Οι ηθοποιοί της παράστασης "Τα σκυλιά" του Ανέστη Αζά μιλούν για την εμπειρία τους στη σκοτεινή φάρσα

Στην παράσταση "Τα σκυλιά" σε κείμενο των Μιχάλη Πητίδη, Γεράσιμου Μπέκα, Ανέστη Αζά και σύλληψη και σκηνοθεσία του τελευταίου, μετά από την αίσθηση που έκανε στην πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Αθηνών 2024, ως μία από τις πιο τολμηρές και επιδραστικές παραγωγές, αλλά και μετά την επιτυχία στο θέατρο Κιβωτός, ένα χρόνο μετά, επιστρέφει στο Δίπυλον, από 27/10. Είναι μια παράσταση που δεν περνά απαρατήρητη καθώς η σκηνή γίνεται καθρέφτης μιας κοινωνίας που μαθαίνει να σωπαίνει μπροστά στη βία και την αδικία. Με τη χαρακτηριστική του ευφυΐα και το αιχμηρό του βλέμμα, ο Αζάς δημιουργεί μια σκοτεινή φάρσα που συνδυάζει στοιχεία ντοκιμαντέρ, φιλμ νουάρ και σατιρικής κωμωδίας, φωτίζοντας τις πιο σκιερές πτυχές της συλλογικής μας συνείδησης.

Επτά ηθοποιοί, μέσα από έντονη σωματικότητα και συναισθηματική ακρίβεια, ερμηνεύουν ρόλους που τους δοκιμάζουν, τους συγκινούν και τους φέρνουν αντιμέτωπους με το ανθρώπινο και το "ζωώδες" μέσα τους. Μιλούν για τη χαρά της μεταμόρφωσης, την πρόκληση της σιωπής, την ευθύνη της ματιάς και την αλήθεια που αποκαλύπτεται όταν κοιτάξεις κατάματα το σκοτάδι. Μια παράσταση για το τώρα — για την αδράνεια, τη συνενοχή και, τελικά, για την ελπίδα της αφύπνισης.

Επτά νέοι ηθοποιοί μιλούν για μια παράσταση που τους άλλαξε

Μαρία Πετεβή-Το πείραμα της μεταμόρφωσης

Ένα από τα ομορφότερα πράγματα της δουλειάς που κάνουμε είναι η δυνατότητα που μας προσφέρει στο να μεταμορφωνόμαστε και να δοκιμάζουμε "ξένα" προς εμάς πράγματα. Πόσο μάλλον όταν καλούμαστε να εξερευνήσουμε, να πλησιάσουμε και να αφομοιώσουμε τον ψυχισμό, τα χαρακτηριστικά, τα ένστικτα και την κινησιολογία ενός όντος μη ανθρώπινου. Ενός σκύλου. Ποιες οι διαφορές; Ποια τα κοινά στοιχεία; Πόσο μοιάζουμε; Σε τι αποκλίνουμε και σε τι ποσόστωση; Αυτή η παράσταση είναι από τα πιο όμορφα "πειράματα" και από τις πιο δημιουργικές διαδικασίες που μου έχουν συμβεί στην μέχρι τώρα πορεία μου και αισθάνομαι πολύ τυχερή που ήρθε στο δρόμο μου. Το να παντρεύεις ανθρώπινα χαρακτηριστικά και σκυλίσια είναι πολύ δύσκολο. Ενέχει πολλές προκλήσεις υποκριτικά αλλά και  κινησιολογικά, καθώς πρέπει να μάθεις να περπατάς και να τρέχεις στα τέσσερα, αλλά και να βρεις τη χρυσή τομή ανάμεσα στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και σε εκείνα του ζώου που θα προσδώσεις στον εκάστοτε σκυλίσιο χαρακτήρα που ερμηνεύεις. Με σιγουριά μπορώ να πω πως αυτή η διαδικασία είναι απελευθερωτική και ανυψωτική σκηνικά για μένα. Με συγκινεί βαθιά να προσπαθώ να πλησιάσω υποκριτικά και να δω "μέσα από τα μάτια" ενός σκύλου, ενός πλάσματος τόσο καλοσυνάτου αλλά και δυναμικού, αθώου αλλά και άγριου, αφοσιωμένου αλλά και ανεξάρτητου, γλυκού αλλά και ατίθασου. Το να παίζεις κάτι τόσο μακρινό από τον εαυτό σου σε και κάνει τελικά να δεις ακόμα πιο καθαρά τον εαυτό σου και σε φέρνει πολύ έντονα σε επαφή με κομμάτια δικά σου. Το να παίζεις δηλαδή το σκυλί ίσως σε φέρνει πιο κοντά με το ανθρώπινο ή το απάνθρωπο μέσα σου. Όσο μεγάλη, λοιπόν, είναι η πρόκληση, άλλη τόση και η χαρά!

