«Τι ζούμε»; Απλά τη νέα απολαυστική εποχή της επιθεώρησης...

Μία από τις πιο ελπιδοφόρες ομάδες κωμικών της νέας γενιάς επαναφέρει δυναμικά το «παρεξηγημένο» είδος της επιθεώρησης στο Θέατρο Βέμπο, σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνη, κάνοντάς μας να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: «Τι ζούμε;» Τρυπώσαμε στις πρόβες και πήραμε μια σπαρταριστή πρώτη γεύση...

Μεσημέρι Πέμπτης και η ομάδα του «Τι ζούμε;», λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα (31/10) της παράστασης, μοιάζει τελείως χαλαρή. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο Μιχάλης Μαθιουδάκης, ο Δημήτρης Μακαλιάς, η Αλεξάνδρα Ούστα, ο Ζήσης Ρούμπος και η Ειρήνη Ψυχράμη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Σαρακατσάνη και το άγρυπνο βλέμμα του Λάμπρου Φισφή, που έχει γράψει τα πανέξυπνα κείμενα της παράστασης, ανεβαίνουν στη σκηνή.
«Πάμε τη Ryanair;» λέει ο Γιάννης και ο ενθουσιασμός στην παρέα είναι διάχυτος. «Δεν έχουμε ακόμη αεροπλάνο, αλλά δεν πειράζει», συμπληρώνει.

Μερικές καρέκλες αντικαθιστούν το σκηνικό και πάνω στην αυλή της παράστασης «Αλέξης Ζορμπάς» ο Ζήσης Ρούμπος και η Ειρήνη Ψυχράμη μεταμορφώνονται σε δύο ενοχλητικούς αεροσυνοδούς, από αυτούς που σου πουλούν τα πάντα σε τιμή που καταλήγει σε «,99»! Ενώ ο Μιχάλης Μαθιουδάκης γίνεται ο επιβάτης-θύμα, που με τα πολλά θα πεταχτεί από το παράθυρο. Ο ίδιος, στο επόμενο σκετς, σκηνοθετεί τσόντες και ψάχνει με μανία να ανακαλύψει τις πιο αληθινές ατάκες, που τελικά θα του δώσουν η Αλεξάνδρα Ούστα και ο Ζήσης Ρούμπος. Στους διαλόγους, πίσω από το σατιρικό πρώτο πλάνο, ο Λάμπρος Φισ­φής έχει περάσει με μαεστρία αλήθειες για τις σχέσεις των δύο φύλων που δεν μπορούν παρά να σε κινητοποιήσουν και συναισθηματικά.

Εξάλλου, όπως μου είπε και ο Λάμπρος, αυτός είναι κι ένας από τους στόχους της παράστασης:
«Προσπαθούμε να φτιάξουμε μια σάτιρα της καθημερινότητας μέσα από κανονικούς ανθρώπους, όχι από τα κωμικά κλισέ και τα στερεότυπα. Θέλουμε ο κόσμος να νιώσει ότι τους έχει συναντήσει κάπου ή να δει ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα σε αυτούς».

Γιατί όμως το «Τι ζούμε;» είναι μια «διαφορετική» επιθεώρηση; «Έχουμε προσπαθήσει να φτιάξουμε μια δική μας εκδοχή για το πώς θα θέλαμε να είναι η επιθεώρηση, να πάρουμε στοιχεία από την παλιά και να τα ενώσουμε με στοιχεία σύγχρονης κωμωδίας που δουλεύουμε χρόνια. Δηλαδή να συνδέσουμε τη δομή της επιθεώρησης όπως την ξέρουμε με σκετς, μονολόγους, σάτιρα κ.λπ. με το γρήγορο ρυθμό της νέας κωμωδίας, τον αυτοσχεδιασμό, το stand up comedy, το διαδραστικό κομμάτι. Έχουμε αφαιρέσει τελείως την πολιτική σάτιρα κι έχουμε εστιάσει στην ποπ κουλτούρα, σε κανονικούς ανθρώπους και όχι σε καρικατούρες. Κάνουμε μια σάτιρα της εποχή μας», απαντά ο Λάμπρος Φισφής.

Ο Γιάννης Σαρακατσάνης, καθισμένος περίπου στην πέμπτη σειρά, για να έχει εποπτεία όλης της σκηνής, συμφωνεί με τον Λάμπρο και συμπληρώνει για την ταυτότητα της παράστασης: «Είναι ένα stand up sketch show. Ο χαρακτηρισμός “επιθεώρηση” είναι δομικός, αναφέρεται σε μια παράσταση με αυτοτελή κομμάτια που έχει συνήθως παρουσιαστή, τραγούδια κ.λπ. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχει ταυτιστεί με ένα κακόγουστο θέαμα. Γι’ αυτό λοιπόν σκεφτήκαμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπει ο κόσμος την επιθεώρηση και να έρθει να πει: “Αυτό είναι επιθεώρηση; Αυτό είναι ωραίο!” Επιπλέον, οι ήρωές μας είναι καθημερινοί άνθρωποι όπως εμείς και, αν τους δούμε από μια απόσταση, ίσως καταλάβουμε ότι τα προβλήματά τους δεν είναι τελικά τόσο σπουδαία και παρηγορηθούμε».

