Το θεατρικό έργο του γνωστού κομίστα, μια πολιτικοκοινωνική αλληγορία με ήρωες τα έντερα, τους νεφρούς, τη χολή, το συκώτι και τον σπλήνα ανεβαίνει σε μια παράσταση που χαρίζει μεν γέλιο ανά στιγμές, χωλαίνει δε αισθητικά αλλά και υφολογικά.
Ενας άνθρωπος ψυχορραγεί στην εντατική ύστερα από τροχαίο. Εντός του, στην κοινωνία των σπλάχνων, ξεσπά εμφύλιος. Τα ζωτικά όργανα σπαράσσονται από τις μεταξύ τους αψιμαχίες, τις θεωρίες συνωμοσίας, τους συνδικαλισμούς και τα πραξικοπήματα. «Εμείς δεν είμαστε οργανισμός, είμαστε μπουρδέλο!» παραδέχεται συντετριμμένο το Παχύ Έντερο. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα μετά τη μεταμόσχευση: το καινούργιο νεφρό αντιμετωπίζεται από το μονολιθικό ανοσοποιητικό σύστημα σαν παρείσακτος μετανάστης.
Περίπου τα ίδια συμβαίνουν στη ζωή, στην κοινωνία, στη συνείδηση, στο κράτος, στο πολίτευμα, στην εκπαίδευση, στο κόμμα μας κ.ο.κ. Το υποδόριο αντιεξουσιαστικό χιούμορ που διέπει το θεατρικό έργο του Αρκά προμοτάρει, εν είδει πολιτικής αλληγορίας, τέτοιους συνειρμούς. Τα «Επείγοντα περιστατικά» είναι στην ουσία το πρώτο μονόπρακτο θεατρικό έργο του γνωστού κομίστα, οι «Εχθροί εξ αίματος», οι οποίοι είχαν παρουσιαστεί από το Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2007, εμπλουτισμένο από μια δεύτερη πράξη, τον «Βιολογικό μετανάστη».
Δεν παρασταίνεται εύκολα αυτό το έργο με την αναιμική θεατρικότητα. Βασίζεται μεν σε μια ενδιαφέρουσα πολιτικοκοινωνική αλληγορία, αλλά υστερεί στη δόμηση και στην εσωτερική ανάπτυξή της με δραματικούς όρους, θυμίζοντας έτσι –λόγω και της απουσίας δράσης όσο και ουσιαστικών ανατροπών– μακροσκελές δραματοποιημένο ανέκδοτο: ένα «χωρατό» με την επίφαση του θεατρικού μανιφέστου, αλλά με εξαιρετικά περιορισμένη θεατρικότητα. Πώς παίζεται δηλαδή το δεξί νεφρό; Πώς αντιμετωπίζεται η γκρανγκινιόλ συνθήκη του ψυχορραγήματος; Πώς σκηνοθετείται ένα έργο που βασίζεται σε μια ιδιοφυή μεν σύλληψη, αλλά υστερεί στη δόμηση και την εξέλιξή της φλυαρώντας κι επαναλαμβάνοντας το κεντρικό θέμα;
Δεν είμαι σίγουρη πως ο Θανάσης Παπαγεωργίου απάντησε με δημιουργικό τρόπο στα προαναφερθέντα ερωτήματα. Ανέδειξε μεν τους ατακαριστούς και συχνά σπαρταριστούς διάλογους, σκηνοθέτησε μετρημένα τις σχέσεις, τις συγκρούσεις και τη διαλεκτική των «ηρώων», αλλά δεν αντιμετώπισε με μια ευρηματική πρόταση τη στατικότητα του έργου, παραδίδοντας έτσι ένα χιουμοριστικό, κατά βάση όμως πληκτικά διδακτικό θέατρο πολιτικού λόγου. Χρησιμοποιώντας μάσκες εμπνευσμένες από σκίτσα του συγγραφέα, κοστούμια, πανιά κι ένα χάρτινο ομοίωμα του ασθενούς που παραπέμπουν στο κουκλοθέατρο (σκηνικό-κοστούμια: Λέα Κούση), η παράσταση του Θεάτρου Στοά οδήγησε το έργο σε μια ακαλαίσθητη σχηματοποίηση προχειροφτιαγμένου παιδικού θεάτρου.
Ο μεν Παπαγεωργίου χειρίζεται έξυπνα τη μάσκα του, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον υπόλοιπο θίασο – έστω κι αν όλοι οι «μασκοφόροι» ερμηνευτές (Λήδα Πρωτοψάλτη, Ευδοκία Σουβατζή, Εύα Καμινάρη και Λεονάρδος Μπατής), παρά την περιορισμένη σκηνική δραστηριότητά τους, έχουν τις καλές στιγμές τους. Η ίδια η χαρακτηρολογία άντεχε μεγαλύτερη φαντασία και συνολικά η παράσταση μια πιο δυναμική ρυθμολογία και μια πονηρή και οριακά σουρεαλιστική τρέλα, ικανή να απογειώσει όλο το εγχείρημα. Ίσως γι’ αυτό η πιο εμπνευσμένη τελικά σκηνή είναι εκείνη στην οποία τα φανατισμένα από το ρατσισμό λεμφοκύτταρα σκοτώνουν το μεταμοσχευμένο νεφρό με υπόκρουση «Λιλί Μαρλέν»...
Περισσότερες πληροφορίες
Επείγοντα περιστατικά
Κάποια όργανα του ανθρώπινου σώματος προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα επιβίωσής τους έπειτα από ένα σοβαρό τροχαίο. Πρόκειται για νέο έργο, που περιλαμβάνει το «Εχθροί εξ αίματος» και τον «Βιολογικό μετανάστη»