Έλένα Μαυρίδου- Ανάμεσα στην αγέλη και τη μοναξιά

Στο έργο υποδύομαι δύο πρόσωπα: ένα από τα σκυλιά που ερευνούν τον θάνατο του Τουίστ και την ιδιοκτήτριά του, που έχασε το ζώο της με βίαιο τρόπο. Από τη μία υπάρχει η αγέλη, η συλλογικότητα, το ένστικτο και η αθωότητα των σκύλων· από την άλλη, ο άνθρωπος που μένει μόνος απέναντι στην απώλεια και την αδικία. Περνάω από την αθωότητα και την πίστη των σκύλων στην απώλεια και την αγωνία του ανθρώπου. Οι εναλλαγές αυτές είναι κάτι ζωτικό για μένα στη σκηνή και κάτι δυναμικό στην αφήγηση της ιστορίας για το κοινό.

Γιώργος Κατσής- Η χαρά και ο πόνος της παράστασης

Η μεγαλύτερη πρόκληση στην παράσταση είναι να πηγαίνω στα τέσσερα για μιάμιση
ώρα. Δεν έχει υπάρξει ποτέ μέρα που να είναι εύκολο αυτό. Με δοκιμάζει η παράσταση, γιατί έχω μαζέψει τραυματισμούς και μεγαλώνω κιόλας. Μου δίνει όμως μεγάλη χαρά που συναντιέμαι ξανά και ξανά με τον Ανέστη, τον, Γκάρι, τον Κωνσταντίνο, τον Πανού...

Gary Salomon-Να βλέπεις με άλλα μάτια

Για να είμαι ειλικρινής, η παράσταση τα Σκυλιά είναι ταυτόχρονα μια απόλαυση και μια πρόκληση να την ερμηνεύεις. Πάντα μου αρέσει να συνδυάζω τους ρόλους μου σε παραστάσεις — να παίζω μουσική ενώ ταυτόχρονα υποδύομαι έναν ρόλο (και μερικές φορές να χορεύω, αν μπορεί κανείς να το πει "χορό” αυτό που κάνω!). Ωστόσο, στα Σκυλιά αυτοί οι συνδυασμοί πήγαν σε άλλο επίπεδο, χάρη στην εκπαίδευση πάνω στην κίνηση του σώματος των ζώων που κάναμε με τον Κωνσταντίνο Μωραΐτη. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η διαδικασία και νιώθω σε εξαιρετική φόρμα όταν παίζω την παράσταση· όμως, σίγουρα είναι μια συναρπαστική "αναμπουμπούλα” για τον ερμηνευτή, όταν πρέπει να περάσω από την κίνηση του σκύλου, στην αφήγηση, στην κιθάρα, στο τραγούδι, στην υποκριτική — και πάλι πίσω στην κίνηση του σκύλου, ξανά και ξανά. Γενικότερα όμως, είναι  ένα έργο στο οποίο πιστεύω πραγματικά, τόσο από καλλιτεχνική όσο και από πολιτική σκοπιά, και ήμουν πολύ χαρούμενος που συμμετείχα στη δημιουργία του μαζί με μερικούς από τους πιο αγαπημένους μου φίλους και συνεργάτες. Για μένα, αυτό έχει πολύ μεγάλη
σημασία.

