Ελίνα Γιουνανλή©
Ο αντισυμβατικός Ευριπίδης Λασκαρίδης επιστρέφει με τους "Τιτάνες”, αυτή τη φορά στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, 8, 9 και 10 Ιουνίου, ενώ προστέθηκε και μία έξτρα παράσταση λόγω μεγάλης ζήτησης για το απόγευμα της Κυριακής 11 Ιουνίου. Έχοντας ταξιδέψει με μεγάλη επιτυχία από το Λονδίνο έως το Χονγκ Κονγκ και το Μόντρεαλ και από την "Biennale de la Danse” της Λυών μέχρι το "TanzimAugust” του Βερολίνου, οι "Τιτάνες” απέσπασαν εξαιρετικές κριτικές. Πρωτοπαρουσιάστηκαν το 2017, αποτίοντας φόρο τιμής σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια του ανθρώπου, την ανθρώπινη ευθραυστότητα αλλά και την θαυμαστή αποκάλυψη που μπορεί να γεννηθεί στις ρωγμές.
Μέσα από την πρωτότυπη και ανένταχτη σκηνική του γλώσσα, ο διεθνώς αναγνωρισμένος σκηνοθέτης, χορογράφος και περφόρμερ συνθέτει με τρυφερή ειρωνεία και παράδοξη ποιητικότητα ένα σύμπαν όπου δύο μοναχικά πλάσματα βρίσκονται σε ένα αέναο παιχνίδι εναλλαγής και όσμωσης φωτός και σκοταδιού, κίνησης και ακινησίας, γελοίου και σοβαρού, σκληρότητας και τρυφερότητας. Κι όμως, ο παράδοξος κόσμος τους είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά, με τα ίδια αισθήματα και τις ίδιες σκέψεις που είναι φτιαγμένος κι ο δικός μας. Οι αποτυχίες τους μεταμορφώνονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας αποτυχιών. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, που έχει χαρακτηριστεί από την "Liberation” ως "το κακό κι ευφάνταστο παιδί της ελληνικής χορογραφίας", μοιράζεται τη σκηνή στους "Τιτάνες” με τον Δημήτρη Ματσούκα.
Προπώληση εισιτηρίων μέσω viva.gr
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Τιτάνες
Ο αντισυμβατικός δημιουργός επιστρέφει στην παράσταση που πρωτοπαρουσίασε το 2017, αποτίοντας φόρο τιμής στην ανθρώπινη αποτυχία και ευθραυστότητα αλλά και την θαυμαστή αποκάλυψη που μπορεί να γεννηθεί ανάμεσα στις ρωγμές. Από τότε οι “Τιτάνες” έχουν ταξιδέψει από το Λονδίνο έως το Χονγκ Κονγκ και το Μόντρεαλ έως το Βερολίνο λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές και κλέβοντας τις εντυπώσεις. Μέσα από την πρωτότυπη και ανένταχτη σκηνική του γλώσσα, ο διεθνώς αναγνωρισμένος σκηνοθέτης, χορογράφος και περφόρμερ συνθέτει με τρυφερή ειρωνεία και παράδοξη ποιητικότητα ένα σύμπαν όπου δύο μοναχικά πλάσματα βρίσκονται σε ένα αέναο παιχνίδι εναλλαγής και όσμωσης φωτός και σκοταδιού, κίνησης και ακινησίας, γελοίου και σοβαρού, σκληρότητας και τρυφερότητας. Ο παράδοξος κόσμος τους είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά, αισθήματα και σκέψεις που είναι φτιαγμένος κι ο δικός μας. Οι αποτυχίες τους μεταμορφώνονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας αποτυχιών.
