Μήνυμα νούμερο 7: Κωμικοί συμπληρώνουν τους κωδικούς μετακίνησης στο 13033

Διανύουμε –μετά κόπων και βασάνων– τη δεύτερη καραντίνα κι ίσως μας περιμένει και τρίτη στη γωνία, εάν κάτι στραβώσει με τα εμβόλια, αλλά τουλάχιστον έχουμε αποκτήσει μια κάποια εμπειρία στη ζωή μέσα στους τέσσερις τοίχους.

Ξέρουμε τι να κάνουμε και κυρίως τι να μην κάνουμε μέσα στο σπίτι –εάν φτιάξεις ζυμάρι για πίτσα, θα γεμίσει η κουζίνα αλεύρι, τα φυτά δεν είναι εύκολη υπόθεση τώρα το χειμώνα και, όχι, τα πλαστικά μπουκάλια δεν είναι «σαν βαράκια» άμα τα τυλίξεις με ζελοτέιπ–, οπότε γνωρίζουμε πολύ καλύτερα τις ανάγκες μας σ’ αυτή την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Επίσης πλανάται ερώτημα: Έρχεται τελικά νέος κωδικός ή όχι; Τέσσερα δυνατά κωμικά μυαλά, ο Λάμπρος Φισφής, ο Γιώργος Χατζηπαύλου, ο Στέλιος Ανατολίτης και ο Πάρις Ρούπος, αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη σ’ αυτές τις διαδικτυακές αράδες, συμπληρώνοντας τον έβδομο κωδικό μετακίνησης στο 13033.

Λάμπρος Φισφής: Για τους πικραμένους γονείς

Υπάρχει μια ομάδα εκεί έξω που λέγονται γονείς με μωρά. Γονείς που κάθε μέρα πασχίζουν να κοιμίσουν τα παιδιά τους. Αυτοί που τα κρατάνε αγκαλιά μέχρι να μουδιάσει το χέρι, που τους τραγουδάνε μέχρι να κλείσει η φωνή, που τα βάζουν κάτω από ανοιχτούς στο φουλ απορροφητήρες (white noise λέγεται και –ω, ναι!– δουλεύει). Όταν τα πάντα αποτυγχάνουν αυτοί οι γονείς πρέπει να πάνε το παιδί βόλτα με το καρότσι έξω ή αν αποτύχει και αυτό να το βάλουν στο αμάξι και να το κάνουν βόλτες μέχρι να κοιμηθεί.

Πού είναι η μέριμνα της κυβέρνησης και των ειδικών για αυτή την κοινωνική ομάδα και αυτή την τόσο αναγκαία περίπτωση εξόδου από το σπίτι; Πρέπει να υπάρχει ειδικό νούμερο για όλους αυτούς τους πικραμένους γονείς. Να τους επιτρέπεται να πηγαίνουν στις 3 τα ξημερώματα πάνω κάτω το δρόμο σπρώχνοντας ένα καρότσι, κατεβάζοντας καντήλια στο μωρό τους και προσευχές σε ό,τι θεό υπάρχει για να κοιμηθεί.

Γιώργος Χατζηπαύλου: Για την αγορά (αποκλειστικά και μόνο) μάσκας

Ξεχωριστός κωδικός για αγορά μάσκας. Επιβάλλεται να προστεθεί άμεσα! Γιατί κατά την πανδημία η αγορά χειρουργικής μάσκας απογειώθηκε… Πλέον, δεν πουλάνε απλά μάσκες, πουλάνε όλοι και μάσκες: Σούπερ μάρκετ, ψιλικατζίδικα, καταστήματα παιχνιδιών, αυτοκινήτων, ρούχων, σουβλατζίδικα, καθαριστήρια. Μπορείς πια να ακούσεις χωρίς να σου κάνει εντύπωση φράσεις όπως «θέλω ένα κιλό καλαμάρια, μια τσιπούρα και 10 μάσκες».

