Το πολιτικό και το κοινωνικό στοιχείο είναι έντονα στο συγγραφικό έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη, του συγγραφέα που η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο, την εποχή της μεταπολίτευσης, ταυτίστηκε με την επιτυχία. Το 1975, ο Κάρολος Κουν ανέβασε στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης τους "Προστάτες", ένα σπονδυλωτό θέαμα με θέμα την ξενοκρατία, ντυμένο με τη μουσική και τα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή. Μετά, ακολούθησαν "O Φώντας" (1977-1978) που παρουσιάστηκε στο θέατρο Στοά από τον Θανάση Παπαγεωργίου και "O Φονιάς" (1981-83), έργο που ανέβασε ο Αντώνης Αντωνίου στη Θεατρική Σκηνή.
Σε εποχές που όλα δοκιμάζονταν και εκφράζοντας ο "Φονιάς" του Ευθυμιάδη ήρθε να δηλώσει μια σαφή θέση απέναντι στα πράγματα κι αυτό είναι που τον καθιστά επίκαιρο ακόμα και σήμερα. Στο σαλόνι της αδελφής του, ο Σάββας και ο Ταρζάν, πρώην συγκρατούμενοι στις φυλακές, προχωρούν σ’ ένα ανελέητο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, αδιαφορώντας για το τι επίδραση έχει το γεγονός αυτό πάνω στους άλλους, πόσο κακό θα προκαλέσει στους γύρω τους. Ο "Φονιάς" δεν είναι ένα έργο απλώς επίκαιρο, επειδή παραθέτει το αιώνιο πρόβλημα της ασυνεννοησίας, της επίδειξης δύναμης και της επιβολής εξουσίας, αλλά είναι ένα έργο ανατρεπτικό και γι' αυτό διαχρονικό.
Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος σκηνοθετεί το έργο με πρωταγωνιστές τους Τζώνη Θεοδωρίδη, Γιώργο Χριστοδούλου, Αντώνη Αλεξίου και Λουκία Παπαδάκη και ο Διονύσης Τσακνής, ο τραγουδοποιός που με τους στίχους και τις μουσικές του μας "χρέωσε" με την άσβεστη ελπίδα για έναν δικαιότερο κόσμο ανέλαβε να ντύσει μουσικά την παράσταση. Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Δέσποινας Βολίδη και ο σχεδιασμός φωτισμών είναι του Σπύρου Κάρδαρη. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Βικτώρια στις 14 Ιανουαρίου.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο φονιάς
Από τα σημαντικότερα έργα της μεταπολεμικής περιόδου, μας βάζει στο σαλόνι ενός σπιτιού της δεκαετίας του ‘70, ξεδιπλώνοντας τον αγώνα των ανθρώπων να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία. Πρωταγωνιστές τέσσερα πρόσωπα -οΣάββας, ο Ταρζάν, η Μαρία και ο Γιάννης- θύτες και θύματα των προσωπικών τους τραγωδιών, έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια που κρύβει ο καθένας, η οποία ορθώνεται σαν φάντασμα έτοιμο να τους κατασπαράξει.
