Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος για τη μαγεία και τις προκλήσεις του "Βρέχει στη Βαρκελώνη"

Το "Βρέχει στη Βαρκελώνη" του Πάου Μιρό ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σε συμπαραγωγή των Θεάτρου του Νέου Κόσμου και Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, από τις 18 Δεκεμβρίου. Ζητήσαμε από τον σκηνοθέτη της παράστασης Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο να μοιραστεί τη γνώμη του για τέσσερα καίρια θέματα γύρω από την παράσταση.

Το έργο "Βρέχει στη Βαρκελώνη”

"Η ποιητική γραφή του Πάου Μιρό, σ’ ένα έργο που είναι ρεαλιστικό. Το είδος θεάτρου που με ενδιαφέρει και με γοητεύει: Ο ποιητικός ρεαλισμός. Ο συγγραφέας προσεγγίζει τον κόσμο αυτόν του περιθωρίου, και ιδιαίτερα την πρωταγωνίστρια, τη Λάλι, με ευαισθησία και τρυφερότητα. Η πραγματικότητα που ζει αυτή η γυναίκα είναι σκληρή, ανεξάρτητα αν είναι είναι συνειδητή επιλογή των ανδρών γύρω της. Αυτός είναι ο κόσμος, και αυτή είναι η πατριαρχία σήμερα. Τα δραματικά στοιχεία του έργου συνυπάρχουν αρμονικά με ένα λεπτό χιούμορ, που ποτέ δεν περιγελά τα πρόσωπα. Η βροχή του τίτλου είναι κυριολεκτική και μεταφορική. Και δε φαίνεται από πουθενά ν’ ανοίγει ο ουρανός".

Οι χαρακτήρες και η ιστορία τους

"Η Λάλι, η σεξεργάτρια, που την ερμηνεύει η Δήμητρα Ματσούκα, είναι μια γυναίκα υπομονετική, μοναχική, χωρίς κοινωνική ζωή. Ζει 7 χρόνια μαζί με τον Κάρλος, στο ημιυπόγειο μιας εγκαταλειμμένης πολυκατοικίας, όπου η Λάλι δέχεται τους πελάτες της, και κάνει και πεζοδρόμιο για να τα βγάλει πέρα. Ένας τακτικός πελάτης της, βιβλιοπώλης, όχι κατανάγκην διανοούμενος, της χαρίζει ένα βιβλίο, που της ανοίγει έναν άλλο κόσμο. Η Λάλι φαντασιώνεται πως η ζωή της μπορεί ν’ αλλάξει. Όμως η αλλαγή αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ανδρών που λίγο πολύ ορίζουν τη ζωή της. Ο Κάρλος, που τον ερμηνεύει ο Ανδρέας Κοντόπουλος, ο εραστής και προαγωγός της, ζει εντελώς παρασιτικά, παραιτημένος, δε βγαίνει σχεδόν ποτέ απ’ το σπίτι, είναι εξαρτημένος απόλυτα από τη Λάλι. Στα όρια της ψυχασθένειας, δεν της προσφέρει το ελάχιστο, ούτε καν να βγει να ψωνίσει για να φάνε. Ωστόσο οι δυο τους είναι μια κάποια παρέα ο ένας για τον άλλο. Όταν αυτό απειλείται από την παρουσία ενός άλλου άντρα, αποσυντονίζεται απόλυτα. Ο Νταβίντ, που τον ερμηνεύει ο Κώστας Καζανάς, ο αγαπημένος πελάτης της Λάλι, άνθρωπος μιας ηλικίας, με ιδιαίτερα σεξουαλικά γούστα, είναι βιβλιοπώλης και φέρνει τη Λάλι σε επαφή με τον κόσμο του βιβλίου. Για κείνη είναι σαν να άνοιξαν οι ουρανοί! Της προτείνει μάλιστα να εργαστεί στο βιβλιοπωλείο του. Μόνο που σ’ αυτό έχει λόγο και ο Κάρλος, που διαπραγματεύεται με τον Νταβίντ το μισθό της και όχι μόνο. Τελικά, λίγα θ’ αλλάξουν στη ζωή της γυναίκας, αν αλλάξουν καν".

Η προσαρμογή στο πολιτισμικό πλαίσιο της Βαρκελώνης που φέρει το έργο

"Οι μεσογειακές χώρες έχουμε πολλά κοινά μεταξύ μας. Το έχω δει σε ταξίδια μου στην Ιταλία, στην Αλβανία, στην Κύπρο, στην Τουρκία, στη Νότια Γαλλία στην Ισπανία, στην Καταλωνία. Είμαστε συγγενικοί πολιτισμοί. Οπότε δε βρήκα δυσκολίες στη σκηνική απόδοση του έργου: πώς αισθάνονται και πώς εκφράζονται αυτά τα πρόσωπα. Θα μπορούσα κάλλιστα να το μεταφέρω στην Ελλάδα, στην οδό Φυλής ή στο Μεταξουργείο. Αλλά δε θα μου πρόσθετε τίποτα παραπάνω".

Η χρήση του χώρου και των σκηνικών 

"Αντιμετώπισα τη χρήση του χώρου και των σκηνικών στο έργο, με τον ίδιο τρόπο που τα αντιμετώπισα σ’ ένα άλλο έργο που έχω σκηνοθετήσει και εξακολουθεί να παίζεται, το "Μια άλλη Θήβα" του Σέρχιο Μπλάνκο. Με δύο μόνο ηθοποιούς. Είναι δυο έργα γεμάτα συναισθηματική ένταση. Αυτή την ένταση δεν τη δημιουργούν ούτε τα σκηνικά ούτε ο αριθμός των ηθοποιών. Αλλά το έργο, η σκηνοθεσία και οι ηθοποιοί. Εμένα μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση, στο "Μια άλλη Θήβα”, με σκηνικό ένα μικρό γήπεδο μπάσκετ με μία μόνο μπασκέτα και δύο μόνο ηθοποιούς μέσα σ’ αυτό να μπορούν να αγγίζουν δεκάδες χιλιάδες θεατές εδώ και τρία χρόνια. Το ίδιο σκηνικό σε μικρά και μεγάλα θέατρα, στεγασμένα και υπαίθρια. Μακάρι να έχει την ίδια τύχη και η Βαρκελώνη".

Προπώληση εισιτηρίων: more.com