Η Μαίρη Ραζή μιλά για το Θέατρο Πρόβα και μια ζωή αφιερωμένη στο σανίδι

Η Μαίρη Ραζή μάς μιλά για τη δημιουργία του Θεάτρου Πρόβα, τη διδασκαλία, την επιμονή, την πίστη στην ελληνική δραματουργία και το όνειρο μιας σκυτάλης που παραδίδεται με αγάπη και ευθύνη.

Μαίρη Ραζή

Το 1984, μαζί με τον Σωτήρη Τσόγκα και τον Τάσο Δήμα, ιδρύσαμε την Εταιρεία Θεάτρου "Πρόβα". Στόχος μας ήταν να αναδείξουμε τη νεοελληνική δραματουργία. Στη στέγη μας —το θέατρο της οδού Ερμού— στεγάσαμε τα όνειρά μας και το όραμά μας για το θέατρο. Σε αυτή τη φωλιά ανθίσαμε. Δεν ήμασταν σκηνοθέτες, αλλά μόνον ηθοποιοί. Θέλαμε, με την παρουσία μας, να βάλουμε τη δική μας καλλιτεχνική σφραγίδα στον πολιτισμό της Ελλάδας. Τα θεμέλιά μας ήταν γερά και αντέξαμε στον χρόνο. Σημαντικό ρόλο στην πορεία μας έπαιξε η απόφασή μας να γίνουμε ομάδα και να πάρουμε τη δουλειά μας στα χέρια μας — να ορίσουμε εμείς αυτό που είχαμε ανάγκη να κάνουμε.

Στη συνέχεια, το 2001, μαζί με τον σκηνοθέτη και δάσκαλο με πολυετή εμπειρία στην υποκριτική και την αγωγή του λόγου, Σωτήρη Τσόγκα, δημιουργήσαμε τη Δραματική Σχολή "Η Πρόβα". Θέλαμε να μεταδώσουμε τις γνώσεις μας στη νέα γενιά. Η διδασκαλία είναι μία δημιουργική εργασία· μας ενδιέφερε πάντα. Στη διδασκαλία υπάρχει ο πομπός και ο δέκτης. Η σχέση δασκάλου–μαθητή είναι αμφίδρομη. Το θέμα δεν είναι να μάθεις στον σπουδαστή να παίζει έναν ρόλο, αλλά να του διδάξεις την τέχνη της υποκριτικής. Για να γευτεί ένας σπουδαστής τα μυστικά αυτής της τέχνης, νομίζω ότι πρέπει να εγκαταλείψει τον ρόλο που παίζει στη ζωή του, να αποβάλει την προσωπικότητά του και να απελευθερωθεί από τις αναστολές του, ώστε να περάσει σε μια άλλη διάσταση: της απόλυτης ελευθερίας.

Μαίρη Ραζή, Σωτήρης Τσόγκας
Μαίρη Ραζή, Σωτήρης Τσόγκας

Η σχολή μας ξεχωρίζει για πολλούς λόγους από άλλες σχολές. Διαθέτει ένα εξαιρετικό επιτελείο καθηγητών. Εκτός από το πρόγραμμα που εποπτεύεται από το Υπουργείο Πολιτισμού, επεκτείνεται και σε άλλα μαθήματα. Δίνει τη δυνατότητα στους αποφοίτους να παίξουν στις παραγωγές του Θεάτρου "Πρόβα". Δεν εμπορευματοποιεί τη δραστηριότητά της, και, μακριά από ταμειακές επιταγές, κάθε έτος δέχεται αυστηρά μόνον 15 σπουδαστές. Δεν στοιβάζονται. Έτσι, ο καθηγητής μπορεί να ασχοληθεί ουσιαστικά με τη μοναδικότητα του καθενός. Η διδασκαλία είναι εξατομικευμένη, ποιοτική, σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου ο σπουδαστής εισπράττει την εκτίμηση και τον σεβασμό που εκπέμπει το σύνολο του προσωπικού της σχολής.

Η νέα γενιά ηθοποιών έχει πολύ καλύτερη εκπαίδευση από τη δική μας. Έχει περισσότερες ευκαιρίες, γιατί υπάρχουν πολλά θέατρα, πολλές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Έχουν δημιουργηθεί, από νέους ηθοποιούς σε μικρούς χώρους, πειραματικές, ερευνητικές, εναλλακτικές σκηνές — κι από εκεί ξεκινά το μέλλον του θεάτρου.

Τα θεατρικά εργαστήρια, πλέον υπό τη διεύθυνση της Κοραλίας Τσόγκα, αποτελούν μια κοινότητα. Το σύνθημα: έκφραση – απελευθέρωση – μεταμόρφωση. Είναι χώρος συνάντησης, όπου η εκπαίδευση ξεπηδά από το παιχνίδι, τον αυτοσχεδιασμό, το βίωμα· κι εκεί χτίζονται η αυτοπεποίθηση και η ενσυναίσθηση. Από την πρώτη παιδική ηλικία (με συνοδό, στα 2–4 ετών) ως την εφηβεία και τα τμήματα ενηλίκων, ο καθένας βρίσκει τη φωνή του. Το κοινό αναγνωρίζει την αλήθεια — όχι την τελειότητα. Έτσι, εδώ και 25 χρόνια, τα εργαστήρια είναι πράξεις αντίστασης και σημείο αναφοράς στη θεατρική εκπαίδευση.

