© Κατερίνα Αρβανίτη
Το "Της λήθης" είναι μια χοροθεατρική σκηνική σύνθεση (solo performance) βασισμένη στην ποιητική συλλογή "λάμδα θήτα" της Χριστίνας Κυριαζίδη. Αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας "Κόκκινο"/ "Της λήθης" / "Σώμα", μια σύμπραξη της Ελληνίδας ποιήτριας και ερμηνεύτριας Χριστίνας Κυριαζίδη, και του Ισλανδού συνθέτη Smári Gudmundson.
Η τριλογία αφορά τη γυναίκα, και εξερευνά όλες τις πτυχές και προβληματικές της γυναικείας υπόστασης και ταυτότητας - αρχέτυπης, οντολογικής, σεξουαλικής, πολιτικής και κοινωνικής. Το έργο "Της λήθης" (Τεχνοχώρος Φάμπρικα, από 25/11 έως 21/1) πραγματεύεται την πανδημία της λήθης και πώς πλήττει την σύγχρονη γυναίκα. Μέσα από θραύσματα ιστοριών διαφορετικών γυναικών την στιγμή που η μνήμη τις εγκαταλείπει, παρακολουθούμε το χρονικό ενός σιωπηλού θρήνου.
Πρόκειται όμως για μια σιωπή θορυβώδη, γεμάτη άλματα μνήμης, από όπου ξεπηδούν φωνές γυναικών: θύματα γυναικοκτονίας, πολιτειακής βίας, προσφυγιάς, εγκατάλειψης. Μια σειρά γυναικών συναντιούνται πρόσκαιρα και αποσπασματικά λίγο πριν βυθιστούν στην λήθη. Η παράσταση είναι βασισμένη σε ποίηση και πεζά κείμενα της Χριστίνας Κυριαζίδη με επιπλέον αναφορές στο ποίημα "Πόλις” του Κ. Καβάφη και την "Ανθρώπινη φωνή” του Ζαν Κοκτό.
Η μουσική είναι του Smári Gudmundsson, τα σκηνικά του Σταμάτη Λεόντιου κι οι φωτισμοί της Χριστίνας Φυλακτοπούλου.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Της λήθης
Το έργο πραγματεύεται την πανδημία της λήθης και τον τρόπο με τον οποίο αυτή πλήττει την σύγχρονη γυναίκα. Μέσα από θραύσματα ιστοριών διαφορετικών γυναικών την στιγμή που η μνήμη τις εγκαταλείπει, παρακολουθούμε το χρονικό ενός σιωπηλού θρήνου. Πρόκειται όμως για μια σιωπή θορυβώδη, γεμάτη από άλματα μνήμης, από όπου ξεπηδούν φωνές γυναικών: θύματα γυναικοκτονίας, πολιτειακής βίας, προσφυγιάς ή και εγκατάλειψης. Μια σειρά γυναικών συναντιούνται πρόσκαιρα και αποσπασματικά λίγο πριν βυθιστούν στην λήθη. Η παράσταση είναι βασισμένη σε ποίηση και πεζά κείμενα της Χριστίνας Κυριαζίδη με επιπλέον αναφορές στο ποίημα “Πόλις” του Κ. Καβάφη και την “Ανθρώπινη φωνή” του Ζαν Κοκτό.
