Η Ερμίρα Γκόρο χορογραφεί τη "Δίψα" στο Φεστιβάλ Αθηνών

Η χορογράφος-χορεύτρια Ερμίρα Γκόρο δεν είναι τυχαία περίπτωση. Μέσα στη δύσκολη συνθήκη που της επέβαλε η μετακόμισή της στην Ελλάδα από τη Χιμάρα της Αλβανίας, στα 14 της, η Ερμίρα κατάφερε να προσαρμοστεί στη νέα κοινωνική πραγματικότητα και, το κυριότερο, έβαλε στόχο να κυνηγήσει το όνειρο της και να ξεχωρίσει. Μόλις αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, το 1998, συνέχισε τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη για να δοκιμαστεί σε πιο σύγχρονες φόρμες χορού, όπως το contact improvisation. Η παραμονή της στην Αμερική για οχτώ χρόνια τη γέμισε με εμπειρίες και την έκανε ακόμα πιο μαχητική. Μάλιστα, ενώ βρισκόταν εκεί, πηγαινοερχόταν στην Ελλάδα λόγω της συνεργασίας της με την Τζένη Αργυρίου για ένα έργο στην Μπιενάλε 2003, ενώ εργάστηκε ως βοηθός χορογράφος στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών της Αθήνας.
 

Σημαντική στιγμή στην καριέρα της ήταν η συνεργασία της με το χορογράφο Λόιντ Νιούσον των DV8 (2007- 2016) σε ρόλο ερμηνεύτριας, καθηγήτριας και Research and Development / Choreography assistant. Στη Νέα Υόρκη επικεντρώθηκε στην έρευνα της ερμηνείας, της σύνθεσης, του αυτοσχεδιασμού και της κίνησης και δημιούργησε τις πρώτες της χορογραφίες. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στα νεοϋορκέζικα Judson Church και Joyce SoHo, καθώς και σε σημαντικούς εγχώριους οργανισμούς, όπως το Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος" του Ιδρύματος Μείζονος Πολιτισμού, τα θέατρα Χώρα και Σημείο, το Μουσείο Μπενάκη, το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση κ.ά.

Στο Φεστιβάλ Αθηνών επιστρέφει με ένα έργο που κινείται στα μονοπάτια της τελετουργίας (3-5/6, Πειραιώς 260). Στο "Thirst / Δίψα", με μια ομάδα χορευτών που αποτελείται από τους Ηρώ Κόντη, Δήμητρα Μερτζάνη, Μάρθα Πασακοπούλου, Έλτον Πέτρη, Σοφία Πουχτού, Θάνο Ραγκούση, ερευνά το πώς η σύγχρονη τέχνη μπορεί να συμμετάσχει στην αναζήτηση, ή καλύτερα στην επινόηση, "νέων" τελετών, αναγκαίων για την επιβίωσή μας. Όπως τοποθετεί το ερώτημα ο δραματουργός της παράστασης, Αναστάσιος Κουκουτάς: "Σε μια εποχή κατά την οποία τα "τελετουργικά" έχουν εξατομικευτεί και αποσπαστεί από τον ιστό της κοινότητας, πώς ανιχνεύουμε τη σωματική μνήμη που ενυπάρχει σε κάθε αυθεντική τελετουργία και τι ακριβώς επιβιώνει;". Κινητήρια δύναμη της παράστασης είναι η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Σταύρου Γασπαράτου.