Μαλεσαγάκος Θεμιστοκλής-Η παράσταση με δοκιμάζει

Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να παίζω, έστω και για μερικές στιγμές κάποιες φορές, διαφορετικούς τύπους - όχι μόνο ως προς το θέμα ράτσα - σκύλων, γεγονός που μου προσφέρει τη δυνατότητα να γλιστράω μέσα από διαφορετικές σκέψεις και συμπεριφορές καθώς και διαφορετικές συνθήκες. Επίσης, όμορφο είναι το στοιχείο της παρακολούθησης της ανθρωπότητας από μια απλή οπτική - διχοτόμηση η οποία μου επιτρέπει να αντιληφθώ πράγματα που διαφορετικά θα αδυνατούσα και να φανταστώ. Επιπλέον, υπάρχει η πρόκληση της σωματικότητας, η οποία, όπως κάθε πρόσκληση, μετατρέπεται αυτομάτως σε χαρά και μας πηγαίνει ένα βηματάκι πίσω, από χρονολογικής άποψης μιλώντας, στην εξελικτική διαδικασία, συνθήκη που για την σπονδυλική μας στήλη μόνο ωφέλιμη μπορεί να αποβεί. Τέλος, ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω αποτελεί ένα είδος ερημίτη, κατάσταση που εγείρει το ερώτημα μεταξύ του τρόπου συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι και της ανάγκης μοναχικότητας, ώστε να βρεθεί η ισορροπία για την οποία κραυγάζει η ψυχή και είναι απαραίτητη για μια λειτουργική κοινότητα. Μεγάλη πρόκληση και αυτή και ατελείωτο πεδίο αναρώτησης και άντλησης χαράς.

Παναγιώτης Μανουηλίδης-Κάθε μέρα μια νέα πρεμιέρα

Το να γράψω και να ερμηνεύσω τη μουσική για τα "Σκυλιά" και για αυτό το σύνολο, ήταν μεγάλη χαρά και έμπνευση. Η έγνοια μου στο θέατρο είναι η μουσική και το sound design να συμβαίνουν ζωντανά στη σκηνή ως αναπόσπαστο μέρος του performance. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση. Να είμαστε όλοι κάθε βράδυ έτοιμοι να ερμηνεύσουμε το πολύ απαιτητικό αυτό έργο σε όλα τα επίπεδα.

Κωνσταντίνος Μωραϊτης-Το έγκλημα μέσα μας

Τα Σκυλιά" δεν είναι μια παράσταση για την κακοποίηση των ζώων. Είναι μια παράσταση για την κακοποίηση της ψυχής μας. Για τον τρόπο που έχουμε μάθει να κοιτάμε αλλού, να σωπαίνουμε, να μην μπλέκουμε. Για την Ελλάδα που η συγκάλυψη είναι μέσα στο DNA της. Ο ρόλος μου, ο Μέγας Αλέξανδρος, είναι ένας ντετέκτιβ που ψάχνει ένα έγκλημα, μαζί με τον κομισάριο, μα στην πορεία ανακαλύπτει ότι το έγκλημα έχει ρίζες βαθιά μέσα του, μέσα μας. Μαζί με τον Κομισάριο, βουτάμε σ’ έναν κόσμο που μυρίζει ψέμα, αίμα και φόβο. Κι όσο πιο βαθιά ψάχνεις, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν αθώοι. Η παράσταση απαιτεί σώμα, ιδρώτα, σπάσιμο. Είμαστε σχεδόν όλη τη διάρκεια στα τέσσερα. Αυτή η στάση, όμως, δεν είναι απλώς σκηνική επιλογή είναι θέση απέναντι στην εξουσία, στην κοινωνία, στον εαυτό μας. Είναι η εικόνα ενός λαού που έχει μάθει να σέρνεται για να επιβιώσει, που προτιμά να σωπάσει παρά να χάσει τη βολή του. Το ξεβόλεμα. Η μεγαλύτερη πρόκληση δεν ήταν η κούραση, αλλά η αντανάκλαση. Να βλέπεις, πίσω από κάθε σκύλο που βασανίζεται, τη δική μας αδράνεια, τη δική μας συνενοχή. Γιατί η κακοποίηση δεν αρχίζει από το χέρι που χτυπά, αλλά από το βλέμμα που προσπερνά. Ένας καθρέφτης που σε αναγκάζει να δεις τον εαυτό σου σαν κομμάτι του προβλήματος. Να αναγνωρίσεις πως πίσω από κάθε "δεν είναι δική μου δουλειά" κρύβεται ένα πτώμα. Και πως όσο συνεχίζουμε να συγκαλύπτουμε, τόσο πιο πολύ γινομαστε όλοι σκυλιά σαν κοινωνία, όχι τα αθώα, αλλά τα εκπαιδευμένα, αυτά που φυλάνε τις πόρτες των αφεντικών, τις αποφάσεις που μας κάνουν να μην είμαστε αυτό που θα έπρεπε.

Προπώληση εισιτηρίων: more.com