Οι "Τιτάνες" του Ευριπίδη Λασκαρίδη έρχονται στον Πειραιά

Ξεκίνησαν από το Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2017, εγκαινίασαν τον ίδιο χειμώνα το Β΄ Υποσκήνιο του Μεγάρου Μουσικής, ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο, στο Λονδίνο, το Μόντρεαλ, το Βερολίνο, το Χονγκ Κονγκ κ.ά., ενώ έκαναν μια στάση και στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το 2021. Ο λόγος για τους "Τιτάνες", την παράσταση του ξεχωριστού σκηνοθέτη, χορογράφου και περφόρμερ Ευριπίδη Λασκαρίδη, που επιστρέφουν στην Ελλάδα για τρεις παραστάσεις, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αυτή τη φορά.

Πρόκειται για μια παράσταση που, μέσα από την queer οπτική του δημιουργού της, αποτίνει "φόρο τιμής σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, σε κάθε αποτυχία για την εδραίωση ενός άθραυστου εαυτού, ενός άμωμου κόσμου". Σ’ ένα σύμπαν παλιότερο από τον κόσμο και σε έναν απροσδιόριστο χώρο και χρόνο, δύο μοναχικά πλάσματα βρίσκονται σε ένα αέναο παιχνίδι εναλλαγής και όσμωσης φωτός και σκοταδιού, κίνησης και ακινησίας, γελοίου και σοβαρού, σκληρότητας και τρυφερότητας. Κι όμως, ο παράδοξος κόσμος τους είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά, με τα ίδια αισθήματα και τις ίδιες σκέψεις που είναι φτιαγμένος κι ο δικός μας. Οι αποτυχίες τους μεταμορφώνονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας αποτυχιών.

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος στο "α" κατά το πρώτο ανέβασμα της παράστασης: "Φοβάμαι ότι ο σημερινός κόσμος, περισσότερο από ποτέ, δεν δίνει­ χώρο στην αποτυχία. Η αποτυχία, όπως και ο πόνος, είναι δείγμα αδυναμίας κι έχει ενδιαφέρον να δει κάποιος πόσο στρεβλή είναι η αίσθηση του σύγχρονου κόσμου για το τι είναι επιτυχία και τι αποτυχία. Θέλουμε όλοι μας να είμαστε μικροί άτρωτοι θεοί, Τιτάνες της καθημερινότητας. Και με έναν τρόπο είμαστε, αλλά όχι άτρωτοι. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι το λάθος, η ατέλεια, το λοξό, η ρωγμή... είναι όχι μόνο ανθρώπινα χαρακτηριστικά αλλά και θεϊκά ταυτόχρονα. Η αποκάλυψη πολλές φορές γεννιέται από το σφάλμα και πρέπει να έχουμε χώρο και γι’ αυτό, να μην το στραγγα­λίζουμε".

Κάπου στο μεταίχμιο θεάτρου, χορού και εικαστικών τεχνών, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης καταθέτει μια πρόταση που κοιτάζει ευθύβολα το μέλλον των παραστατικών τεχνών. Με το ευφάνταστο και αναπάντεχο σκηνικό του ιδίωμα, που συνθέτει με τρυφερή ειρωνεία ήχους και παράδοξα ποιητικές εικόνες, πλάθει ένα έργο-ωδή στην αποτυχία και το σφάλμα, στην ανθρώπινη ευθραυστότητα, αλλά και στην θαυμαστή αποκάλυψη που μπορεί να γεννηθεί στις ρωγμές. Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, δημιουργεί παραστάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τη συμβατική έννοια της αναπαράστασης. Οι παραστάσεις του  είναι σαν παρτιτούρα, έχουν υπόγεια μουσικότητα και δίνουν μεγάλη έμφαση στη σωματικότητα. Η καλλιτεχνική του ταυτότητα είναι χαρακτηριστική: κατασκευάζει σκηνικές "μηχανές", που παράγουν αφηρημένες συνθέσεις ήχων και εικόνων εικαστικής δύναμης, σε παραστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τη συμβατική έννοια της αναπαράστασης.

Χαίρει, δε, εκτίμησης και στο εξωτερικό, με τις διεθνείς κριτικές να χαρακτηρίζουν τον ίδιο ως το "κακό όσο και ευφάνταστο παιδί της ελληνικής χορογραφίας" (Liberation) και ως    έναν "τεχνίτη στους χρόνους και στις ατμόσφαιρες, έναν δημιουργό ασυνήθιστων χαρακτήρων, ικανό να συνδέει το οικιακό με απηχήσεις του κοσμικού" (Núvol) και το έργο του "αναρχικό σωματικό θέατρο που θα μείνει για καιρό στη μνήμη" (Dance Tabs), "μοναδικό στο είδος του που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο" (Le Devoir).

Η παράσταση θα παιχτεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στις 8, 9 και 10 Ιουνίου. Η σκηνοθεσία, χορογραφία και σκηνογραφία  είναι του Ευριπίδη Λασκαρίδη, ο σχεδιασμός κοστουμιών του Άγγελου Μέντη, η μουσική σύνθεση και ο ηχητικός σχεδιασμός του Γιώργου Πούλιου, ο σχεδιασμός φωτισμών της Ελίζας Αλεξανδροπούλου. Ερμηνεύουν ο Ευριπίδης Λασκαρίδης και ο Δημήτρης Ματσούκας.