Το φετινό πρόγραμμα χορού του Φεστιβάλ Αθηνών μοιράζεται στους χώρους της Πειραιώς 260 και το Ηρώδειο και συγκεντρώνει μια πλούσια γκάμα παραστάσεων από καταξιωμένους και ανερχόμενους καλλιτέχνες, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Από το αδιόρατο όριο μεταξύ ζωής και θανάτου, μέχρι την πολιτική του σώματος και τις αστικές ρίζες της hip hop κουλτούρας, το σώμα μετατρέπεται σε όχημα αφήγησης, έκφρασης και υπαρξιακής αναζήτησης.
"Far from the end”
Το "Far from the end” της Χριστίνας Γουζέλη και του Πολ Μπλάκμαν είναι μια τολμηρή και ποιητική εξερεύνηση του "ημιτελούς" ως μορφή καλλιτεχνικής και ανθρώπινης έκφρασης. Μέσα από την έντονη χορογραφική γλώσσα τριών ανερχόμενων Ελλήνων χορευτών και την αποσπασματική μουσική παρτιτούρα, το έργο αναδεικνύει την ομορφιά της ατέλειας και του ανολοκλήρωτου. Εμπνευσμένο από σημαντικά έργα τέχνης που έμειναν ημιτελή – από τους Φυλακισμένους του Μιχαήλ Άγγελου μέχρι τη Σαγράδα Φαμίλια του Γκαουντί – το έργο προτείνει ότι η έλλειψη τέλους μπορεί να είναι πηγή ελευθερίας, δημιουργίας και καθαρότητας. Στο σύμπαν του "Far from the end”, οι κενές θέσεις και οι εκκρεμότητες γίνονται σημεία δύναμης, όχι αδυναμίας. Με την χαρακτηριστική τους προσέγγιση, που βασίζεται στην αντιπαράθεση και την πολυπλοκότητα, οι Γουζέλη και Μπλάκμαν συνθέτουν ένα έργο που δεν ζητά από τον θεατή να "καταλάβει", αλλά να βιώσει. Πρόκειται για μια ωδή στην ανοιχτότητα, στην ποίηση του μη-ολοκληρωμένου, και στις αμέτρητες πιθανότητες που γεννά κάθε "αν…"” (Πειραιώς 260, στις 6-8/6).
"Ποιος θα της το πει;”
Το έργο "Ποιος θα της το πει;” του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου είναι μια σύγχρονη, παιχνιδιάρικη και ταυτόχρονα στοχαστική ανάγνωση του μύθου της Χιονάτης. Αντί να αναπαραστήσει την πλοκή του παραμυθιού, το έργο εστιάζει στα εμβληματικά του σύμβολα – το μήλο, τον καθρέφτη, το φιλί, το επτά – μετατρέποντάς τα σε αφορμές για χορογραφικό και αισθητικό στοχασμό. Συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με τις αναπαραστάσεις της θηλυκότητας και τον τρόπο που αυτές διαμορφώνονται μέσα από τα παραμύθια και την ποπ κουλτούρα, ο Σταυρόπουλος δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο χρώμα, αντίφαση και ειρωνεία. Η παράσταση ισορροπεί ανάμεσα στη φαντασία και την αφαίρεση, ενώ με όχημα το χιούμορ και την ευφυή σκηνική γλώσσα, αποδομεί στερεότυπα και προτείνει μια φρέσκια, χειραφετημένη εκδοχή του γνώριμου παραμυθιού (Πειραιώς 260, στις 14-16/6).
"Διάβρωση / Weathering”
Με το "Διάβρωση / Weathering”, η διακεκριμένη Αμερικανίδα χορογράφος Faye Driscoll μάς προσκαλεί σε ένα τελετουργικό σωματικής και συναισθηματικής φθοράς, αλλά και μεταμόρφωσης. Το έργο εκτυλίσσεται σαν μια ζωντανή γλυπτική εγκατάσταση, όπου τα σώματα των ερμηνευτών γίνονται φορείς μνήμης, βάρους και συνεχούς αλλαγής. Η παράσταση εξερευνά την έννοια της "διάβρωσης" όχι ως καταστροφή, αλλά ως φυσική διαδικασία φθοράς που γεννά κάτι νέο – όπως η πέτρα που λειαίνεται με τον χρόνο, όπως τα ανθρώπινα αισθήματα που επαναδιαμορφώνονται. Μέσα από επαναλαμβανόμενες κινήσεις, ηχητικά τοπία και μια σχεδόν ονειρική χορογραφική ροή, το "Weathering” γίνεται ένα σιωπηλό αλλά βαθύ σχόλιο για την ανθρώπινη εύθραυστη φύση, την αλληλεξάρτηση και τη διαρκή μεταμόρφωση του εαυτού (Πειραιώς 260, στις 27-29/6).
