"Η αδερφή μου": Ο Περικλής Μουστάκης σκηνοθετεί ένα έργο του Σταύρου Ζουμπουλάκη

Μέσα από την επιληψία της αδερφής του, που σφράγισε τη ζωή της και, κατ’ επέκταση με έναν άλλο τρόπο και τη δική του, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης γράφει για την αρρώστια, τον πόνο, τη χαρά, την πίστη και πάνω από όλα για την καλοσύνη και την αγάπη. "Η αδερφή μου", ένα κείμενο βαθιά παρηγορητικό, το οποίο θα δούμε στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά για έξι παραστάσεις: 18, 19, 26/12 και 2, 15, 16, 22, 23/1/24. Ερμηνεύουν η Δώρα Στυλιανέση και ο Άλκης Ζούπας, ενώ στο τιμόνι της σκηνοθεσίας βρίσκεται ο Περικλής Μουστάκης.

Ο συγγραφέας μάς χαρίζει ένα άκρως εξομολογητικό και σπάνια προσωπικό αφήγημα, το οποίο μέσα από συνομιλίες με την Βέιλ, τον Λεβινάς και τον Καμύ, φτάνει σε μας ως ένα μείζον θεολογικό σχόλιο, μια υπαρξιακή και ταυτόχρονα οικουμενική διερώτηση πάνω στο ζήτημα της αγάπης, της πίστης, αλλά και της αρρώστιας. Η αφοπλιστική, εξομολογητική απλότητα της γραφής του Ζουμπουλάκη, τρυπάει σαν βέλος το κέντρο της καρδιάς και προκαλεί εσωτερικό ρίγος, οδηγώντας τελικά στη λύτρωση.

Στις 13 Αυγούστου 2012 τα ξημερώματα, την ημέρα που τιμάται η μνήμη του Μάξιμου του Ομολογητή, ξεψύχησε, ταλαιπωρημένη από τον καρκίνο, την επιληψία και τα βάσανα μιας ζωής η Γιούλα Ζουμπουλάκη. Μια μέρα μετά, παραμονή της γιορτής της, κηδεύτηκε και θάφτηκε. Την επόμενη μέρα ο αδερφός της, Σταύρος, ξεκίνησε τη συγγραφή ενός βιβλίου γι' αυτήν. Δεν πρόκειται, όμως για μια ιστορία συμπόνιας, αλλά για μια ιστορία προσφοράς και ταξίματος ενός ανθρώπου προς έναν άλλον άνθρωπο. Με το βιβλίο αυτό, ο Ζουμπουλάκης προσπαθεί στην ουσία "να αναστήσει" την αδερφή του. Έτσι, ώστε το όνομα Σταύρος να είναι συνυφασμένο με το πρόσωπο Γιούλα Ζουμπουλάκη. Παρόλο που φαίνεται ένα κείμενο, εκ πρώτης όψεως σκοτεινό, το έργο του Ζουμπουλάκη προσφέρει την παραμυθία ως τη μόνη παρηγοριά.

Πώς η νεκρή Γιούλα ακούει το λόγο του Ζουμπουλάκη από το άλλο σύμπαν που βρίσκεται; Σ’ αυτό το αναπάντητο ερώτημα οικοδομείται όλη η παράσταση, που έχει ως βάση της τον ρεαλισμό αλλά τον υπερβαίνει. Σε μια σκηνή φτωχή και αγνή-με σαφείς αναφορές στο πολωνικό θέατρο- ασκητεύει πια η ίδια ανακαλώντας την κραυγή και το θάμπος ενός χαμένου ιερού τόπου, κρατώντας την ακολουθία ενός ιστορικού δράματος, στο οποίο το κείμενο παραχωρεί τη θέση του στον κανόνα και στον ψαλμό της δέησης. Με φόρμες όχι πάντα ρεαλιστικές ξυπνούν αρχέγονες ανάγκες που έχουν πλέον εκφυλιστεί και είναι από χρόνια κεκοιμημένες. Είναι ένας μεταφυσικός και ποιητικός ρεαλισμός όπου δεσπόζει η τελετουργία. Παράσταση, στην υπηρεσία του κειμένου, που υπογραμμίζει διακριτά την θρησκευτική ιερότητά του, των αξιών, του στοχασμού του και των οριακών αναμετρήσεών του.

Μια εξαϋλωμένη γυναίκα ντυμένη στα άσπρα. Η φωνή της απόκοσμη και κοριτσίστικη. Προσδιορίζει τον εαυτό της μέσα από τα λόγια του αδερφού της, "του γλυκού της Σταύρου", με το χαμόγελο και τη θέρμη της αγάπης, τη σεμνότητα και με την κούραση ενός "μεγάλου ταξιδιού". Την ίδια στιγμή εμφανίζεται μια μαύρη φιγούρα, με μια τεράστια μαύρη ουρά, η οποία σέρνοντας την θα φτάσει ως την Αγία Τράπεζα. Εκεί, οι δύο μορφές, το μαύρο και το άσπρο, θα ενωθούν. Έτσι, θα μπορέσουμε να αφουγκραστούμε τον αληθινό θρήνο της "Αδερφής μου" για την χαμένη πεποίθηση του ανθρώπου πως ο Θεός μπορεί κάποτε να σταθεί μπροστά του. Όμοια οι δύο μορφές θα αφήσουν σταδιακά τα τελετουργικά τους άμφια για να αποκαλυφθούν από κάτω τα ευάλωτα σώματά τους, τα φθαρτά και ανθρώπινα σαρκία τους. Στο τέλος της λειτουργίας θα σταθούν μπροστά μας, ως μνημεία, σε στάση αιώνιου χαιρετισμού.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης είναι της Νίκης Ψυχογιού, ενώ οι φωτισμοί του Χάρη Δάλλα.

Προπώληση με ένα κλικ εδώ.