Η κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου, που αγαπήθηκε όσο λίγες στο πρώτο της ανέβασμα πριν από δέκα χρόνια, επιστρέφει με ανανεωμένο καστ και τον Φωκά Ευαγγελινό στη σκηνοθεσία, στο Θέατρο Γκλόρια.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου με το «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου» προσπαθεί να ξορκίσει με το γέλιο τους φόβους και τη μοναξιά που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας, σατιρίζοντας παράλληλα ένα κομμάτι της σύγχρονης Ελλάδας. Το έργο της επιστρέφει δέκα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, αυτήν τη φορά στο Θέατρο Γκλόρια. Βέβαια τώρα η Παπαδοπούλου δεν εμπλέκεται σκηνοθετικά, ούτε πρωταγωνιστεί στην παράσταση. κρατά μονάχα τον ρόλο αυτής που έγραψε ένα κείμενο το οποίο αγαπήθηκε πραγματικά από το αθηναϊκό κοινό.
Στο νέο ανέβασμα η Μαρία Λεκάκη επωμίζεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κληρονόμου ενός παλιού αρχοντικού, η οποία έρχεται να ζήσει για πρώτη φορά μόνη της στην Αθήνα ύστερα από χρόνια απουσίας στην Ινδία. Η ίδια, αδύναμη και φοβισμένη να αντιμετωπίσει τη ζωή της, ανατρέχει στην κινέζικη φιλοσοφία και, χωρίς να το καταλάβει, μπλέκει σε μια σειρά ευτράπελων καταστάσεων, με βασικούς πρωταγωνιστές έναν Κρητικό παλικαρά (Κώστας Αποστολάκης), έναν ροκά φίλο της (Στράτος Λύκος), τη Ρουμάνα υπηρέτρια (Πηνελόπη Σεργουνιώτη), έναν σεναριογράφο ταινιών τρόμου (Ζερόμ Καλουτά), ένα μέντιουμ (Παναγιώτης Παναγόπουλος), τον ψυχίατρό της (Θάνος Κοντογιώργης) και τον σύντροφό της (Λεωνίδας Καλφαγιάννης), που κάνει τα πάντα για να ενισχύσει τους φόβους της.
Το βασικό συστατικό της επιτυχίας αυτής της κωμωδίας κρύβεται μάλλον στο ίδιο το κείμενο που σε κινητοποιεί – σαν να σε βάζει μπροστά σε έναν αόρατο καθρέφτη και να σε κάνει να σκεφτείς: «Τα έχω κάνει σκατά στη ζωή μου, αλλά σίγουρα δεν είμαι ο μόνος». Εξάλλου, όπως δήλωσε και η ίδια η Δήμητρα Παπαδοπούλου στο «α», όλα της τα θεατρικά και τηλεοπτικά έργα, αν τα κοιτάξεις από την ανάποδη, είναι στην πραγματικότητα δράματα.
Ο σκηνοθέτης του «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου» Φωκάς Ευαγγελινός μας το επιβεβαιώνει: «Είναι ένα έργο που πραγματεύεται το ευαίσθητο θέμα της φοβίας και υπάρχουν κομμάτια που είναι τραγικά, ακόμη και σπαρακτικά, αν μπεις στην ουσία του διαλόγου και της κατάστασης. Προσπαθούμε μέσω της κωμωδίας να πούμε αλήθειες στον κόσμο και να εξετάσουμε δύσκολα θέματα, όπως το τι μας φοβίζει γενικά στη ζωή και γιατί, ενώ γεννιόμαστε ατρόμητοι, όσο μεγαλώνουμε οι φόβοι στο μυαλό μας τροφοδοτούνται και διογκώνονται. Στο συγκεκριμένο έργο, και μέσα από σουρεαλιστικές καταστάσεις, η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να διαγράψει το παρελθόν της.
Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά γύρω μας». Στη συζήτηση που είχαμε μαζί του ο γνωστός χορογράφος θυμήθηκε και την πρώτη του συνεργασία με τη Δήμητρα Παπαδόπουλου: «Στους “Απαράδεκτους” έκανα με τη Δήμητρα την πρώτη μου χορογραφική δουλειά! Τώρα στο θέατρο είναι η πρώτη φορά που υπογράφω μόνος μου τη σκηνοθεσία κι έχω στη διάθεσή μου εξαιρετικούς πρωταγωνιστές». Ευαγγελινός και Παπαδοπούλου γνώρισαν μεγάλη επιτυχία πριν από δύο χρόνια με την κωμωδία «Μάνα θα πάω στο Hollywood» την οποία και συνσκηνοθέτησαν, ενώ τώρα εκείνος κάθεται μόνος στην καρέκλα του σκηνοθέτη και φαίνεται πιο έτοιμος από ποτέ να κάνει το μεγάλο βήμα.
Τελικά υπάρχουν πάντα δυσκολίες στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά; «Κάθε δυσκολία έχει τη γοητεία της για μένα. Είμαι χρόνια χορογράφος, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς σκηνοθέτες και τολμώ να πω ότι έχω κάποια εμπειρία στο θέατρο. Η έλλειψη του λόγου στο χορό είναι πιο δύσκολη από την άποψη ότι πρέπει να “πεις” μια ιστορία με το σώμα σου και μόνο. Από την άλλη, όταν έρχεται ο λόγος, κάνει τα πράγματα και πιο εύκολα και πιο δύσκολα, το διαπιστώνουμε συνέχεια και με τους μαθητές μου στο Εθνικό. Αυτή είναι και η γοητεία του θεάτρου. Αυτό με έκανε να μεταπηδήσω στη σκηνοθεσία».
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, δεν δίστασε να παραδεχτεί ότι ταυτίζεται με τον τίτλο και το θέμα της παράστασης: «Εγώ πραγματικά δεν μπορώ να μείνω μόνος μου. Δεν ξέρω αν είναι κάποιο είδος αναπηρίας. Ίσως επειδή μεγάλωσα σε μεγάλη οικογένεια, δεν ξέρω. Όμως δεν θέλω να μένω μόνος στο σπίτι. Ή θα καλέσω κάποιον φίλο ή θα βγω για ποτό».
Οι πρωταγωνιστές επιλέγουν την αγαπημένη τους ατάκα από την παράσταση
Μαρία Λεκάκη
«Θα τα καταφέρω, θα μείνω μόνη μου, θα σταθώ στα πόδια μου», επειδή λέγεται από μια γυναίκα που ξεκινάει φοβισμένη, ανήμπορη να μείνει μόνη της και τελικά μεταμορφώνεται σε έναν ανεξάρτητο άνθρωπο που ξεπερνάει τους φόβους του.
Λεωνίδας Καλφαγιάννης
«Όλοι είναι τόσο ακίνδυνοι στη φωτεινή πλευρά του μυαλού σας». Έτσι δεν είναι; Όλα είναι θέμα οπτικής. Τις περισσότερες φορές ο φόβος είναι θέμα επιλογής. Στο χέρι μας είναι να φιλτράρουμε όλες τις καταστάσεις...
Κώστας Αποστολάκης
«Η κακία είναι χάσιμο χρόνου στο μεγάλο μας ταξίδι στην αιωνιότητα», επειδή μου θυμίζει το μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα και το μεγάλο φόβο του ανθρώπου πρώτα να πάρει και μετά να δώσει, γεγονός που τον καθιστά συναισθηματικά τσιγκούνη.
Ζερόμ Καλουτά
«O άνθρωπος γεννιέται ατρόμητος και σιγά σιγά τον φοβερίζουν για να γίνει ανθρωπάκι», επειδή ο δρόμος προς το φως είναι δύσκολος και μακρύς, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι το φως θα νικάει πάντα το σκοτάδι.
Περισσότερες πληροφορίες
