"Don’t look back": Μπήκαμε στο ξενοδοχείο των χαμένων ερώτων που δημιούργησε ο Γιάννης Χουβαρδάς

Φανταστείτε ένα ξενοδοχείο, όχι πάνω στη γη, που φιλοξενεί παράξενους ανθρώπους. Φανταστείτε πως εισέρχεστε αυτοβούλως στον Κάτω Κόσμο για να τους συναντήσετε, άνδρες και γυναίκες που επέστρεψαν –ή ποτέ δεν έφυγαν- για μια τελευταία συνάντηση με το αγαπημένο τους πρόσωπο. Φανταστείτε πως σας υποδέχεται στη ρεσεψιόν ένα ζευγάρι με όψη νεκρικών ανδρείκελων (Ιωάννα Κολλιοπούλου, Αποστόλης Τότσικας), αφού πρώτα σας καλωσορίσει η ψιλόλιγνη φιγούρα του πορτιέρη, ο Χάρων (Δημήτρης Παπανικολάου), που ψάχνει ανάμεσά σας τη χαμένη του Ευρυδίκη. Φανταστείτε ένα υπέροχο στη φθορά του lobby και δύο ζευγάρια, δύο διαφορετικών γενεών (Ράνια Οικονομίδου-Παντελής Παπαδόπουλος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη-Κώστας Κορωναίος), να αναμετρώνται με τον έρωτά και τον οριστικό χωρισμό τους.

Φανταστείτε την ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης σε κάθε ένα από τα ζευγάρια που θα συναντήσετε στα δωμάτια αυτού του ξενοδοχείου. Του Hotel Spectre. Θα περιδιαβείτε σε δωμάτια που κρύβουν δραματικές ιστορία έρωτα, χωρισμού, πόνου, θανάτου. Θα ξαποστάσετε στο μπαρ, όπου ένα ανδρόγυνο αλλόκοτο πλάσμα (Στεφανία Γουλιώτη) θα σας αφηγηθεί τη δική του σπαρακτική ιστορία έρωτα και χωρισμού, που έχει αναφορές στην κατά Πλάτωνα ιδέα του "ανδρόγυνου" - συνδυασμό του αρσενικού και του θηλυκού σε ένα ον. Θα δείτε άνδρες (Έκτορας Λυγίζος) να επιστρέφουν σε μια οριστική συνάντηση με την αγαπημένη τους, υπερήλικες να πλαγιάζουν δίπλα στις φωτογραφίες τους (Γιάννης Βογιατζής), γυναίκες να επιλέγουν την αυτοχειρία από τον καταναγκαστικό χωρισμό (Πηνελόπη Τσιλίκα).

Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά (σύλληψη, κείμενο, σκηνοθεσία) μέσα στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας (που διαμορφώθηκε συγκλονιστικά από την Εύα Μανιδάκη) είναι μία μοναδικής συγκινησιακής φόρτισης βιωματική εμπειρία που αντλεί από δεκάδες διαθεματικές αναφορές της παγκόσμιας τέχνης για να μιλήσει στον καθένα ξεχωριστά, είναι μια εξύμνηση του συγκλονιστικού συναισθήματος του έρωτα, μία καθαρτήρια τελετουργία. Μία προσωπική –για τον κάθε θεατή ατομικά- κατάβαση στα βαθύτερα επίπεδα των συναισθημάτων του, που δομείται πολύ προσεχτικά μέσα από μια διαδικασία αυτοσυγκέντρωσης και αποκοπής από τις τυχόν διασπαστικές παρεμβάσεις του περιβάλλοντα χώρου (κάτι που επιτυγχάνεται με την εγκατάλειψη των κινητών τηλεφώνων στην έξοδο του χώρου και με τη χρήση μασκών από τους θεατές).

Είναι μια κατάβαση που εξυψώνει και λυτρώνει, που λειτουργεί ως καταφύγιο και παρηγοριά, ένα ξενοδοχείο ζωντανών νεκρών  από το οποίο δεν θέλεις να βγεις. Γιατί όταν βγεις σε περιμένει η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα: στο γλέντι του σύγχρονου γάμου που σε περιμένει στο κλείσιμο της παράστασης, όταν πάνω στους ρυθμούς ενός τσάμικου αποδομείται μπροστά στα μάτια σου όλη η υποκρισία της πραγματικής ζωής, έξω από το παρηγορητικό πλαίσιο του μύθου.

Στην παράσταση ερμηνεύουν επίσης η Καλλιόπη Σίμου, ο Σπύρος Ντόγκας και η Κωνσταντίνα Βέρρου. Στη δραματουργία συνεργάστηκε η Έρι Κύργια, τα υπέροχα κοστούμια είναι της Ιωάννας Τσάμη, η μουσική σύνθεση του Θοδωρή Οικονόμου, οι ευστοχότατοι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, η κίνηση της Μαρκέλλας Μανωλιάδη.