Ο μονόλογος "Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ" του Εμμανουέλ Νταρλέ επιστρέφει για δεύτερη χρονιά

Μετά την επιτυχία του μονόλογου "Την Τρίτη στο Σούπερ-Μάρκετ" του Εμμανουέλ Νταρλέ, σε ένα μπιστρό στην καρδιά του Παγκρατίου, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά με τη σκηνοθετική επιμέλεια και ερμηνεία του Φαίδων Καστρή και μετάφραση της Μήνας Πατεράκη-Γαρέφη, από τις 3 Οκτωβρίου και κάθε Τρίτη στον ζεστό χώρο του Show What?.

Ήταν πέρσι, δέκα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση του με τη Μαρί Πιερ και τον πατέρα Αντρέ, όταν ο Φαίδων Καστρής αποφάσισε να επιστρέψει με μια νέα διαδρομή για "Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ", του Εμμανουέλ Νταρλέ. Μια συνάντηση που για τον ηθοποιό ήταν και παραμένει σταθμός της θεατρικής του διαδρομής, μνήμη και παρόν αγάπης και τώρα ξαναζωντάνεψε, σε μια νέα παράσταση. Η αποδοχή κριτικών και κοινού ήταν για εκείνον μονόδρομος. Η διαδρομή της Μαρί-Πιερ θα συνεχιστεί και αυτή τη θεατρική σεζόν στον ίδιο χώρο, αλλά και σε περιοδεία ανά την επικράτεια.

Σύμφωνα με την κριτική του "α" για την παράσταση: "Αυτή η "τρανς εξομολόγηση” όμως δεν στρέφει μόνο το βλέμμα στον ψυχισμό και την ρεαλιστική πραγματικότητα ενός τρανς ατόμου, αλλά αποτελεί ευρύτερα ένα έργο για την αποδοχή και τη συγχώρεση, ακόμη και ένα έργο για τη σχέση πατέρα/γονιού και παιδιού κάθε φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο Φαίδων Καστρής, που είχε ερμηνεύσει το έργο και στο παρελθόν, το έχει κάνει δικό του και η ερμηνεία του είναι ηλεκτρισμένη, εσωτερική όσο και ζωηρή, καθώς μάς συστήνει ένα κομμάτι από τον κόσμο και την ψυχή της Μαρί-Πιερ, ενώ αντιμετωπίζει με τρυφερότητα ακόμη και τον μονοκόμματο ρόλο του Αντρέ, που αναδύεται κι αυτός μέσα από την αφήγηση. Ο χώρος του μπαρ όπου παίζεται η παράσταση λειτουργεί ωραία, καθώς προσφέρει ακόμη περισσότερη εγγύτητα μεταξύ του ηθοποιού και των θεατών, και βοηθάει ατμοσφαιρικά τη σκηνοθεσία, δημιουργώντας την αίσθηση πως η Μαρί-Πιερ εισβάλλει για λίγο μέσα στον δικό μας κόσμο για να μας πει την ιστορία της.” 

>>Διαβάστε την αναλυτική κριτική του "α" εδώ

Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται γύρω από τη Μαρί-Πιερ που είχε χρόνια να εμφανιστεί στη γειτονιά της παιδικής της ηλικίας. Το πατρικό της σπίτι το εγκατέλειψε τότε που αποφάσισε να γίνει "αυτή καθεαυτή" και να απομακρυνθεί από το περιβάλλον που την ήξερε ως Ζαν-Πιέρ. Αλλά εδώ και λίγους μήνες η μητέρα της πέθανε, ο ηλικιωμένος πατέρας της, κύριος Αντρέ έμεινε μόνος κι η Μαρί-Πιερ θεωρεί υποχρέωση της να τον φροντίζει. Αποφασίζει λοιπόν πως κάθε Τρίτη πρέπει να επιστρέφει στο πατρικό της. Φτάνει πρωί με το πρώτο τραίνο και αμέσως στρώνεται στη δουλειά. Καθαρίζει το σπίτι, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ–μάρκετ της γειτονιάς για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας. Ήδη, μέσα στο σπίτι η συνύπαρξη είναι δύσκολη, στο δρόμο γίνεται ακόμη δυσκολότερη και κορυφώνεται στο χώρο του σούπερ–μάρκετ. Εκεί η Μαρί-Πιέρ "αυτή καθεαυτή" συγκεντρώνει κάθε "Τρίτη στο σούπερ μάρκετ" όλα τα βλέμματα, καθώς η παρουσία της, μια εισβολή της διαφορετικότητας στην πεζή καθημερινότητα των γύρω της, λειτουργεί σαν "τερατικό" αξιοθέατο. Στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι του Cyril Mokaiesh "Va savoir".

