Μεσημέρι Σαββάτου στο θέατρο Παλλάς. Το φθινοπωρινό φως λούζει τα μάρμαρα της Βουκουρεστίου και ο κόσμος καταφθάνει με ενθουσιασμό –οικογένειες με παιδιά αλλά και πολλοί ενήλικες που θέλουν να θυμηθούν πώς είναι να ελπίζεις χωρίς φόβο. Στην αίθουσα του Παλλάς επικρατεί μια γλυκιά προσμονή, από εκείνες που σπάνια συναντάς σήμερα. Μπαίνω μέσα με την ανυπομονησία μικρού παιδιού. Ίσως όχι τόσο για το θέαμα, όσο για εκείνη την αίσθηση πως –έστω για λίγο- θα ξαναβρεθώ στην εποχή που πίστευα πως όλα τα παραμύθια έχουν αίσιο τέλος.
Το πολυαγαπημένο μιούζικαλ "Annie" των Thomas Meehan, Charles Strouse και Martin
Charnin, που βασίζεται στο αμερικανικό κόμικ "Little Orphan Annie" του Harold Gray (1924), έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 1977, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Από τότε παίζεται αδιαλείπτως σε όλο τον κόσμο ενώ έχει γνωρίσει και ουκ ολίγες κινηματογραφικές διασκευές. Φέτος ήρθε στο θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία της Θέμιδος Μαρσέλλου, για να μας θυμίσει πως ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν χαμένα, υπάρχει πάντα ένα "Αύριο" που περιμένει να το ζήσουμε.
Καθώς η ζωντανή ορχήστρα αρχίζει να παίζει υπό τη διεύθυνση του Νικόλα Γουάστωρ, σηματοδοτώντας την έναρξη της παράστασης, τα εντυπωσιακά σκηνικά μας μεταφέρουν σ’ ένα ορφανοτροφείο στη Νέα Υόρκη του 1933, την εποχή της μεγάλης οικονομικής ύφεσης. Ο δριμύς χειμώνας και το χιόνι που πέφτει από τα παράθυρα ντύνουν τη σκηνή με μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα.
Στο σκοτεινό ορφανοτροφείο, όπου τα παιδιά ζουν κάτω από την αυστηρή επιτήρηση της δεσποτικής Miss Hannigan, η οποία τα απεχθάνεται, η μικρή Annie ξεχωρίζει. Ένα κορίτσι με φλόγα στα μάτια και μια καρδιά γεμάτη πίστη στο αύριο. Φροντίζει τα υπόλοιπα κορίτσια, τραγουδάει για να τους δώσει κουράγιο και κρατά σφιχτά το φυλαχτό της -μισό μενταγιόν που συμβολίζει την ελπίδα της πως οι γονείς της θα επιστρέψουν, όπως της υποσχέθηκαν στο σημείωμα που άφησαν όταν την εγκατέλειψαν μωρό.
Όταν η μοίρα θα την οδηγήσει στην έπαυλη του δισεκατομμυριούχου Oliver Warbucks, δύο κόσμοι τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά -της φτώχειας και του πλούτου- συγκρούονται και τελικά ενώνονται μέσα από κάτι πολύ πιο δυνατό: την πίστη και την αγάπη. Εκεί, η Annie θα δείξει στον -αρχικά άκαμπτο- επιχειρηματία πως η ευτυχία δεν αγοράζεται· βρίσκεται στην απλότητα, στην ελπίδα και στο χαμόγελο ενός παιδιού.
Ο Μανώλης Παντελιδάκης έχει δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό σκηνικό, που εναλλάσσεται με μαεστρία και ενισχύεται από το video art του Κάρολου Πορφύρη. Από το γκρίζο, παγωμένο ορφανοτροφείο, στους φωτεινούς δρόμους της Νέας Υόρκης και στη λαμπερή αίθουσα χορού της έπαυλης του Warbucks, όπου κάθε λεπτομέρεια -από τους πολυελαίους μέχρι τις σκάλες- αναδεικνύει τη χλιδή μιας άλλης εποχής.
