"Killing Godot": Παγκόσμια πρώτη για το έργο του Νίκολας Καζάν στο Θέατρο Τόπος Αλλού

 Μια ποιητική και μετα-μπεκετική αλληγορία και ταυτόχρονα ανατρεπτική κατάδυση στη σκηνική μνήμη, στο θέατρο, στον χρόνο και στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη είναι το "Killing Godot" του Νίκολας Καζάν, που επέλεξε να σκηνοθετήσει τον ερχόμενο χειμώνα ο Νίκος Καμτσής. Θα το δούμε σε παγκόσμια πρώτη (από 14/11) στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Τόπος Αλλού και με αυτή την επιλογή ο γνωστός σκηνοθέτης συνεχίζει τη μακρόχρονη δημιουργική του σχέση με το έργο του Σάμουελ Μπέκετ μετά τις παραστάσεις των έργων: "Περιμένοντας τον Γκοντό” (2007), το "Τέλος του Παιχνιδιού” (2009), την "Τελευταία Μαγνητοταινία του Κραππ” (2011), μέχρι τις "Ευτυχισμένες Ημέρες” (2020).

 

Ο Νίκολας Καζάν –με φλέβα ποιητική, αναρχική και χιουμοριστική– παραδίδει εδώ ένα έργο βαθιά ανθρώπινο. Μια μαύρη κωμωδία για την πίστη, τη μοναξιά του ηθοποιού, τη σκηνική φθορά και την εμμονική επανάληψη της μνήμης. Δύο γηραιοί ηθοποιοί –ο Δημήτρης Φραγκιόγλου και ο Πάνος Σκουρολιάκος, δύο σπουδαίοι ερμηνευτές με σκηνική χημεία– βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ίδιο θέατρο εδώ και εβδομήντα χρόνια, ερμηνεύοντας ξανά και ξανά τους Εστραγκόν και Βλαντιμίρ. Οι ρόλοι έχουν πια απορροφήσει τις ζωές τους – ή μήπως συνέβη το αντίστροφο; Τα όρια μεταξύ υποκριτικής και πραγματικότητας έχουν εξατμιστεί. Δεν θυμούνται πια ποιοι είναι. Μόνο ότι περιμένουν. Μόνο ότι παίζουν.

Το σκηνικό μοιάζει με απομεινάρι μιας χαμένης εποχής – ένας τόπος θεατρικής μνήμης γεμάτος μπαούλα, βαλίτσες, σκιές παλαιών παραστάσεων και σκόρπια αντικείμενα από άλλους χρόνους. Εκεί, μέσα στην ερειπωμένη σκηνογραφία της επανάληψης, αρχίζει να γεννιέται μια υποψία: μήπως ο Γκοντό δεν ήταν ποτέ απών; Μήπως υπήρξε πάντα εδώ, ανάμεσά τους, πίσω από τη σκόνη των λέξεων;

Στο σύμπαν αυτό εισβάλλει μια μυστηριώδης γυναικεία φιγούρα – ακαθόριστη, σχεδόν άυλη, χωρίς όνομα και χωρίς ρόλο, με μόνο της εργαλείο τις ερωτήσεις. Η Ναταλί Φλουρή ενσαρκώνει αυτή την παρουσία που ανατρέπει τη στατικότητα της αναμονής και διαταράσσει τη βεβαιότητα του συστήματος. Αναζητά με εμμονή "το σπίτι του Γκοντό"· η εμφάνισή της πυροδοτεί αμφιβολίες, μετατρέπει την παθητικότητα σε απειλή και την προσμονή σε κίνδυνο. Ο χώρος γίνεται πια ένας λαβύρινθος υπαρξιακής αναζήτησης· ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, μια διαρκής επανεξέταση της πίστης, της σκηνικής συνείδησης και της προσωπικής ταυτότητας. Σκηνοθεσία και σκηνικό υπογράφει ο Νίκος Καμτσής, τα κοστούμια επιμελείται η Μίκα Πανάγου, τα σκηνικά αντικείμενα και τις κατασκευές η Ιωάννα Καραγιώργου.

Προπώληση εισιτηρίων: more.com