Αναρωτιέμαι αν οι δυο τους έβλεπαν επιθεωρήσεις ως παιδιά και τι τους έχει μείνει από αυτές. Ο Λάμπρος μου απαντά: «Κάποιες μορφές ναι, υπήρχαν εξαιρετικά κομμάτια που λάτρεψα, μου άρεσαν και με επηρέασαν». Ο Γιάννης με εκπλήσσει ευχάριστα, καθώς εκφράζει ανοιχτά το θαυμασμό του για κάποιον συνάδελφό του: «Έχω παρακολουθήσει ελάχιστα, κυρίως παραστάσεις του Λαζόπουλου. Αλλά έχω πάει­ τρεις φορές να δω τον Σεφερλή και ζηλεύω που καταφέρνει και μαζεύει χιλιάδες κόσμο, που τον περιμένει όλο το χρόνο, και κάθεται τέσσερις ώρες και τον βλέπει. Ζηλεύω την ακομπλεξάριστη διασκεδαστική ταυτότητα που έχουν οι παραστάσεις του. Διότι­ εμείς έχουμε μπλέξει και λίγο με την κουλτούρα εδώ. Θα θέλαμε όμως η παράστασή μας να είναι ακριβώς αυτό, ένα ακομπλεξάριστα διασκεδαστικό θέαμα που θα επιλέξει ο θεατής για να περάσει καλά ένα βράδυ».

«Γιατί νομίζεις ότι το καταφέρνει αυτό ο Σεφερλής;» τον ρωτάω. «Καταρχάς, είναι πάρα πολύ καλός κωμικός, έχει απίστευτο ρυθμό, αίσθηση του κοινού και είναι πολύ γενναιόδωρος πάνω στη σκηνή. Νομίζω ότι και αυτός, όπως και άλλοι μεγάλοι, λαϊκοί κωμικοί που προηγήθηκαν, όπως ο Ψάλτης ή ο Μουστάκας, έχει πιάσει τον παλμό της εποχής».

Το πηγαδάκι μας διακόπτει ο Δημήτρης Μακαλιάς, που είναι έτοιμος να ανεβεί στη σκηνή μαζί με την Αλεξάνδρα Ούστα και τον Ζήση Ρούμπο για να τους «τρελάνει» στον ρόλο του vegetarian σερβιτόρου! Ακόμη ένα σκετς που γύμνασε για τα καλά τους κοιλιακούς μας και μας έδωσε την υπόσχεση ότι, για όσους βρεθούν στην πρεμιέρα της παράστασης, η τελευταία βραδιά του Οκτωβρίου θα είναι γεμάτη τρανταχτά γέλια.

Ποιος είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας

Γιώργος Αγγελόπουλος
«Ο Δημητρός ο ταβερνιάρης, που ανοίγει την παράσταση και υποδέχεται το κοινό. Είναι ένας χαρακτήρας κλισέ από τα παλιά, που αντιπροσωπεύει αυτό που λέμε “η ωραία Ελλαδίτσα μας”».

Μιχάλης Μαθιουδάκης
«Ο σκηνοθέτης της τσόντας, επειδή έχει μια διαστροφή: πιστεύει ότι αν μια τσόντα είναι τελείως αληθοφανής στις λεπτομέρειές της, θα πουλήσει ακόμη κι αν δεν περιέχει... σκηνές σεξ».

Ζήσης Ρούμπος
«Ο Χάρης από την τσόντα, επειδή είναι ένας αθώος τυπάκος που θέλει να διαπρέψει στη βιομηχανία του πορνό. Κι εγώ ονειρευόμουν αυτό το επάγγελμα, αλλά απορρίφθηκα στην πρώτη οντισιόν. Πλάκα κάνω!»

Ειρήνη Ψυχράμη
«Η Σύλβια που είναι ηθοποιός στο “Ταγκό με δέκα εντολές”, ένα σίριαλ με Έλληνες και Κύπριους. Μου αρέσει γιατί είναι ημίτρελη σαν κι εμένα και νομίζω πως μόνο έτσι μπορείς να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα».

Αλεξάνδρα Ούστα
«Η Γιώτα, που πάει στο κατάστημα ΙΚΕΑ μαζί με τον άντρα της και χάνονται. Γενικά όλα τα σκετσάκια είναι βγαλμένα από τη ζωή κι εγώ το έχω ζήσει αυτό».

Δημήτρης Μακαλιάς
«Ο Κύπριος ηθοποιός που παίζει στο σίριαλ “Ταγκό με δέκα εντολές” τον ρόλο ενός κηπουρού, ο οποίος καταλήγει να είναι το δεξί χέρι ενός μεγιστάνα. Έχει όμως πρόβλημα γιατί δεν τον καταλαβαίνουν οι Έλληνες».

Γιάννης Σαρακατσάνης
«Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι το κέφι κι εμφανίζεται στην εισαγωγή της παράστασης. Γενικά αυτή η σκηνή μού αρέσει πολύ!»