Ο Γιάννης Στάνκογλου ενσαρκώνει έναν Warbucks με αυστηρότητα αλλά και ευαισθησία· η Δανάη Παππά δίνει φως και ζεστασιά στη γραμματέα του Grace Farrell, που γεφυρώνει τους δύο κόσμους, της λογικής και του συναισθήματος, ενώ η Μαρία Κατσανδρή ως Miss Hannigan είναι απολαυστικά σκληρή και θεατρική. Στο ρόλο της Annie, η μικρή Μυρτώ Φαραζή κερδίζει τις εντυπώσεις με τη φωνή, την ενέργεια και την αφοπλιστική της φυσικότητα.
Και εκεί που η ελπίδα της Annie αρχίζει να ανθίζει, η ιστορία σκοτεινιάζει ξανά, με την επιστροφή του Rooster -του αδερφού της Miss Hannigan. Ο Αργύρης Αγγέλου στον ρόλο αυτόν είναι απολαυστικός: παιχνιδιάρης, πανούργος, με εκείνη τη θεατρική φλόγα που κάνει το κοινό να τον λατρεύει όσο και να τον μισεί. Κάθε του κίνηση έχει ρυθμό, κάθε βλέμμα του κρύβει ένα σχέδιο. Δίπλα του η Κατερίνα Σούσουλα, ως Lily, λάμπει με ενέργεια και χιούμορ· μια εκρηκτική παρουσία που φέρνει στη σκηνή έναν αέρα καμπαρέ, ανάμεσα στο σαγηνευτικό και το κωμικό. Όλοι μαζί σχηματίζουν ένα τριάδικο χορό συνωμοσίας και θεάματος.
Η σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαρσέλλου κρατά τον ρυθμό ζωντανό, με εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης, ρεαλισμού και παραμυθιού, ενώ οι φωτισμοί των Στέλλας Κάλτσου και Γιώργου Τέλλου και τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού προσθέτουν στην οπτική πανδαισία. Οι χορογραφίες της Άννας Αθανασιάδη γεμίζουν τη σκηνή ενέργεια και χαρά, χωρίς υπερβολικές φανφάρες, ενώ η ερμηνεία των παιδιών -φωτεινή, καθαρή, γεμάτη αλήθεια- κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση. Εντάξει, σίγουρα και ο σκύλος guest star!
Όταν η Annie τραγουδά το "Αύριο", η φωνή της γεμίζει τη σκηνή με κάτι πολύ μεγαλύτερο από νότες. Είναι πίστη, είναι όνειρο, είναι το αντίδοτο στον φόβο και τη μοναξιά, είναι εκείνη η παιδική βεβαιότητα πως όλα μπορούν να φτιάξουν. "Σ’ έναν κόσμο σκληρό που με τρομάζει, κυνηγώ τη χαρά στα σκοτεινά" -κι όμως, μέσα από τη φωνή της, το σκοτάδι φωτίζεται. Το Παλλάς σιωπά, έπειτα πλημμυρίζει φως και χειροκρότημα. Και κάπως έτσι, φεύγοντας από το θέατρο, κουβαλάς μέσα σου εκείνη τη φράση που μοιάζει να ψιθυρίζει ολόκληρη η σκηνή: "το αύριο πλησιάζει, ο ήλιος χαράζει και διώχνει το χθες μακριά".
H "Annie" στο Παλλάς είναι κάτι παραπάνω από μια θεατρική εμπειρία για παιδιά· είναι μια υπενθύμιση για μεγάλους. Ότι μπορεί να μην έχουμε όλοι έναν Warbucks στη ζωή μας, αλλά μπορούμε να κλέψουμε λίγο από την ασιοδοξία της Annie -αυτη τη βαθιά, αφοπλιστική πίστη ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.
