Από τη Δευτέρα 29/1 η Ελένη Κοκκίδου βρίσκεται και πάλι μόνη στη σκηνή, επτά χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε με τον μονόλογο «Η Γυναίκα της Πάτρας». Τώρα παρουσιάζει την παράσταση «Σου φυλάξαμε μια θέση» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μάρθας Φριντζήλα, μία συνεργασία που συνεχίζεται μετά την περσινή «Φαύστα» στο Θέατρο Προσκήνιο και γίνεται πιο δυνατή καθώς και οι δυο τους υπογράφουν το κείμενο του μονολόγου.
Μια περφόρμανς που αντιμετωπίζει το τραγούδι σαν θεατρικό λόγο. Τι θα δούμε λοιπόν στη σκηνή;
Θα δείτε μια μουσική παράσταση, η οποία θα έχει τραγούδια, επιστολές, αλληλογραφίες, ποιήματα, συνεντεύξεις από ανθρώπους σημαντικούς… αλλά και από απλούς. Η παράσταση μιλάει κυρίως για την αγάπη και έχει συστατικά που απαρτίζουν το θέατρο. Ένα από αυτά είναι και η μουσική. Το θέατρο εξάλλου είναι όλες οι τέχνες μαζί. Το τραγούδι το αντιμετωπίζω, όπως όλοι οι ηθοποιοί, σαν μια θεατρική πράξη.
Αυτή τη φορά δεν θα σας δούμε να ερμηνεύετε απλώς ένα ρόλο. Είστε και δημιουργός της παράστασης, αφού έχετε γράψει το «Σου φυλάξαμε μια θέση» μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα. Πόσο διαφορετική είναι αυτή η συνθήκη;
Είναι μεγαλύτερη η ευθύνη, αλλά έχει και τη χαρά ότι το δημιουργείς εσύ από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήξερα από την αρχή που αποσκοπούσα. Ήθελα τα κείμενα να «πέφτουν» ελεύθερα στα τραγούδια και το αντίστροφο, έτσι ώστε να μην υπάρχει μια γραμμική ιστορία. Τα κομμάτια της παράστασης είναι ατάκτως ερριμμένα, στην αρχή πέφτει ένα τραγούδι, μετά πέφτει ένα ποίημα, στη συνέχεια έρχεται μια συνέντευξη… Η παράσταση είναι το θέατρο και πιο συγκεκριμένα η χαρά του θεάτρου. Πρόκειται για μια γυναίκα η οποία εξομολογείται τις δικές της ιστορίες μέσω των τραγουδιών και των κειμένων.
Θα σας δούμε και πάλι μόνη στη σκηνή εφτά χρόνια μετά την παράσταση «Η γυναίκα της Πάτρας». Είναι στοίχημα για έναν ηθοποιό ο μονόλογος;
Είναι… Έχεις άλλη ελευθερία όταν είσαι μόνος.
Και άλλη δυσκολία;
Η δυσκολία είναι όταν είσαι νέος και δεν έχεις αυτό το εκτόπισμα ζωής που θα σου επιτρέψει να σταθείς μόνος στη σκηνή. Νομίζω ότι οι μονόλογοι χρειάζονται μια ηλικία, η οποία συνοδεύει τους μονολογούντες. Από τη «Γυναίκα της Πάτρας» μέχρι σήμερα μου έχουν προτείνει δέκα μονολόγους… Δεν τους έκανα, δεν ήθελα. Μου άρεσε να συνυπάρχω με τους άλλους στη σκηνή. Τώρα όμως είναι μια φάση της ζωής μου που θέλω να μιλήσω για κάποια δικά μου πράγματα τα οποία νομίζω ότι αφορούν όλο τον κόσμο. Εγώ και η Μάρθα θέλουμε το κοινό να νιώσει ερωτευμένο.
Τι σας έμαθε λοιπόν το θέατρο;
Πάρα πολλά, όπως μαθαίνει και ένας άνθρωπος που μεγαλώνει χωρίς να είναι ηθοποιός. Ειδικά η τέχνη του θεάτρου είναι μια τέχνη που διαρκώς σου αποκαλύπτει νέα μονοπάτια, καινούργιες δυσκολίες, καινούργια πράγματα, καινούργιες λύσεις, σου γεννά νέα ερωτηματικά. Φτάνεις σε ένα σημείο και λες: «Κάτι βρήκα». Μετά πρέπει να το αφήσεις πίσω και να ανακαλύψεις κάτι νέο…
Μου το περιγράφετε σαν μια συνεχή αναζήτηση.
Ναι, το θέατρο είναι ένας τρόπος να ζεις. Είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, να δουλεύεις μαζί με τους ανθρώπους, να γνωρίζεις συνεχώς καινούργιους συνεργάτες και να σου ανοίγονται πόρτες και παράθυρα με τους ρόλους. Είναι μια ανάγκη, δεν είναι δουλειά. Οι άνθρωποι που είναι καλλιτέχνες δεν έχουν «στασιό». Δεν μπορούν να κάτσουν σε μια καρέκλα. Συνεχώς εμφανίζονται καινούργια ερωτήματα για την τέχνη σου την ίδια, για την τεχνική σου, για τα έργα και πολλά άλλα…
Στην τηλεόραση πάντως τα τελευταία τέσσερα χρόνια είστε σε μια «δοκιμασμένη συνταγή», που έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, ο ρόλος σας στο «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», η Βουλίτσα, δίνει μια συγκεκριμένη εικόνα για εσάς στο ευρύ κοινό. Σας προβληματίζει αυτό;
Όχι. Ένας ρόλος είναι. Θα με προβλημάτιζε αν έπρεπε να εκμεταλλευτώ την τεράστια αναγνωρισιμότητα για να κάνω μια καριέρα με σχετικούς ρόλους… Αλλά δεν είμαι από αυτούς. Επομένως, είναι μια φάση της ζωής μου. Αγαπώ πολύ αυτόν το ρόλο και μου δίνει μεγάλη χαρά. Με κάνει και νιώθω πολύ χρήσιμη και αυτό είναι το δώρο που σου κάνει η τηλεόραση. Γιατί, όταν ο άλλος σου λέει, «Μου δίνεις χαρά, με κάνεις και ξεχνάω τη ζωή μου που είναι μαύρη», νιώθεις μεγάλη τύχη. Αυτό δεν είναι δυνατόν να το νιώσεις στο θέατρο, γιατί εκεί ο κόσμος είναι λίγος, ενώ η τηλεόραση είναι ενός μέσο τεράστιου βεληνεκούς.
