Αυτή τη σεζόν, η Μπέττυ Αρβανίτη εμπλουτίζει την γκάμα των ερμηνειών της με έναν σπουδαίο πρωταγωνιστικό ρόλο: είναι ο ομώνυμος ήρωας στην παράσταση του "Βασιλιά Ληρ", που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας). Πρόκειται για μία από τις συγκλονιστικότερες σαιξπηρικές ιστορίες, που εμβαθύνει στο σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης και αποθεώνει το μεγαλείο της άδολης αγάπης, που εδώ ανεβαίνει σε μία συντομευμένη εκδοχή οχτώ ηθοποιών και εννέα προσώπων (ερμηνεύουν επίσης οι Nίκος Αλεξίου, Ερατώ Πίσση, Γκαλ Ρομπίσα, Εύα Σιμάτου, Βιργινία Ταμπαροπούλου κ.ά.).
Στο Θέατρο Τέχνης, εκτυλίσσεται ένα ξέφρενο παιχνίδι αλλαγής ρόλων: στην ευφρόσυνη κωμωδία του Ισπανού Χαθίντο Μπεναβέντε, "Τα κατασκευασμένα συμφέροντα", δύο απατεώνες, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους δανειστές τους, καμώνονται τους σπουδαίους και ξεγελούν μια ολόκληρη πόλη. Ο Γιάννης Καλαβριανός, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, ανέθεσε τους δεκαέξι ρόλους διαφορετικού φύλου και ηλικιών σε έξι ερμηνεύτριες (Κατερίνα Πατσιάνη, Μαρία Κοσκινά, Τζένη Διαγούπη, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Όλγα Σκιαδαρέση, Μαρία Κωνσταντά), σε μια παράσταση που αποθεώνει τη δύναμη της θεατρικότητας!
Στο ίδιο θέατρο, ο Χρήστος Στέργιογλου θα υποδυθεί μία από τις πιο εμβληματικές ηρωίδες του παγκόσμιου ρεπερτορίου: θα γίνει η αυταρχική χήρα του δράματος του Λόρκα "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα", που, μετά το θάνατο του συζύγου της, καταδικάζει τις πέντε κόρες της σε υποχρεωτικό εγκλεισμό. Την παράσταση σκηνοθετεί η Μαρία Πρωτόπαππα (από 24/1/24) και ερμηνεύουν επίσης οι Άννα Καλαϊτζίδου, Ευγενία Αποστόλου, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη κ.ά.
Ένας ακόμη ταλαντούχος ηθοποιός, ο Αργύρης Ξάφης, θα ερμηνεύσει σε πανελλήνια πρώτη το "Πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος" του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, όπου εφτά πρόσωπα, προορισμένα να παίζονται από έναν ηθοποιό ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας, εξιστορούν την οπτική τους γύρω από ένα ατύχημα˙ σκηνοθετεί η Ζωή Ξανθοπούλου (Θησείον, από 22/3/24). Ακόμη, στο θέατρο Coronet o Aντώνης Παπαηλίας ερμηνεύει το ρόλο μιας "Καθαρίστριας", στο μονολογικό έργο-ωδή στη διεκδίκηση των ονείρων του Αντώνη Τσιπιανίτη Αθερινού που σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Βασιλιάς Ληρ
Έργο που γράφτηκε το 1609, περίοδο που στην Αγγλία εκτός από πολλά είδη λόγου άκμαζε το θέατρο, ο «Βασιλιάς Ληρ», αποτελεί ένα διαχρονικό αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας. Το έργο έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε κάποιες από αυτές πάμπολλες φορές. Το θέμα αυτής της τραγωδίας του Σαίξπηρ, αφορά στην απόφαση του Βασιλιά Ληρ να μοιράσει το βασίλειό του στις τρεις κόρες του τη Γονερίλη, τη Ρεγάνη και τη μικρότερη την Κορδέλια. Αυτή που θα τον πείσει για την αγάπη της θα πάρει το βασίλειο. Ο γηραιός βασιλιάς, παρά τις συμβουλές του Δούκα του Κεντ, αποκληρώνει την Κορδέλια κι εξορίζει το Δούκα… Στον ρόλο του Ληρ, η Μπέττυ Αρβανίτη.
Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος
Ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δε λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί-νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές. Αλήθεια, πόσο συνένοχοι είμαστε όταν μένουμε απλοί θεατές αυτής της ανθρωποφαγίας; Ο Αργύρης Ξάφης ερμηνεύει τον πολυπρόσωπο μονόλογο σαν μία εξορκιστική τελετουργία, εμβαθύνοντας στο τραγικό γεγονός της δολοφονίας του έφηβου αγοριού. Οι χαρακτήρες που υποδύεται παλεύουν με τις δικές τους επιθυμίες, αλλά και εκείνες που τους επιβάλλονται από τις καταπιεστικές κοινωνικές δομές μίας φαινομενικά δεμένης κοινότητας.
Καθαρίστρια
Η Πελαγία, καθαρίστρια από τα γεννοφάσκια της, συνηθισμένη στο να της της λέει η ζωή όχι, βρίσκεται αντιμέτωπη με το μεγάλο ναι. Μπροστά σε αυτό το δίλημμα πηγαινοέρχεται μέσα στο σαλόνι του σπιτιού της, με την άλλοτε φινετσάτη, τώρα φθαρμένη πολυθρόνα, και εξομολογείται την μέχρι τώρα ζωή της. Σφουγγαρίστρες και ξεσκονόπανα, γοητευτικοί άνδρες και καλοντυμένες γυναίκες, έρωτες που έμειναν στη μέση, η μάνα που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Γιατί Πελαγία ίσον σφουγγαρίστρες και ξεσκονόπανα. Γιατί Πελαγία ίσον όχι με κεφαλαία γράμματα. Και ξαφνικά η τύχη της χαμογελά. Θα πάρει άραγε την μεγάλη απόφαση να αλλάξει μια για πάντα την ζωή της;
Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα (Το σώμα όπου ανατέλλει η αντοχή)
Μια αυταρχική χήρα, μετά τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της, επιβάλλει στις πέντε κόρες της 8 χρόνια πένθους και εγκλεισμού. Εκείνες απεγνωσμένα αντιδρούν, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, και με την αφορμή ενός νέου άντρα, ο οποίος για άλλην είναι εραστής, για άλλην μνηστήρας, για άλλην φαντασίωση, η ανάγκη για ζωή φουσκώνει, εκρήγνυται και ο θάνατος ξαναχτυπάει το σπίτι για να το πνίξει σε δεύτερο κύμα πένθους. Ο Λόρκα, παρότι «προνομιούχος» ταξικά, δυσανασχετεί με την φτώχεια, την πείνα, την κοινωνική αδικία, την πολιτική αστάθεια και τα παρελκόμενά της. Με το ιδιαίτερο βλέμμα του οδηγεί τους θεατές σε μια γωνιά του κόσμου, σε μια άγονη γη, μια άνυδρη άκρη του, όπου τοποθετεί τον μεγεθυντικό και ποιητικό του φακό πάνω από ένα «Σπίτι», έναν συμβολικό τόπο, όπου μέσα του βράζει κυριολεκτικά η κλεμμένη ελευθερία και αξιοπρέπεια των γυναικών της γειτονιάς του, και όχι μόνο, της εποχής του, και όχι μόνο, νιώθοντας ο ίδιος φρίκη για τον τρόπο αντιμετώπισης τους.
Τα κατασκευασμένα συμφέροντα
Δύο αδίστακτοι απατεώνες εμφανίζονται από το πουθενά και συστήνονται σε μια ολόκληρη πόλη ως εξέχουσες προσωπικότητες. Σιγά σιγά, επινοούν για τους πάντες ένα πλήθος συμφερόντων και μοιράζουν υποσχέσεις για μεγάλα οφέλη σε όσους σταθούν δίπλα τους. Η απεγνωσμένη ελπίδα για μια πιο εύκολη ζωή μέσω της εγγύτητας με την εξουσία γίνεται το ιδανικό δόλωμα. Και κάπως έτσι πείθεται ολόκληρη η εκμαυλισμένη πόλη. Οι χαρακτήρες του έργου -δεκαέξι συνολικά, ερμηνευμένοι με φρενήρεις ρυθμούς από τις έξι ηθοποιούς- είναι βασισμένοι στην comedia dell’ arte, με το κείμενο συνολικά να προσεγγίζει τη φάρσα και να αποτελεί μία σάτιρα που στηλιτεύει τη δύναμη της εικόνας.
