Ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη γίνεται δέσμιος μιας πλασματικής ύπαρξης και χάνοντας το χρόνο είναι ανήμπορος να αντιληφθεί τον δικό του σύνδεσμο με τον έξω κόσμο. Το χρόνο και τη μνήμη συγχωνεύει η "Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε" της Μπρικένα Γκίστο, μια περιπατητική παράσταση που "χτίστηκε" στο κέντρο της Αθήνας, με άξονα τις δολοφονίες νέων ανθρώπων στον δημόσιο χώρο: Παύλος Φύσσας, Ζακ Κωστόπουλος ή Zackie Oh, Μιχάλης Μυρογιάννης, Μιχάλης Καλτεζάς, Σωτήρης Πέτρουλας, Ιάκωβος Κουμής, Σταματίνα Κανελλοπούλου, Αλέξης Γρηγορόπουλος. Ακολουθώντας μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή από το Rex της Πανεπιστημίου έως την οδό Τζαβέλλα στα Εξάρχεια με "οδηγούς" έξι ηθοποιούς την Ερατώ Καραθανάση, τον Τάσο Ροδοβίτη τον Αλέξανδρο Γιαγκούση, τον Γκαλ Α. Ρομπίσα, τον Γιάννη Σαμψαλάκης και την Αφροδίτη Σόβολου ανοίγουν σελίδες από το "βιβλίο" της πόλης. Ακούγοντας τους ηθοποιούς να αναρωτιούνται γι’ αυτούς που έχουν δώσει τα ονόματά τους στους δρόμους και να μιλούν για γεγονότα που έχουν συμβεί στην πόλη σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, και τραυμάτισαν το κοινωνικό σώμα, συνειδητοποιείς πως ο άνθρωπος, ως ατομικό και κοινωνικό ον, συνειδητά και ασυνείδητα, μέσα από τη ζωή και το λόγο του, μπορεί να γίνει "παραγωγός" και "φορέας" της συλλογικής μνήμης. Ραγίζει η καρδιά ακούγοντας το χρονικό της δολοφονίας αυτών των ανθρώπων, παγώνει το βλέμμα διαβάζοντας τα συνθήματα που είναι γραμμένα στους τοίχους για τη βία, την τρομοκρατία, την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανισότητα, την καταστολή...
Είναι εξαιρετική η ιδέα της Μπρικένα Γκίστο! Η χειροποίητη παράσταση της δεν είναι ένα μνημόσυνο, είναι ένα κάλεσμα, σ' αυτήν τη σκληρή εποχή, σε επαγρύπνηση απέναντι σε κάθε είδους επιθέσεις. Δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο τον θεατή η διάθεση με την οποία αναψηλαφεί ένα αιματηρό παρελθόν για να στείλει μήνυμα αισιοδοξίας μπολιασμένο από την πεποίθηση για αλλαγή! Η "Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε" είναι "θέατρο ντοκουμέντο" ή, όπως λένε ακριβέστερα οι Άγγλοι, "θέατρο γεγονότων" όπου η συγκίνηση, το γέλιο, ακόμα και ο θυμός αναμετριέται με τη σύγχρονη Ιστορία του τόπου μας και σίγουρα δυναμιτίζει την επανέναρξη της Πειραματικής Σκηνής Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου.
Απροσδόκητο το φινάλε της παράσταση σηματοδοτήθηκε από τη διαμαρτυρία τούρκων πολιτικών προσφύγων υπέρ της απελευθέρωσης των συντρόφων τους. Στη "Στάση" Αλέξης Γρηγορόπουλος, σ’ ένα άνοιγμα της οδού Τζαβέλλα λίγο πιο πάνω από το σημείο που δολοφονήθηκε το 15χρονο αγόρι, μια ομάδα ανδρών και γυναικών εμφανίστηκε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας και ανοίγοντας ένα πανό άρχισαν να φωνάζουν αυτό που με ένα τρόπο διακηρύττει και η παράσταση... "κάτω ο φασισμός".
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε
Περιπατητική παράσταση που ιχνηλατεί τοπόσημα συλλογικής μνήμης στο κέντρο της πόλης, με κεντρικό θέμα τις δολοφονίες στον δημόσιο χώρο με θύματα νέους και νέες που οραματίζονταν έναν πιο δίκαιο κόσμο.