Ελλοχεύει ο κίνδυνος της μανιέρας;
Όλοι οι παλιοί κωμικοί είχαν μανιέρα. Προφανώς θα την είχαν και στο θέατρο. Βέβαια, δεν πρόλαβα να τους δω. Χρειάζεται η μανιέρα με την έννοια ότι στην κωμωδία πρέπει να μεγεθύνεις κάποια εκφραστικά σου μέσα. Εγώ, ας πούμε, ως Βούλα έχω ένα συγκεκριμένο χαμόγελο, που δεν το έχω στη ζωή μου, το οποίο μου βγάζει μια συγκεκριμένη εικόνα, που είχα στο μυαλό μου από την αρχή. Είναι το χαμόγελο ενός σκανταλιάρικού μικρού παιδιού... Αυτή είναι μια «μάσκα» που πρέπει να την έχω πάντα, όταν παίζω τη Βούλα.
Γιατί πέτυχε τόσο πολύ αυτή η σειρά;
Γιατί είναι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι, είναι πράγματα που έχουμε ζήσει και που ζούμε. Γιατί είναι άνθρωποι που εκτίθενται στην καθημερινότητα της ζωής και δεν κρύβουν πράγματα. Παρουσιάζει μια κανονική ζωή χωρίς φτιασίδια. Είναι πολύ απλή η ματιά της κάμερας πάνω στους ανθρώπους αυτούς, είναι σαν να τους βλέπεις μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Αυτό που λέτε για τη Βούλα, ότι «είναι ένα σκανταλιάρικο παιδί», είναι καθόλου κοντά στο δικό σας χαρακτήρα;
Όταν είμαι με τους φίλους μου, πολύ! Με τους πολύ δικούς μου κάνω νάζια…
Γενικότερα όμως είστε πιο μελαγχολική; Ισχύει αυτή η γενίκευση που λένε για τους κωμικούς, ότι έχουν λίγα παραπάνω «σκοτάδια»;
Νομίζω πως ναι… Στη φύση ό,τι πάει προς το συν, έτσι πάει και προς το πλην, γι’ αυτό επέρχεται και αυτή η ισορροπία. Είναι λογικό. Εξάλλου, για να είσαι κωμικός χρειάζεται να έχεις χιούμορ. Για να έχεις χιούμορ, σημαίνει ότι έχεις σκοτάδια, δεν γίνεται αλλιώς.
Και ως παιδί ήσασταν μελαγχολική…
Ναι, και πολύ μόνη… Ένιωθα ότι δεν με αγαπούν και τέτοια.
Γι’ αυτό γίνατε ηθοποιός;
Και γι’ αυτό… Είχα καλλιτεχνική φύση. Από μικρή τραγουδούσα, έπαιζα μουσικά όργανα, αλλά, ναι, ο ψυχισμός μου με οδήγησε εκεί.
Σπουδάσατε όμως και ψυχολογία και στη Σχολή Ξεναγών. Δεν πήγατε κατευθείαν στο θέατρο…
Δεν το είχα συνειδητοποιήσει νωρίς ότι η ζωή μου είναι η τέχνη.
Τώρα λοιπόν, έπειτα από τρεις δεκαετίες, θα λέγατε ότι το θέατρο έχει πλέον διαμορφωθεί μέσα σας σαν μια κατάσταση επιθυμίας, ανάγκης ή συνήθειας;
Τα πρώτα δύο. Σαν μια κατάσταση επιθυμίας, ανάγκης και σίγουρα επιλογής μου. Είναι η ανάγκη. Όταν είσαι φτιαγμένος από αυτά τα υλικά, οδηγείσαι μοιραία εκεί. Γιατί δεν το διάλεξα εγώ, με διάλεξε αυτό. Αυτή είναι η ζωή μου υπό μια έννοια. Το ταλέντο υπήρχε, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γίνω ηθοποιός. Το θέατρο ήρθε και με τράβηξε από τα μαλλιά…
Και για ποιον «Έχετε φυλάξει μια θέση» στη ζωή σας;
Για πάρα πολλούς. Για ανθρώπους της παιδικής μου ηλικίας, για έρωτες, για ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή, για τη μητέρα μου που ζει ακόμη και δεν μπορεί να έρθει να με δει, για έναν έρωτα που θα έρθει, για πράγματα που χάθηκαν οριστικά, για την αγάπη... για πολλά! Γι’ αυτό διάλεξα αυτό τον τίτλο. Θα μπορούσε να ήταν «Σου φυλάξαμε μια θέση, Γιώργο, Μαρία…» και δίπλα το όνομα όποιου αγαπημένου μας λείπει…
Περισσότερες πληροφορίες
