Οι καλές φεμινιστικές προθέσεις δεν επαρκούν για να καλύψουν τις παραφωνίες ενός σεναρίου βασισμένου στη μελοδραματική υπερβολή.
Πληρέστατη καταγραφή της παρακαταθήκης του μουσικού, ιδιαίτερα της δουλειάς του εκτός των σάουντρακ, η οποία συγκινεί απροσδόκητα.
Ιρλανδικά στερεότυπα ανακυκλώνονται άνοστα σε ένα τετριμμένο ηθογράφημα πάνω στο τίμημα της βίας και της αυτοδικίας.
Αταίριαστα πομπώδης, φλύαρη και αφηγηματικά κατακερματισμένη διασκευή, η οποία ακουμπά μόνο την επιφάνεια των πολύπλοκων θεματικών που ενέπνευσαν τον Καζαντζάκη.
Μια αντιαποικιοκρατική άσκηση ύφους, η οποία ψηλαφεί με exploitation όρους την οδύνη της λευκής καταπίεσης.
Μια γλυκύτατη υδρόβια οδύσσεια η οποία, ωστόσο, δεν τολμά να ξεφύγει από τις συμβάσεις των περιπετειών ενηλικίωσης ώστε να γίνει αξιομνημόνευτη.
Ένα βραδυφλεγές όσο και ανορθόδοξο heist movie που εκπλήσσει με τη σεναριακή πρωτοτυπία και το σκηνοθετικό ύφος, που παραπέμπει σε ενδοσκοπικό κινηματογραφικό διαλογισμό.
Κάτι ανάμεσα σε πειραματικό οπτικό δοκίμιο και αναδρομικό video reel, το οποίο όμως μένει εγκλωβισμένο στην αυτοαναφορικότητά του.
Η τελευταία ταινία του DCEU τσαλαβουτάει στα ρηχά υπερηρωικά νερά, αναμασώντας διεκπεραιωτικά μια προ πολλού ξεπερασμένη συνταγή.
Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών για ένα συγκλονιστικό ταξίδι στην καρδιά του σκοταδιού, όπου φρίκη, γαλήνη, γενοκτονία και γλυκιά ζωή αγκαλιάζονται με ένα αποστασιοποιημένο τρόπο, ο οποίος αναδεικνύει με μεγαλοφυή λιτότητα τον πυρήνα του ιστορικού κακού.
Τρυφερή πρωταγωνιστική ερμηνεία από τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο σε μια οικογενειακή κωμωδία ζεστών και μελωμένων αισθημάτων, η οποία ξεχειλίζει αφέλεια.
Μουσικοχορευτική φαντασία εμπνευσμένη από το γνωστό παιδικό βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας". Θεαματικά νούμερα, συγκαταβατικό χιούμορ και ανώδυνη οικογενειακή διασκέδαση.
Ανατρεπτικά χιουμοριστικό, διεισδυτικά κοινωνικό και πρωτότυπα σκηνοθετημένο οικογενειακό πορτρέτο, στο οποίο ο Γουές Άντερσον συναντά το Greek weird wave.
Το σινεμά του φανταστικού αλλάζει σελίδα με μια σοκαριστικά τρομακτική ταινία, η οποία μέσα από μια σειρά μοντερνισμών (από τη σκηνοθεσία έως το σάουντράκ της) δίνει στο είδος στιβαρότητα, στιλ και άποψη.
Ο "Καρυοθραύστης" συναντά τον "Αυλητή του Χάμελιν" και τη μουσική του Τσαϊκόφσκι σε ένα animation κομμένο, ραμμένο και σχεδιασμένο στο (παιδικό) πνεύμα των γιορτών.
Φεστιβάλ κακογουστιάς και σαδισμού, στο οποίο αγνοείται η αρχή της φάρσας και το τέλος της σοβαροφάνειας.
Μια δυναμική σκηνοθεσία και δύο στιβαρές ερμηνείες φορτώνουν με ένταση μια ανά στιγμές συναρπαστική αλλά εντελώς άνιση βιογραφία με οσκαρικές προοπτικές, η οποία αυτοπαγιδεύεται σε μια φιλόδοξη δραματουργική σύγχυση.
Άμεσο σινεμά, καθαρά μηνύματα και καίρια πολιτική στόχευση, η οποία αντιστέκεται στον αντιρατσιστικό διδακτισμό, στην τελευταία(;) σκηνοθετική υπόκλιση ενός αθεράπευτα ρομαντικού κινηματογραφικού δημιουργού.