Στο πρώτο του θεατρικό έργο, ο Τάσος Ιορδανίδης περιγράφει τις διαδοχικές συναντήσεις ενός παράνομου ζευγαριού στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου ημιδιαμονής. Βρίσκονται και οι δύο σε γάμους που κλονίζονται και η συμφωνία τους είναι να διατηρήσουν τις συναντήσεις τους αλώβητες από τα προσωπικά τους προβλήματα. Δεν τα καταφέρνουν πάντα, ειδικά η γυναίκα, που φέρνει συχνά το σύζυγό της στην κουβέντα, πότε για να τον επικρίνει και πότε για να αναπολήσει τις ωραίες τους στιγμές – αλλά κι ο άνδρας, αν και κλειστός και λιγομίλητος, αφήνει την έξω πραγματικότητα να εισέλθει, στα τηλεφωνήματα που δέχεται από το γιο του ή στη μεγάλη έκρηξη εξωτερίκευσης όλων όσων των ταλανίζουν, λίγο πριν το φινάλε.
Το "Θέλω να σου κρατάω το χέρι" μπορεί να μην "εφευρίσκει τον τροχό" από άποψη θεματικής ή τεχνοτροπίας, όμως αποκαλύπτεται στο θεατή δυναμικό και ρέον. Στο μικροσκόπιό του μπαίνουν διάφορες εκφάνσεις των σύγχρονων σχέσεων, τις οποίες ο συγγραφέας μεταχειρίζεται με αβίαστη φυσικότητα, σαν να φέρνει μπροστά μας ένα κομμάτι ζωής της διπλανής πόρτας, χρησιμοποιώντας καθημερινό ύφος, που αποδεικνύεται σκηνικά λειτουργικό. Ο Ιορδανίδης παίζει με τους ρόλους των δύο φύλων, χωρίς να αποφεύγει –δεν δείχνει να το επιθυμεί, άλλωστε– να ανατρέψει σχετικά κλισέ, όπως αυτό της πολυπλοκότητας της γυναικείας φύσης σε αντιδιαστολή με την απλότητα της ανδρικής ιδιοσυγκρασίας. Η "μάχη των φύλων" είναι κάτι που τον απασχολεί και οι ρόλοι που έχει δημιουργήσει ποντάρουν στον περαιτέρω διαχωρισμό με χιουμοριστική διάθεση, όμως δεν ξεπέφτουν στην καρικατούρα. Ούτε το έργο εξαντλείται στο επίπεδο μιας απροβλημάτιστης ροζ κομεντί, παρόλο που φλερτάρει επιτυχημένα και με αυτήν τη συνταγή, αλλά κρατάει την ατμόσφαιρα σε διαρκή εναλλαγή μεταξύ του κωμικού και του περισσότερο δραματικού τόνου και κλείνει με ένα αναπάντεχο plot twist.
Οι ήρωες είναι άνθρωποι σαν εμάς, και ο Ιορδανίδης τους αντιμετωπίζει με κάτι παραπάνω από προσωπική φροντίδα. Το αυτοβιογραφικό βίωμα ενυπάρχει άλλωστε στο έργο –άγνωστο, και άνευ σημασίας, σε ποιο βαθμό– και το όλο εγχείρημα καθίσταται ιδιαιτέρως προσωπικό, χωρίς όμως να γίνεται αυτοαναφορικό. Το "Θέλω να σου κρατάω το χέρι" έχει τη δική του οντότητα, είναι ένα αυτοτελές, ολοκληρωμένο έργο, που μπορεί να ερμηνευτεί από οποιοδήποτε δίδυμο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα, ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή, μοιράζονται ισόποσα τους ρόλους, ερμηνεύοντας τα δύο πρόσωπα και υπογράφοντας την παράσταση και ως καλλιτεχνικοί συντελεστές, ο μεν ως συγγραφέας, η δε ως σκηνοθέτις. Η χημεία μεταξύ τους είναι αυτονόητη και το κείμενο προκύπτει αβίαστα, ενώ σε σκηνοθετικό επίπεδο η Ματίκα έχει οργανώσει τα ημιτόνια, τα ξεσπάσματα και τις εσωτερικεύσεις του κειμένου με επιτυχία, επιμελούμενη και τις μουσικές επιλογές. Χαρακτηριστικό του φτηνού ξενοδοχείου το σκηνικό της Ηλένιας Δουλαδίρη, καθημερινά και σύγχρονα τα κοστούμια της.
Περισσότερες πληροφορίες
Θέλω να σου κρατάω το χέρι
Το τραγούδι των Μπιτλς «I want to hold your hand» ενέπνευσε ένα έργο με πρωταγωνιστές του δύο «παράνομους» εραστές οι οποίοι αναζητούν διέξοδο στα προβλήματα των γάμων τους. To σκηνικό, ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Τα μόνα πρόσωπα, εκείνοι. Απέναντι αλλά και δίπλα. Μαζί αλλά και χωριστά. Μία γυναίκα και ένας άντρας που εμπλέκονται μαζί σε ένα συναισθηματικό και ψυχολογικό bras de fer. Είναι και οι δύο γονείς. Έχουν και οι δύο τα δίκια τους. Έχουν κάνει και οι δύο λάθη. Αυτό που ψάχνουν, όμως, τελικά, μέσα από τις συναντήσεις τους, είναι κάτι απλό: λίγη ουσιαστική συντροφικότητα.