Και το ζήτημα είναι ότι ενώ έχουμε καταλήξει πάνω κάτω στους κανόνες χρήσης της, το θέμα «αυτοκίνητο και μάσκα» είναι ακόμα θολό οπότε το διευκρινίζουμε τώρα, μια και καλή: Αν είσαι μόνος μέσα στο αυτοκίνητό σου δεν κινδυνεύεις να κολλήσεις, άρα δεν χρειάζεται να φοράς μάσκα. Τώρα, εάν φοράς μάσκα και είσαι μόνος στο αυτοκίνητο είναι απλά σαν να έκλεψες το αμάξι από κάποιον που έχει Covid και προσέχεις μην κολλήσεις. Τουλάχιστον αν επιμένεις σε αυτή την πρακτική, κάν' το σωστά και φόρα και γάντια.

Στέλιος Ανατολίτης: Για τακτικό ανεφοδιασμό

Αυτό που χρειάζεται είναι ένα μήνυμα για μετά τις εννιά το βράδυ, το οποίο να συνδυάζει ανεφοδιασμό και φυσική άσκηση. Το λοιπόν. Αν δεν έχεις βγει όλη μέρα, μπορείς να στείλεις κωδικό 7 για «τακτικό ανεφοδιασμό» με ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τίτλο ταινίας: Έχεις μόνο τρία λεπτά στη διάθεσή σου για να πας μέχρι το περίπτερο, να ανεφοδιαστείς με σνακ για την ταινία και να γυρίσεις γρήγορα σπίτι.

Σε όλα αυτά, το 13033 σε χρονομετρά αυτόματα με ενοχλητικά μηνύματα τύπου «Τρέχα για να κάψεις τα πατατάκια που θα αγοράσεις», «Χωρίς τσιγάρο θα προλάβαινες» κι αν αργείς θα σου στέλνει απλώς spoiler για την ταινία.

Πάρις Ρούπος: Για νόμιμα άσκοπη μετακίνηση με τα ΜΜΜ

Αν μπορούσε να υπάρξει ένα έξτρα μήνυμα στο νούμερο 7, θα ήθελα να είναι για «νόμιμα άσκοπη μετακίνηση με τα ΜΜΜ προς αναζήτηση έμπνευσης», για εμάς τους κωμικούς χωρίς αμάξι, που τα καλύτερα μας αστεία τα έχουμε σκεφτεί περνώντας ώρες εκεί μέσα. Τώρα στην καραντίνα κοιτάω τον άδειο τοίχο και σκέφτομαι «ξέρεις τι λείπει από εκεί; Το κεφάλι μου πάνω του».

Χρησιμοποιώ συχνά τη μετακίνηση για φαρμακείο αλλά για να πηγαίνω και να παίρνω φαγητό από ένα αγαπημένο μου αλλά ακριβό μαγαζί. Με σταμάτησε τις προάλλες η αστυνομία με τη σακούλα, τους έδειξα την απόδειξη και μου είπαν «Οκ, φαρμακείο… πέρνα». Δε βγαίνει όμως οικονομικά, οπότε ξεκίνησα κι εγώ να μαγειρεύω. Τώρα μάλιστα έχω περισσότερο χρόνο για να κάψω το φαΐ!

Δεν πρόλαβα και τη μετακίνηση για κούρεμα. Πέρασαν οι μέρες λοιπόν και δοκίμασα να κουρευτώ μόνος μου. Γιατί πάντα ήθελα να έχω μαλλί ανατολικογερμανού μπακ. Το οποίο είναι και ό,τι πιο κοντινό έκανα σε αθλητισμό. Πατάω νούμερο 6 και βγαίνω στις 8μιση το βράδυ ώστε να γυρίσω έστω τρέχοντας προς το σπίτι.

Δεν έχω σκύλο, οπότε για μετά τις 9 το βράδυ, βγαίνω κρατώντας ένα λουρί, βρίσκω το πρώτο αδέσποτο στο δρόμο και το ακολουθώ εγώ αντί για εκείνο. Μια φορά με πήγε μέχρι Γέρακα. Στο τέλος νομίζω ότι μου γαύγισε:: «Φύγε, δεν έχω φαγητό. Ούτε μπορώ να σε πάρω, έχω γάτα».