Ένα παλιό «τραύμα» που στοιχειώνει τη ζωή μιας γυναίκας: αυτή είναι η ιστορία που εμπνεύστηκε ο Νίκος Καρβέλας για τη νέα rock όπερά του, η οποία ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα απ’ αυτή την Πέμπτη 12/2 στο «Πάνθεον». Με αφορμή τις «Καμπάνες του Edelweiss» στις οποίες πρωταγωνιστεί, η Άννα Βίσση μιλάει στον Νίκο Βουλαλά για μια ακραία ιστορία που φέρνει δάκρυα στα μάτια, κάνει έναν απολογισμό της Άννας των μεγάλων shows αλλά και της πρόσφατης στροφής της στο θέατρο, ενώ αποκαλύπτει με ποιες προϋποθέσεις θα επέστρεφε ως τραγουδίστρια.
«“Θα συγκινηθείς πολύ”, μου είπε ο Καρβέλας όταν μου τηλεφώνησε για να μου μιλήσει για πρώτη φορά για τις “Καμπάνες του Edelweiss”. Θυμάμαι ότι με φόρτισαν πολύ έντονα οι πρώτες σκέψεις του για το έργο. Η ηρωίδα, η Άννα, είναι μια όμορφη, γοητευτική γυναίκα παντρεμένη με έναν μάνατζερ μουσικής και ζει στα τέλη του ’60 στο Σαν Φρανσίσκο. Θυμάται μια τραυματική εμπειρία που της είχε συμβεί όταν ήταν έφηβη σ’ ένα χωριό έξω από το Βερολίνο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό το τραύμα δεν το έχει ξεπεράσει ποτέ και τη στοιχειώνει σ’ όλη της τη ζωή. Είναι μια ακραία, δραματική ιστορία, που και τον πιο αναίσθητο άνθρωπο πιστεύω πως σίγουρα θα τον ιντριγκάρει, αν δεν τον συγκινήσει.»
«Στις πρόβες σταματάμε να παίζουμε γιατί κλαίμε. Κι όταν ανάβουν τα φώτα βλέπεις τα παιδιά από κάτω που μας παρακολουθούν βουρκωμένα. Είναι ένα έργο βαθιά τρυφερό μα και συνάμα άγριο. Αποκαλύπτει πολλές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, από την απόλυτη ευαισθησία ως την απόλυτη κτηνωδία. Τονίζει επίσης τον τραυματισμό της γυναίκας, η οποία μέσα στην Ιστορία και την κοινωνία είναι το πρώτο και το πιο εύκολο θύμα κακοποίησης.»
«Βγάζω το καπέλο στον Νίκο. Βλέπω έναν άνθρωπο που μεγαλώνοντας γίνεται συγγραφέας, ποιητής, συνθέτης ολοκληρωμένων μουσικών έργων και χαίρομαι ειλικρινά για την εξέλιξή του. Πάντα πίστευα ότι τον “έτρωγε” μια βαθύτερη αναζήτηση. Μαζί κάναμε ποπ καριέρα, αλλά δεν είναι αυτό ο Νίκος. Δεν θέλει να βάζει ούτε σταγόνα νερό στο κρασί του».
«Με τον Κακλέα έχουμε γίνει τρεις σ’ αυτή την παρέα. Στις πρόβες αισθάνθηκα μαζί του καλύτερα από ποτέ. Με έχει διδάξει πολλά για το θέατρο στις προηγούμενες συνεργασίες μας. Ο συμπρωταγωνιστής μου, ο Αιμιλιανός Σταματάκης, είναι μια αποκάλυψη. Όταν τον πρωτοείδα, είπα στον Καρβέλα: “Αυτός είναι ο Τζούλιαν. Μακάρι να τραγουδάει καλά!” Ο Θανάσης ο Αλευράς ήταν ένα δικό μου στοίχημα μιας και είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με αυτό το είδος, ενώ την πρωταγωνιστική ομάδα συμπληρώνουν ο Γιάννης ο Σαμσιάρης, με τον οποίο έχουμε μια σχέση καρμική, κι η Τάνια Τρύπη σε έναν πολύ δυνατό ρόλο-κλειδί. Έχουμε 18 άτομα ορχήστρα, υπέροχες ενορχηστρώσεις από τον Αλέξανδρο Πρίφτη, τη φωνητική διδασκαλία από τη θεά μας τη Λία Βίσση, τη θεατρικότητα των σκηνικών του Παντελιδάκη και τη φινέτσα των κοστουμιών της Βαχλιώτη.»
«Βλέπαμε τη φθορά στα νυχτερινά μαγαζιά. Φαινόταν η βαρεμάρα, ότι όλο αυτό έχει παλιώσει και πρέπει να αλλάξει. Με την κρίση οι άνθρωποι στράφηκαν προς το θέατρο. Ευτυχώς! Κι εγώ η ίδια είχα βαρεθεί, όχι μόνο ως τραγουδίστρια αλλά και ως θεατής που έβλεπα προγράμματα να στήνονται πρόχειρα. Αυτήν τη φτήνια βαρέθηκα. Στο θέατρο υπάρχει μια καθαρή επικοινωνία. Κι αυτή η καθαρή επικοινωνία σε υποχρεώνει να το έχεις ψάξει. Γι’ αυτό αγαπώ το θέατρο. Με τσιγκλάει, με ιντριγκάρει, με οδηγεί σε διαφορετικούς δρόμους, σαν να ξεκινάω κάθε φορά από την αρχή. Αν φορέσω ξανά τη στολή της τραγουδίστριας Άννας Βίσση, θέλω να βρω έναν άλλο χώρο, έναν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας. Κι ας τραγουδάω και για λιγότερα άτομα.»
«Τι λες, ρε φίλε, που ήμουν εγώ “μπουζούκια”! Θυμώνω όταν με κατηγοριοποιούν έτσι εύκολα. Έχω δει πολλά πράγματα στη ζωή μου, που τα γούσταρα, τα αγάπησα, τα ζήλεψα και τα δοκίμασα στις δουλειές μου. Έχω κάνει shows, μεγάλες παραγωγές με συνέπεια και τραγούδια που δεν κυκλοφορούσαν έτσι τυχαία. Έδινα το μήνυμα ότι όλα τα είδη της μουσικής μπορούν να συναντηθούν λειτουργικά σε μια βραδιά. Και χαίρομαι γιατί η καριέρα μου είναι πολύχρωμη, δεν έπαιξα ποτέ ένα μόνο ρόλο στη μουσική μου έκφραση. Εντάξει, λοιπόν, έχεις δίκιο, δεν θυμώνω, αλλά υπερασπίζομαι όσα έχω κάνει.»
«Οι “Δαίμονες” και το “Ένα ή κανένα” ήταν μια δήλωση προς τον εαυτό μου αλλά και προς τον κόσμο. Εκτός του ότι άρεσαν, χαίρομαι και για όσα μου άφησαν αυτές οι δύο δουλειές καλλιτεχνικά και για το μήνυμα που πέρασα στον κόσμο. Θέλω πια να δυσκολεύομαι. Τα απλά τα θεωρώ διασκέδαση, άρα γίνομαι διασκεδάστρια. Αλλά επιθυμώ να είμαι κάτι παραπάνω απ’ αυτό.»
Περισσότερες πληροφορίες
Οι καμπάνες του Edelweiss
Ένα ολοκαίνουργιο έργο, το οποίο αναδεικνύει το έρεβος της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από μια ακραία ιστορία αγάπης
