Μια χαρισματική ερμηνεία, έμπλεη αισθημάτων και συγκίνησης, σε ένα «θεσσαλικό» μονόλογο-συναξάρι μιας ζωής και συνάμα μιας ολόκληρης εποχής κι ενός τόπου. Η ιστορία μιας γυναικείας τραγωδίας και η ιστορία μιας Ελλάδας που «πέρασε το χαντάκι»...
Ο φιλόσοφος Ντενί Ντιντερό στο δοκίμιό του για την υποκριτική τέχνη και αισθητική, το «Παράδοξο του ηθοποιού» (1760), σημειώνει πως «η ευαισθησία κάνει τους ηθοποιούς μέτριους, η άκρα ευαισθησία τους κάνει βραδύνοες, ενώ η ψυχρή αίσθηση και το μυαλό υπέροχους». Με απλά λόγια, για να συγκινηθεί ο θεατής ο ηθοποιός δεν πρέπει να χύσει ούτε ένα δάκρυ.
Η Άννα Βαγενά όμως ακυρώνει με τις ερμηνείες της το «παράδοξο» του Ντιντερό. Διότι είναι μια ηθοποιός των ευαισθησιών και των αισθημάτων. στον «Γάμο», γνωρίζοντας προφανώς τι πρόκειται να μας αφηγηθεί στα ογδόντα λεπτά που θα βρίσκεται ενώπιόν μας στη σκηνή, βουρκώνει με το που εμφανίζεται. Ο ψυχρός εγκεφαλικός υπολογισμός των αισθημάτων, η μαθηματική ακρίβεια της ερμηνείας και οι υποκριτικές τεχνικές της σταδιακής αποκάλυψης του χαρακτήρα μοιάζει να μην την αφορούν.
Αψηφώντας την παγίδα του μελό και το ενδεχόμενο να χαρακτηριστεί «δακρύβρεχτη», η Βαγενά ενσαρκώνει τους ρόλους της με τρόπο βιωματικό και αυθεντικότητα αδιαπραγμάτευτη. Γι’ αυτό και είναι μοναδική όταν ανατρέχει σε κείμενα-συναξάρια της ελληνικότητας, της εθνογραφικής μνήμης, της λαϊκής ευαισθησίας και του γυναικείου ζητήματος – από την «Τύχη της Μαρούλας» μέχρι το «Γάλα» και από την «Αγγέλα Παπάζογλου» μέχρι τον «Γάμο»
Παλιά επιτυχία του Θεσσαλικού Θεάτρου, ο «Γάμος», αυτή η θεσσαλική νουβέλα-ντοκουμέντο μιας ζωής και μιας ολόκληρης εποχής, ευτύχησε όταν πρωτανέβηκε από τον Κώστα Τσιάνο το 1994, πάντα με τη Βαγενά να ερμηνεύει την κεντρική ηρωίδα, το Λενάκι (ή για να διατηρήσουμε την ντοπιολαλιά τη Λενάκη). Ο «Γάμος» είναι η ζωή μιας γυναίκας στα Αμπελάκια, «σε αυτήν την ασήμαντη γωνιά του Κίσαβου, όπου ασήμαντοι επίσης και ολιγογράμματοι άνθρωποι συνένωσαν συνήθεις βιοτικές προσπάθειες με τοπικές πρώτες ύλες και άρχισαν να παράγουν μαζικά ένα μοναδικό προϊόν που πολύ σύντομα κατέκτησε τις αγορές της Ευρώπης: τα νήματα που κλώθονταν σε 24 μικρά εργαστήρια-βιοτεχνίες και βάφονταν ανεξίτηλα κόκκινα με το φυτό “ριζάρι” αλλά και με τεχνογνωσία που φυλαγόταν σαν επτασφράγιστο μυστικό». [Από την εισαγωγή του Αντώνη Καρκαγιάννη στον «Γάμο».] Η ιστορία της Λενάκη βρίσκεται στο περιθώριο της ένδοξης ιστορίας του συνεταιρισμού των Αμπελακίων.
Ακριβώς επειδή πρόκειται για την καταγραφή της ζωής ενός υπαρκτού προσώπου, είναι ένα τεκμήριο για τις βάναυσες συνθήκες της κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής των γυναικών στην Ελλάδα κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ταυτόχρονα είναι κι ένας σχοινοτενής μονόλογος μιας αθώας κοπέλας και μιας μαρτυρικής γυναίκας που φτάνει στο πιο αποτρόπαιο έγκλημα.
Στον «Γάμο» απαντώνται θέματα που έχουν απασχολήσει εξίσου τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη, όπως η προγονική αμαρτία και η παιδοκτονία, τον Παπαδιαμάντη της «Φόνισσας», τον Βιζυηνό («Το αμάρτημα της μητρός μου») όσο και τον Ίψεν («Βρικόλακες»). Στο λιτό σκηνικό που διαμόρφωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και συνοδεία των παραδοσιακών τραγουδιών του γάμου, με μόνο σκηνικό αντικείμενο ένα νυφικό-κόσμημα εποχής από τη συλλογή της Ιωάννας Παπαντωνίου, η Βαγενά αφηγείται τη ζωή της Λενάκη σαν να είναι η δική της. Και αυτήν την εξιστόρηση δεν την ξεχνάς ποτέ: τόσο γλαφυρή και συνταρακτική είναι.
ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ Ακαδήμου 14, 2105234382. Διάρκεια: 80΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο γάμος
Η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας από τα Αμπελάκια Θεσσαλίας και ταυτόχρονα η ιστορία των χιλιάδων γυναικών, συζύγων και μανάδων, αυτού του τόπου
