουν νιώσει ποτέ φακντ-απ; "Έχω περάσει περίοδο που δεν με καταλάβαινε κανείς" εκμυστηρεύεται η Αφροδίτη, η οποία όμως θα συνεχίσει: "Μέσα από τέτοιες περιόδους μπορείς να μάθεις λίγο παραπάνω τον εαυτό σου και να αποκτήσεις μεγαλύτερη σιγουριά στη δύναμή του”. Ο Διονύσης θα συμφωνήσει, επισημαίνοντας τον ρόλο των social media στο αίσθημα της αποξένωσης του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου: "Ζούμε σε μια εποχή ψεύτικη, επιφανειακή, όπου η ουσιαστική επαφή λείπει. Το παρατηρώ και στους συνομιλήκους μου αυτό. Ακόμα κι όταν βγαίνεις, υπάρχει μια παγωμένη κατάσταση, είναι όλοι στο κινητό”.
Δεν θα μπορούσα να μη ρωτήσω τους ηθοποιούς σχετικά με τη ψυχική υγεία, ένα ζήτημα πάνω στο οποίο στηρίζεται το έργο. "Πιστεύω ότι σίγουρα έχει γίνει ένα βήμα προς την ευαισθητοποίηση, αλλά είμαστε ακόμη πίσω στην Ελλάδα” παρατηρεί η Λιάντου, με τον Παπανδρέου να συμφωνεί ότι ακόμη υπάρχει ταμπού γύρω από αυτό το ζήτημα και να υπογραμμίζει ότι: "δεν πρέπει να περιθωριοποιούμε τα άτομα με ψυχικά νοσήματα, ώστε να νιώθουν ότι έχουν ένα στήριγμα”.
Και για το τέλος, Gen Z Vs The World. Πόσο διαφέρουν τελικά οι μπούμερ από τους ζούμερ; Στην Αφροδίτη δεν αρέσει που στη σημερινή εποχή οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί κι έχει χαθεί η ανεμελιά, όμως αναγνωρίζει στη γενιά μας ότι κάνει προσπάθεια να σταματήσει να κρίνει τους άλλους. Κι αν είχε μια συμβουλή για εμάς; "Ας κάνουμε και λίγο ό,τι γουστάρουμε. Χωρίς πολλά μη και πρέπει”.
Περισσότερες πληροφορίες
Φακντ-απ
Σκηνικός χώρος: μια κλινική αντιμετώπισης ψυχικών νοσημάτων κάπου στο δυτικό κόσμο. Ρόλοι: δύο εκπρόσωποι της γενιάς Ζ, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Εκείνος είχε όνειρο να γίνει σκηνοθέτης. Εκείνη τραγουδίστρια. Τελικά, η ζωή τα έφερε έτσι και είναι «φακντ απ». Από την άλλη «η ζωή είναι ωραία», όπως έχει πει κι ο Ρομπέρτο Μπενίνι. Δύο νέοι που προσπαθούν να ακουστούν σε έναν κόσμο που δεν τους ακούει. Στην προσπάθεια τους θα φτιάξουν μία δική τους πραγματικότητα. Για το τώρα και για το μετά. Για να γιατρέψουν αυτά που τους πονάνε. Ψάχνουν έναν κοινό κώδικα. Εκείνος πιο αποφασισμένος. Εκείνη, επιφυλακτική. Ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα και οι κραυγές τους παλεύουν να δημιουργήσουν το νόημα της νέας ζωής που προσπαθούν να φτιάξουν.