Το έργο του Εμμανουέλ Νταρλέ, "Le Mardi à Monoprix" ("Την Τρίτη στο σούπερ–μάρκετ"), κέρδισε το Α’ Βραβείο στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου το 2011, το βραβείο Herald Archangel Award και ήταν υποψήφιο δύο φορές στα Βραβεία Molière του Εθνικού Θεάτρου της Γαλλίας (2010, 2011). To "Le Mardi à Monoprix" γνώρισε τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία στο Παρίσι με ερμηνευτή τον Ζαν Κλoντ Ντρέιφους στο ρόλο της Marie Pierre (υποψήφιο για βραβείο Molière) και το Ηνωμένο Βασίλειο με τίτλο "Tuesdays at Tescos" και τον Σάιμον Κάλλοου στο ρόλο της Pauline. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε το 2011-12 στο "Από Μηχανής Θέατρο" με τον Φαίδωνα Καστρή, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και τιμήθηκε με: Το "Βραβείο Ερμηνείας Κοινού 2011" της Athens Voice, το "Βραβείο Ερμηνείας, Σκηνοθεσίας, Σκηνικού στα πρώτα Gay Awards 2012 και 5 υποψηφιότητες Βραβείων Κοινού Αθηνοράματος 2012 (παράσταση, ερμηνεία, σκηνοθεσία, μουσική, κοστούμι).

Ο Φαίδων Καστρής αναφέρει σε σημείωμα του για το έργο: "Το έργο πια έχετε καταλάβει πόσο το αγαπώ, την παράσταση την αφιερώνω στον Εμμανουέλ Νταρλέ, τον γλυκύτατο φίλο, που έφυγε τόσο νωρίς, το 2016 ξαφνικά. Στη μνήμη του λοιπόν και θυμάμαι πόση εντύπωση του είχε κάνει, το "ζωντάνεμα" του πατέρα και των άλλων προσώπων που συναντά στην διαδρομή της η Μαρί-Πιερ, πώς ένας μονόλογος άνοιγε σε έργο με δύο πρόσωπα και μια γειτονιά, έναν ολόκληρο κόσμο. Όπως  έλεγε χαρακτηριστικά: "Ο Φαίδων είναι η Μαρί-Πιερ και είναι και μια μπαλαρίνα πάνω στη σκηνή".  Μέχρι τότε παιζόταν σχεδόν στατικά, αφηγηματικά ο μονόλογος, εγώ τον "χόρεψα" μέσα μου και τελικά ο χορός αυτός μας οδήγησε στο φως. Είναι η ηρωίδα του Νταρλέ που με γοητεύει, που δεν έχει σύνορα μέσα της, η ίδια παιδί, η ίδια Ζαν-Πιερ και Μαρί, η ίδια ένας γέρος πατέρας, μόνος κι έρημος μέσα της, η ίδια μια Τρίτη, κάθε Τρίτη μέχρι την τελευταία φορά".

Ο συγγραφέας Εμμανουέλ Νταρλέ σημειώνει για το έργο: "Κάνω συχνά τα ψώνια μου στο κέντρο της πόλης εδώ, στη Ναρβόννη της Γαλλίας. Στο αντίστοιχο Μονοπρί εδώ. Είναι πολύ κοντά, και είναι βολικό. Επίσης, είναι λιγότερο κρύο και απρόσωπο από τα υπερ- σούπερ- μάρκετ της περιφέρειας.  Εδώ μπορεί κανείς να συναντήσει, να δει, να ακούσει, κάθε λογής άνθρωπο. Μια μέρα, Τρίτη πρέπει να ήταν, είδα μπροστά μου να περιμένει στην ουρά για το ταμείο, ένα πολύ περίεργο ζευγάρι. Ένα ζευγάρι ανάρμοστο. Ήταν ένας μικρούλης κύριος, προχωρημένης ηλικίας, ένας κύριος από τα μέρη μας σίγουρα, μαζί με μια μεγαλόσωμη γυναίκα, αρκετά όμορφη αλλά… είχε μια ομορφιά παράξενη, μπορούσες να τη διακρίνεις από μακριά. Υπερβολικά μακιγιαρισμένη, υπερβολικά διακριτή, όλα της υπερβολικά. Υπερβολικά προσεγμένη, στην παραμικρή λεπτομέρεια. Όλοι τους κοίταζαν, όλοι. Όλα τα βλέμματα, ναι, επάνω της. Μια παράξενη ομορφιά, πολύ ανδροπρεπής. Μια τραβεστί, ή τρανσέξουαλ, να κάνει ήρεμη με τον μπαμπά της μικροψώνια στο Μονοπρί, με ψιθύρους να ακούγονται σε όλο το χώρο. Προσπάθησα να φανταστώ τη ζωή, τις σκέψεις, τα λόγια, προσπάθησα να νοιώσω πώς είναι να ’χεις όλα αυτά τα βλέμματα πάνω σου, πώς να είναι όλα αυτά τα μάτια επάνω σ’ εκείνη τη γυναίκα και τον πατέρα της. Τι να σκέφτεται ο καθένας τους. Αν μιλούν μεταξύ τους. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε η επιθυμία να γράψω επιτόπου. Μια μέρα, συνηθισμένη και κανονική, μια τέτοια μέρα της ζωής ενός πατέρα και του γιου του/ της κόρης του. Μικρές καθημερινές συνήθειες. Αυτά που λέγονται, και αυτά που μένουν στη σιωπή. Αυτό που γίνεται αποδεκτό, και αυτό που μένει μια πληγή. Αυτό που ήταν πριν και αυτό που είναι τώρα".