Το «Αγαθό» της Ναταλίας Κατσού παρουσιάστηκε για πρώτη φορά επί σκηνής τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ΑΝΑΛΟΓΙΟ, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Τώρα επιστρέφει ως ολοκληρωμένη παράσταση σκηνοθετημένη από τη Λίλλυ Μελεμέ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. H σκηνοθέτις που τα τελευταία χρόνια μας έχει χαρίσει αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις μας εξηγεί τι τι γοήτευσε σ’ αυτό το τόσο ποιητικό κείμενο και αποφάσισε να το ανεβάσει στη σκηνή ενώ μας εκμυστηρεύτηκε αν έχει ανακαλύψει το προσωπικό της πολυτιμότερο αγαθό….
«Αγαθό» λοιπόν, τι σας γοήτευσε στο έργο της νέας Ναταλίας Κατσού και το σκηνοθετείτε;
Κατ΄ αρχήν ο ίδιος ο τίτλος... Ήδη από τις πρώτες τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχα με την συγγραφέα, με αφορμή την συμμετοχή στο Φεστιβάλ "Αναλόγιο" στο Θέατρο Τέχνης, πολύ πριν διαβάσω το κείμενο, η λέξη "αγαθό" είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Τόσο ανοιχτή σε ερμηνεία και ταυτόχρονα τόσο περιεκτική σε νόημα, που δεν μπορεί παρά να σου γεννήσει τεράστια ερωτηματικά. Όταν διάβασα το έργο της Ναταλίας, ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου και για έναν ακόμα λόγο: δεν έμοιαζε σε τίποτα με ό,τι έχω κάνει ως τώρα. Ένα κείμενο ποιητικό, χειμαρρώδες, μια περιδίνηση του μυαλού με αφορμή οικείες επιφάνειες και υλικά, σε αναζήτηση του εαυτού. Κανένα ρεαλιστικό πάτημα, καμιά δικλείδα ασφαλείας. Νομίζω πως αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση: να επαναπροσδιορίσουμε το αυτονόητο, να αμφισβητήσουμε ο,τιδήποτε θεωρούμε δεδομένο, να αναζητήσουμε με τόλμη τα εργαλεία εκείνα που θα μας επιτρέψουν να αφηγηθούμε μια απολύτως προσωπική ιστορία χωρίς όμως να προδώσουμε το ύφος της γραφής, τον κεντρικό πυρήνα της σκέψης του έργου. Η εμπιστοσύνη που μας έδειξε η Ναταλία και η ελευθερία που μας έδωσε ως προς τη διαχείριση του υλικού υπήρξε τρομερά απελευθερωτική.
Η συγγραφέας μετά τον «Βυθό» επανέρχεται μ’ ένα έργο που βάζει στο επίκεντρο την παιδικότητα. Πώς δίνετε αυτή η αίσθηση σκηνικά;
Η αναζήτηση της παιδικότητας, ή καλύτερα, της παρθένας ματιάς πάνω στη ζωή με αφορμή ένα κείμενο, είναι ένα διαρκές ζητούμενο για μένα. Η έννοια του παιχνιδιού και τις ελαφράδας, κατά τη γνώμη μου, ελλοχεύει παντού, ακόμα και πίσω από τις πιο σοβαρές σκέψεις ή λέξεις. Με αφορμή το κείμενο του Αγαθού, αναζητήσαμε ξανά τους κώδικες ενός παιχνιδιού ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο, ενός σκηνικού παιχνιδιού με αρχή και τέλος, το οποίο αφηγείται την ιστορία της ζωής ενός ζευγαριού, στο οποίο θα μπορούσε να ανήκει ο καθένας μας. Πιστεύω πως οι κομβικές στιγμές μιας σχέσης είναι οι κρίκοι μιας ατέρμονα επαναλαμβανόμενης αλυσίδας, τόσο γνώριμης σε όλους μας... Το πρώτο άγγιγμα, το πρώτο φιλί, ο πρώτος χορός, ο πρώτος καυγάς, η υποχώρηση ή η αποχώρηση, ο αποχαιρετισμός...
Τι είδατε στους Ειρήνη Βαλατσού και Πάρη Λεόντιο ώστε να γίνουν το πρωταγωνιστικό ντουέτο της παράστασης;
Μια συγκινητική καθαρότητα στο βλέμμα και μια φρεσκάδα που είχα να αντικρίσω καιρό. Μια ορμή και μια λαχτάρα για έναν απόλυτα προσωπικό και ακραίο σκηνικό τρόπο ύπαρξης που μου θύμισε τον δικό μου ενθουσιασμό και την άγρια χαρά της πρώτης φοράς στην Νοσταλγό του Παπαδιαμάντη, πολλά χρόνια πριν.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε από εσάς αρκετές σκηνοθεσίες ελληνικών έργων. Τα αναζητάτε; Σας συγκινούν οι Έλληνες συγγραφείς;
Δεν θα έλεγα ακριβώς ότι τα αναζητώ, πάντως σίγουρα δεν τα αποφεύγω... Με απασχολεί πολύ το ζήτημα της νεοελληνικής δραματουργίας ως φορέας μιας σύγχρονης σκέψης στην Ελλάδα του σήμερα. Με συγκινεί η προσπάθεια των συγγραφέων να βρουν τον δρόμο τους στη σκηνή, γιατί αυτός άλλωστε είναι και ο τελικός σκοπός ενός θεατρικού κειμένου. Η διαδρομή αυτή ωστόσο είναι εξαιρετικά δύσβατη στις μέρες μας και χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια και ουσιαστική στήριξη που δεν θα εξαντλείται σε λόγια αλλά θα γίνει πράξη.
Για εσάς ποιο είναι τελικά το πολυτιμότερο αγαθό;
Αν μιλάμε για τη ζωή, ακόμα αναζητώ την απάντηση....
Περισσότερες πληροφορίες
Αγαθό
Ένας άντρας και μια γυναίκα σκαλίζουν αναμνήσεις αναζητώντας απάντηση στο ερώτημα: ποιο είναι τελικά το πολυτιμότερο αγαθό;
