Η έννοια της ελληνικότητας, εκφρασμένη μέσα από το λόγο και τη μουσική, «βασανίζει» δημιουργικά τον Γιώργο Νινιό. Παράλληλα με τις παραστάσεις του «Ζεϊμπέκικο» της Λείας Βιτάλη στο οποίο πρωταγωνιστεί, γράφει μουσική και παρουσιάζει σε μορφή δραματοποιημένου αναλογίου «Το 10» του Μ. Καραγάτση στο Αγγέλων Βήμα.
«Οι λαϊκοί δρόμοι που ακούμε από την ώρα που γεννιόμαστε μας οδηγούν σε αναμνήσεις, μας φορτίζουν συγκινησιακά, μας ταξιδεύουν. Συνολικά η μουσική είναι θαυμάσιο πράγμα. Από επτά κουκκίδες –δώδεκα, αν βάλουμε και τις διέσεις– μπορούμε να φτιάξουμε χιλιόμετρα σκέψης...»
Έτσι αντιλαμβάνεται ο Γιώργος Νινιός τη μουσική, και από τα λεγόμενά του καταλαβαίνουμε πως είναι ένα κομμάτι στενά συνδεδεμένο με τη ζωή του. Χωρίς να δηλώνει μουσικός –άλλωστε ο ίδιος έχει πει στο «α», με αφορμή το «Ζεϊμπέκικο» της Λείας Βιτάλη: «Αν είμαι εγώ μουσικός, τότε ο Απόστολος Καλδάρας τι ήταν; Πώς να τον πω “συνάδελφο”, είναι ντροπή!»-, παίζει διάφορα μουσικά όργανα, συνθέτει και ερμηνεύει τα τραγούδια με τη χάρη λαϊκού τραγουδιστή. Στην παράσταση «Ζεϊμπέκικο», που παίζεται από το 2013 στο Studio Μαυρομιχάλη, δίνει ρεσιτάλ στο ρόλο ενός λαϊκού τραγουδοποιού που έχει μια δική του αίσθηση για τη μουσική και τις φόρμες τις οποίες θέλει να επικρατήσουν στο τραγούδι. Κάνει μια κατάθεση αυτού που ορίζουμε ως «ελληνική λαϊκή ψυχή».
Κρατώντας ένα μπουζούκι, μιλάει, αναπολεί και τραγουδάει…Την ελληνική λαϊκή ψυχή αναζητά και στο ολοκαίνουργιο καλλιτεχνικό πρότζεκτ που ετοίμασε για το Αγγέλων Βήμα, με τη μουσική να γίνεται και πάλι οδηγός του.
Ο Γιώργος Νινιός συνέθεσε τη μουσική, έγραψε τους στίχους και προσεγγίζει με έναν εντελώς προσωπικό τρόπο το μυθιστόρημα «10» του Μ. Καραγάτση, του ιδιοφυούς πεζογράφου της λεγόμενης Γενιάς του ’30. Η παράσταση στήθηκε πάνω στην επιλογή και σύνδεση των κειμένων από τη Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου. Διαβάζουμε στο σημείωμά της: «Η ανθολόγηση των κειμένων από το έργο του έγινε με άξονα τη θεματική ενότητα “Ιστορίες Φύλων”. Έτσι, σε αυτά ενυπάρχει έντονο το ερωτικό στοιχείο. Ωστόσο, στο “10” του, όπως μας παραδόθηκε, ο Καραγάτσης, φωτογραφίζει και ανατέμνει ένα μικρόκοσμο αμέσως μετά έναν παγκόσμιο πόλεμο και έναν εμφύλιο, άρα μιλάει το ίδιο έντονα τόσο για την κοινωνία όσο και για την πολιτική».
O M. Καραγάτσης μέσα από το έργο μεταφέρει το άρωμα του πεζοδρομίου, τον παλμό του έρωτα, την αγωνία της βιοπάλης, τοποθετώντας τη δράση στον Πειραιά. Στην πολυκατοικία αριθμός «10», στο φανταστικό πρώην εργοστάσιο της οδού Παρασάγγη, «χαρτογραφείται» το τοπίο της μεταπολεμικής Ελλάδας του ’50, οι αγωνίες και τα πάθη των ανθρώπων –απόμαχων, βολεμένων κομπιναδόρων, μεροκαματιάρηδων– που ζουν εκεί. Ο συγγραφέας ξεκίνησε να γράφει «Το 10» το 1958, όμως πεθαίνοντας το 1960, σε ηλικία μόλις 52 ετών, το άφησε ημιτελές.
Λογοτεχνικά κείμενα σαν το «10», που επανερμηνεύουν την Ιστορία και επαναπροσδιορίζουν τη νεοελληνική ταυτότητα, ζητούν την προσωπική εμπλοκή των δημιουργών οι οποίοι καταπιάνονται μαζί τους. Έτσι, ο Νινιός έρχεται να καταθέσει την ψυχή του και να ξεδιαλύνει ιστορίες ερώτων, σεξουαλικής δίψας, πλεονεξίας αλλά και αρετής. Η μουσική και τα τραγούδια που έγραψε έχουν γήινο λαϊκό χρώμα και σε συνδυασμό με το λόγο και τις προβολές βίντεο σκιαγραφούν μεν κάποια θραύσματα πλοκής αλλά τονίζουν, κυρίως, εκείνους τους ήρωες που ζουν και δρουν με έναν «ελληνικό» τρόπο: περισσότερο με το ένστικτο και την παρόρμηση και λιγότερο με τη λογική.
Τα βίντεο και το μοντάζ επιμελήθηκε ο Στέφανος Κοπανάκης. Στα προ-ηχογραφημένα κομμάτια ακούγονται οι μουσικοί: Διονύσης Διονυσόπουλος (τζουράς, μαντολίνο), Παναγιώτης Μπάρλος (βιολί), Βαγγέλης Τσουκλίδης (μπουζούκι), Σωτήρης Λαμπρούσης (κιθάρα) και ο Γιώργος Νινιός (τζουράς, κλαρίνο). Ακούγονται επίσης οι ηθοποιοί: Φώτης Μακρής, Στέλλα Κρούσκα και Ρένα Κουμπαρούλη.
Δείτε πώς να κερδίσετε προσκλήσεις για την avant premiere στις 16/3.
Περισσότερες πληροφορίες
Το 10
Ο Γ. Νινιός, συνθέτης και ερμηνευτής της παράστασης, φέρνει το πολυεπίπεδο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση σε μέτρα θεατρικά, με στόχο να ξεδιαλύνει ενώπιόν μας ιστορίες απροσδόκητων ερώτων, σεξουαλικής δίψας, αγάπης και αρετής
