Ελίνα Γιουνανλή©
Η παράσταση "Απόψε κανείς δεν πεθαίνει" της ομάδας The Young Quill, σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου ακουμπά πέντε κεντρικά θέματα — σεξ, βία, εξουσία, πίστη, αγάπη — και μέσα από αυτά καταφέρνει να μας καθρεφτίσει όλους. Μιλά για τις σύγχρονες αγωνίες, τις πιέσεις της καθημερινότητας και τα αδιέξοδα που συχνά οδηγούν σε ψυχική εξάντληση ή κατάθλιψη. Το μεγάλο της όπλο, όμως, είναι το χιούμορ: ένα ζωντανό, ανθρώπινο χιούμορ που της δίνει μια χειροποίητη αίσθηση, σχεδόν "φτιαγμένη στο χέρι", και τη διαφοροποιεί από πιο τυποποιημένες θεατρικές προτάσεις.
Το κείμενο, προϊόν συλλογικής δουλειάς μέσα από αυτοσχεδιασμούς και βιωματικές διαδικασίες, ξετυλίγεται σαν ένα σπονδυλωτό υφαντό της σύγχρονης ζωής, γεμάτο αναγνωρίσιμους ανθρώπους και καταστάσεις. Οι ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με πραγματικά προβλήματα και εσωτερικές συγκρούσεις που δεν χρειάζονται εξηγήσεις για να γίνουν κατανοητές.
Ξεχωρίζει, για παράδειγμα, η ιστορία μιας οικογένειας με έναν σκληρό, αυταρχικό πατέρα, όπου ο γιος – φοιτητής – πιέζεται ασφυκτικά να ακολουθήσει το επάγγελμα του δικηγόρου, ενώ βαθιά μέσα του λαχταρά να γίνει ηθοποιός. Είναι μια αφήγηση για τις προσδοκίες που βαραίνουν, για τα όνειρα που στραγγαλίζονται πριν καν προλάβουν να ανθίσουν. Εξίσου συγκλονιστικά αστεία και απολύτως εύστοχη είναι η ιστορία του θεατρόφιλου που μοιράζει συγχαρητήρια από κοντά, ενώ πίσω από την πλάτη ειρωνεύεται και απαξιώνει, αποκαλύπτοντας την υποκρισία που συχνά κρύβεται πίσω από τον καθωσπρεπισμό.
Στην πινακοθήκη των χαρακτήρων χωρά ακόμη ένας άνθρωπος που ζει μόνος και αναζητά απεγνωσμένα ένα "φως" για να σταθεί όρθιος, βυθισμένος στον κόσμο των life coaches και της αυτοβελτίωσης, καθώς και μια νεαρή γυναίκα που παλεύει με μια σοβαρή περιπέτεια υγείας. Μέσα από τη δική της ιστορία, την πιο δραματική στιγμή του έργου, αναδύεται η πίστη στη ζωή ως δύναμη αντίστασης και νίκης. Γύρω από αυτές τις ιστορίες απλώνονται σκηνές γεμάτες σεξ, πολιτικές φιλοδοξίες, τηλεοπτικές περσόνες, χρέη, τράπεζες, revenge porn, γραφειοκρατία και όλες τις σκιές της σύγχρονης καθημερινότητας. Όλα συνδέονται διακριτικά αλλά ουσιαστικά, δημιουργώντας μια πολύπτυχη αφήγηση που, τελικά, μιλά για την επιμονή, την ανάγκη για πίστη και την αγάπη ως τη μοναδική αληθινή πηγή ελπίδας.
Η σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου είναι αεικίνητη, με συνεχείς εναλλαγές ρόλων και μετατοπίσεις που δεν λειτουργούν ως απλό εύρημα αλλά υπηρετούν τη δραματουργία. Η κυκλική διάταξη της σκηνής, η έντονη κινησιολογία και τα μικρά κενά ανάμεσα στις ιστορίες χτίζουν ρυθμό και συνοχή. Παρ’ όλα αυτά, σε κάποιες στιγμές η κορύφωση μοιάζει κάπως ασφαλής, χωρίς την απόλυτη έκρηξη που θα μπορούσε να απογειώσει την παράσταση.
Πόσο ωραία και φυσικά μπαίνουν στους ρόλους ο Αλέξανδρος Βάρθης, ο Νίκος Γιαλελής, ο Τάσος Λέκκας, η Αλεξάνδρα Μαρτίνη, ο Φάνης Μιλλεούνης και η Ελίζα Σκολίδη! Η υποκριτική ομάδα είναι εξαιρετική. Φέρνουν ο καθένας το προσωπικό του υλικό, αλλά λειτουργούν ως ένα δεμένο, πειθαρχημένο σύνολο. Οι πολλαπλές μεταμορφώσεις τους ενισχύουν την αμεσότητα και κρατούν την παράσταση ζωντανή.
Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου, διακριτικοί αλλά ουσιαστικοί, συνοδεύουν τις μεταπτώσεις της δράσης και υπογραμμίζουν τη δραματουργική ένταση, συμβάλλοντας στη συνολική αρμονία. Το "Απόψε κανείς δεν πεθαίνει" είναι μια παράσταση ανθρώπινη, ειλικρινής και ουσιαστική, που χωρίς να ωραιοποιεί την πραγματικότητα, καταλήγει να υπενθυμίζει κάτι απλό αλλά αναγκαίο: όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, η αγάπη παραμένει ο πιο δυνατός λόγος για να συνεχίζουμε. Και το κάνει με έναν τρόπο που σε αφήνει καλά. Γέλασα, συγκινήθηκα και σκέφτηκα — όχι με το βάρος στο στήθος, αλλά με μια αίσθηση ανακούφισης.
Σε μια θεατρική σεζόν γεμάτη παραστάσεις που διαπραγματεύονται το άσχημο, τον ζόφο και τη σκληρότητα της κοινωνίας με απόλυτα πειστικό τρόπο, αυτή η δουλειά επιλέγει έναν άλλο δρόμο: δεν κλείνει τα μάτια στα δύσκολα, αλλά τα κοιτάζει κατάματα με χιούμορ, τρυφερότητα και ανθρωπιά. Μιλά για όσα μας προβληματίζουν, μας πληγώνουν και μας πιέζουν καθημερινά, χωρίς να σε βυθίζει στην απόγνωση. Αντίθετα, σου δίνει χώρο να αναπνεύσεις, να γελάσεις και να θυμηθείς ότι μέσα σε όλη αυτή τη σκληρότητα υπάρχει ακόμη χώρος για σύνδεση, φως και ελπίδα. Και αυτό, ειδικά φέτος, δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.
Περισσότερες πληροφορίες
Απόψε κανείς δεν πεθαίνει
Ένα πολυφωνικό μωσαϊκό σύγχρονων ιστοριών που γίνονται καθρέφτες της καθημερινότητάς μας, γύρω από τις έννοιες σεξ, βία, εξουσία, πίστη, αγάπη. Πράγματα που έχουμε ακούσει, ζήσει, ελπίσει η σιωπηλά φοβηθεί. Μικρές και μεγάλες συμπτώσεις υφαίνουν το νήμα που συνδέει τις επιμέρους θεματικές δημιουργώντας μια πολύπτυχη παράσταση με χαρακτήρες που παλεύουν να ακουστούν να αγαπηθούν να αντέξουν και να πιστέψουν επιτέλους σε κάτι. «Τι είναι αυτό που τελικά μας καθορίζει σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;» είναι το ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά.
