Πάτροκλος Σκαφίδας©
H ηλεκτρισμένη και ερωτική ατμόσφαιρα δονεί την παράσταση που υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ρήγος, σε δική του σύλληψη (και σκηνικό χώρο) και σε κείμενο της Έρι Κύργια. Η δράση φιλοξενείται μέσα σε έναν μαύρο χώρο: στο εσωτερικό ενός underground club, ή ίσως στην άβυσσο της απόγνωσης ή σε μια μήτρα. Εξάλλου από γεννησιμιού μας δεν ψάχνουμε την αγάπη; Έτσι ξεκινάει άλλωστε η ιστορία του Ρ. Α. (Κωνσταντίνος Μπιμπής), πάνω στην οποία στήνεται το έργο: ένας άνδρας που ψάχνει τον μεγάλο έρωτα της λογοτεχνίας και του σινεμά, ερωτοτροπεί στο διαδίκτυο και στα πάρτι, ερωτεύεται, κάνει σχέσεις αλλά και σεξ της μιας βραδιάς, με άνδρες και γυναίκες, ώσπου γνωρίζει τη Μόλι (Κλέλια Ανδριολάτου) και δημιουργούν τη δική τους "συμμορία της αγάπης". Κρατώντας αυτή την ιστορία ως ραχοκοκαλιά, η παράσταση ενσωματώνει μοτίβα και σχόλια που έχουν να κάνουν με τη σημερινή γενιά, την "Gen L", μια γενιά που ψάχνει (κι αυτή) επίμονα την αγάπη, απενοχοποιημένη, διεκδικητική, απελευθερωμένη από τα στερεότυπα της σεξουαλικής ταυτότητας.
Παίζοντας με την ιδέα του έρωτα ως ναρκωτικού, αλλά και με αυτήν των ναρκωτικών ως υποκατάστατου του δυσεύρετου έρωτα, ο Ρήγος στήνει ένα "κλαμπάτο" θέαμα, που γοητεύει και ξεσηκώνει. Κυρίαρχο είναι το σχόλιο για την τρέχουσα εποχή, δηλαδή για τον έρωτα, το φλερτ και το σεξ μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα dating apps, όμως η παράσταση στην πραγματικότητα αποτυπώνει μοτίβα σχέσεων και συμπεριφορών και προγενέστερων εποχών – ευδιάκριτη είναι άλλωστε η 90s ατμόσφαιρα. Το θέαμα στροβιλίζεται μαζί με τα πρόσωπα σε μια αέναη κίνηση, δεν μεταδίδει όμως απαραιτήτως ελαφριά ή χαρούμενη διάθεση: σκοτεινές νύξεις διατρέχουν την όλη σύλληψη, όπως η σεξουαλική βία, η επιδερμικότητα των επαφών, οι σκοτεινές περιοχές του έρωτα, τα προσωπικά αδιέξοδα.
Το θέαμα ενορχηστρώνεται έτσι ώστε κατορθώνει να διατηρεί τη συνοχή του παρόλο που αντλεί από πολλά πεδία. Τα τραγούδια και τα χορευτικά νούμερα, η μη γραμμική αφήγηση, η ζωντανή δράση και η βιντεοσκόπησή της διαμορφώνουν μια παράσταση με ύφος και ταυτότητα, στην οποία συντελούν αποφασιστικά η μουσική του Γρηγόρη Ελευθερίου, τα κοστούμια της Ελλάδας Δαμιανού και οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ. Κυρίως, βέβαια, την κάνουν αυτό που είναι οι εξαιρετικοί ερμηνευτές: εκτός του Μπιμπή και της Ανδριολάτου, ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, η Ίντρα Κέιν και η Δωροθέα Μερκούρη. Και είναι τα παραπάνω, το συνολικό αίσθημα και οι ηλεκτρισμένες ερμηνείες, που αποζημιώνουν –στο μέτρο του δυνατού– για την αδύναμη δραματουργία και ένα κείμενο που δεν διαθέτει χαρακτήρα, βάθος ή έστω δυναμική. Γιατί μπορεί η παράσταση να εμπνέεται από τα ΜΚΔ και τις διαδικτυακές γνωριμίες, αλλά περίμενε κανείς το κείμενο να φτάσει πέρα από την πεζή αποτύπωση της γλώσσας του facebook, του tinder ή του instagram.
Περισσότερες πληροφορίες
Πεταλούδες στο στομάχι
Θέατρο, μουσική, χορός και νέα μέσα είναι τα βασικά συστατικά της παράστασης για την επίδραση του έρωτα και την ικανοποίηση της μεγαλύτερης ανάγκης μας για αγάπη.
