Πιο κοντά στις υφολογικές και αισθητικές αναζητήσεις του Ιάπωνα Τοσίκι Οκάντα όσο και του σύγχρονου κεντροευρωπαϊκού χοροθεάτρου παρά σε εκείνες των Ελλήνων συναδέλφων της κινείται πάντα η Αργυρώ Χιώτη (κάτοχος του βραβείου «Ελευθερία Σαπουντζή») και η διαπολιτισμική ομάδα της Vasistas. Η Χιώτη δεν είναι τυχαία περίπτωση –ήταν για μένα εμπειρία ζωής η άκρως μοντέρνα παράσταση που δημιούργησε το 2011 με μια ομάδα ανθρώπων με νοητική στέρηση και/ή σύνδρομο down στο Θέατρο Σφενδόνη. Έχοντας δει τις περισσότερες δουλειές της στο θέατρο τα τελευταία χρόνια (από τις «Φαίδρες» και την «Κόκκινη σκουφίτσα» στο Bios το 2006-7 μέχρι το «Spectacle» στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2011 ή τα «Αίματα» στη Στέγη το 2014). Εσωτερικοί και, ταυτόχρονα, επικοινωνιακοί είναι οι σκηνοθετικοί της κώδικες, αυστηρό και, την ίδια στιγμή, εύστροφα κωμικό το ύφος της και προσωπική αλλά, παράλληλα, συλλογική η αγωνία της να μετατρέψει τη σκηνή σε πεδίο αναστοχασμού.
Στο «Domino», κάνοντας μια ιδιότυπη σκηνοθετική ανάγνωση στο έργο «Παιχνίδια Σφαγής» (1970) του Ευγένιο Ιονέσκο, η Χιώτη καθοδηγεί τους ηθοποιούς της ομάδας της σε μια σειρά από ζωντανά ταμπλό με ποιητική και συμβολική ισχύ. Σα σμήνη πουλιών ή σαν εργάτες σε αλυσίδα εργασίας, σαν πιόνια του ντόμινο που παρασύρουν στην πτώση τους το ένα το άλλο, οι ηθοποιοί κινούνται, αγκαλιάζονται, παλεύουν, φιλιούνται, γδύνονται, θηλάζουν (! ), γελούν και κλαίνε -με τις ομοιόμορφες γκρι φόρμες τους να παραπέμπουν σαφώς στη θρυλική δυστοπική ταινία του Φριτς Λανγκ «Μetropolis». Μόνο κάποια «ξεχασμένα» τραγούδια ακούγονται, όπως το «What power are thou» (1691 ) των Henry Purcell, John Dryde και το «Aκόμα ένα τανγκό» (1926 ) του Αττίκ με τη φωνή της Δανάης, με τους στίχους να προβάλλονται σε οθόνη και τους ηθοποιούς να τους τραγουδούν δίχως όμως να βγάζουν …άχνα, δημιουργώντας έτσι ένα παράδοξο βουβό καραόκε. Η αίσθηση που αναδύεται είναι πως παρακολουθείς ένα είδος νέου τραγικού Χορού, δίχως να προ-υπάρχει κάποιο αρχαίο δράμα παρά μόνο η μεγάλη πολιτική, κοινωνική και υπαρξιακή τραγωδία του σήμερα. Η αλλόκοτη ποιητική της παράστασης εκρήγνυται και εγείρει γνήσια συγκίνηση στη μοναδική στιχομυθία που ακούγεται από το έργο του Ιονέσκο και, συγκεκριμένα, στη σκηνή του γέρου και της γριάς, η οποία δεν παίζεται από ηθοποιούς αλλά από τους κ.κ. Κώστα Τζάλιο και Κατερίνα Σηλιώνη, από ένα κέντρο φιλοξενίας ηλικιωμένων στο Μοσχάτο. Ιδιοσυγκρασιακό αλλά διόλου απρόσιτο, το «Domino» έχει πολλά να πει στον καθένα μας ξεχωριστά, καθώς –συνειδητά ή ασυνείδητα- απαρτίζουμε το ντόμινο των «παιχνιδιών σφαγής» που συμβαίνουν σε παρόντα χρόνο.
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Ελένη Βεργέτη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ευθύμης Θέου, Ματίνα Περγιουδάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Ρίτα Λυτού, Νατάσα Παπανδρέου, Αναστασία Ζαγκλή και Φιντέλ Ταλαμπούκας.
Δείτε εδώ το teaser της παράστασης
Περισσότερες πληροφορίες
Domino
Η ομάδα διερευνά το ερώτημα «τι μπορεί να συμβεί πριν από την πτώση» και δημιουργεί μια σειρά από ζωντανά ταμπλό για το παρόν που μας διαφεύγει και το αόριστο μέλλον