Σιωπηλές Κραυγές θέατρο πρόβα 2024-25
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Φωτογραφία από την παράσταση του Πρόβα "Σιωπηλές Κραυγές"

Η παρακαταθήκη που αφήνουμε είναι 45 ελληνικά έργα και 45 από το ξένο, σύγχρονο και κλασικό ρεπερτόριο. Η προώθηση της ελληνικής δραματολογίας είναι υποχρέωσή μας — κι αυτό το οφείλουμε στην αγάπη του κοινού, γιατί η επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού δεν είναι πάντα σταθερή.

Το όνειρό μου για τα επόμενα χρόνια είναι να καταφέρω να κλείσω τον πρώτο κύκλο του Θεάτρου "Πρόβα" με 100 παραστάσεις και να παραδώσω τη σκυτάλη σε νέους ανθρώπους, που τόσο πολύ αγαπώ. Το προσωπικό μου στίγμα είναι η αγάπη μου για το θέατρο, η επιμονή μου, το πείσμα, το πάθος και η αφοσίωση στις αρχές μου. "Παίζω" — και αυτό είναι "επάγγελμα". Είναι η χαρά μου, το οξυγόνο μου. Η "δουλειά" μου στο θέατρο δεν με πρόδωσε ποτέ. Βλέπω πάντα μπροστά, με αισιοδοξία. Ο στόχος μου είναι το ποιοτικό αποτέλεσμα. Η διαδικασία της διαδρομής μού δίνει απέραντη χαρά.

Διαβάστε Επίσης

Διαβάστε Επίσης

Περισσότερες πληροφορίες

Πρόβα

Ηπείρου 39 & Αχαρνών

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Θέατρο

"Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός": Η ευτυχία θέλει θάρρος

Ο "Καταπληκτικός καταθλιπτικός" του Αντώνη Καλομοιράκη επιστρέφει στο Θέατρο Καλλιρρόης, μπλέκοντας το χιούμορ με τη μελαγχολία σε μια τρυφερή ιστορία για την ευτυχία, τη μοναξιά και τη συμφιλίωση με τη ζωή όπως είναι.

ΓΡΑΦΕΙ: ATHINORAMA TEAM
04/11/2025

Όταν ο Πόε συναντά τη μουσική: "Το Κοράκι" της ομάδας Νοσταλγία

Η ομάδα Νοσταλγία επιστρέφει με μια ιδιαίτερη θεατρική πρόταση που γεφυρώνει τη λογοτεχνία με τη μουσική πράξη: το "Κοράκι [Ένα Μουσικό Αναλόγιο]" του Έντγακρ Άλαν Πόε σε σκηνοθεσία και μουσική σύνθεση Τώνιας Ράλλη.

"Oops!- Το παράλογο γίνεται θέαμα από τη Nova Melancholia

Η ομάδα Nova Melancholia επιστρέφει με το "Oops!", μια παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στη φάρσα, το σκοτάδι και την υπαρξιακή ειρωνεία.

Η "Λόλα" της Τρούμπας στο Παλλάς με Τρίγγου, Στάνκογλου, Γάλλο

Για πρώτη φορά θα δούμε στο θέατρο Παλλάς το 2026 την κινηματογραφική "Λόλα" που καθόρισε μια ολόκληρη εποχή, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη.

Όλα όσα θα δούμε τον Νοέμβριο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ο Νοέμβριος στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μάς καλεί να ονειρευτούμε, να φροντίσουμε και να συνομιλήσουμε μέσα από νέες πρεμιέρες, δυνατές επιστροφές και παραστάσεις που φωτίζουν με ευαισθησία τον άνθρωπο, την πόλη και τον χρόνο.

Ρούλα Πατεράκη στο ΚΘΒΕ: Στιγμές από την πρωτοποριακή παράσταση για τον Τζον φον Νόιμαν

Η Ρούλα Πατεράκη επιστρέφει στο ΚΘΒΕ με το "SILLILAB: No Difference Between Ho Ho Ho!!!", αποκαλύπτοντας τη ζωή και το έργο του Τζον φον Νόιμαν μέσα από μια θεατρική γλώσσα γεμάτη κίνηση, φως και έκφραση.

"Lacrimosa ή το Απέπρωτο": Ο Τριαρίδης επιστρέφει με μια σκοτεινή εξομολόγηση για την ενοχή και την επιθυμία

Ο Θανάσης Τριαρίδης, με τη χαρακτηριστική του γλώσσα-μαχαίρι, επιστρέφει στο θέατρο με το "Lacrimosa ή το Απέπρωτο" – ένα έργο-κραυγή για την ενοχή, τη βία και τη διαρκή πάλη του ανθρώπου με το κακό μέσα του.