" Κάπως, αλλιώς, καθόλου, μαζί”
Με φρέσκια ματιά, αιχμηρό βλέμμα και σωματική ακρίβεια, η Παναγιώτα Καλλιμάνη αποτελεί μία από τις πιο υποσχόμενες και ήδη αναγνωρίσιμες νέες φωνές του σύγχρονου ελληνικού χορού. Το έργο της "Κάπως, αλλιώς, καθόλου, μαζί” επιβεβαιώνει το ιδιαίτερο στίγμα της, εστιάζοντας στις εύθραυστες και συχνά αμήχανες περιοχές της ανθρώπινης επαφής: από τη συλλογικότητα έως την αποστασιοποίηση, από την επιθυμία για σύνδεση έως τη σιωπηλή αδυναμία της. Η σημασία της Παναγιώτας Καλλιμάνη δεν έγκειται μόνο στη δεξιοτεχνία της, αλλά και στην ικανότητά της να αποτυπώνει με τόλμη και ευαισθησία τις κοινωνικές και ψυχικές ρωγμές της εποχής μας. Το "Κάπως, αλλιώς, καθόλου, μαζί” είναι ένα έργο που ακροβατεί ανάμεσα στο οικείο και το αμήχανο, επιβεβαιώνοντας γιατί η Καλλιμάνη αποτελεί μια καλλιτέχνιδα που αξίζει να παρακολουθούμε από κοντά. Πρωταγωνιστούν ο χορευτής Rafael Pardillo και οι ηθοποιοί Αντιγόνη Φρυδά και Γιώργος Ʃυμεωνίδης (Πειραιώς 260, στις 27-29/6).
Hip Hop Battle & All Styles Battle
Η αστική χορευτική σκηνή διεκδικεί –και κερδίζει– τη θέση που της αξίζει στο σύγχρονο καλλιτεχνικό τοπίο. Το Urban Dance Contest επιστρέφει για πέμπτη χρονιά στο Φεστιβάλ, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική παρουσία της street dance κουλτούρας και την αυθεντική της φωνή μέσα στον κόσμο του σύγχρονου χορού. Ο χορευτής και χορογράφος Ηλίας Χατζηγεωργίου, μαζί με τον συνοδοιπόρο του Περικλή Πετράκη, επιμελούνται τη διοργάνωση, φέρνοντας στο προσκήνιο τους καλύτερους Έλληνες και διεθνείς hip hop και street dancers. Με επίκεντρο τα hip hop και all styles battles, το contest φέρνει στη σκηνή εκρηκτική ενέργεια, τεχνική αρτιότητα και σπάνια αυθορμησία. Καλλιτέχνες της urban σκηνής –έμπειροι και ανερχόμενοι– διασταυρώνουν κινήσεις, ρυθμούς και ιδιοσυγκρασίες, μετατρέποντας τη σκηνή σε ένα ζωντανό πεδίο συνάντησης, σύγκρουσης και δημιουργίας (Πειραιώς 260, στις 28-29/6).
"Impermanence”
Έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη διάσημη Sydney Dance Company και το Zaïde Quartet με την παράσταση "Impermanence”. Στη χορογραφία του Rafael Bonachela και με την πρωτότυπη μουσική του Bryce Dessner, η παράσταση εξετάζει τη φύση του εφήμερου και της μεταβλητότητας, φωτίζοντας όσα θεωρούμε δεδομένα ή αιώνια – είτε είναι υλικά είτε άυλα. Η παράσταση, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Σίδνεϊ το 2021, έχει παρουσιαστεί με επιτυχία σε διεθνείς σκηνές όπως στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, αποσπώντας ενθουσιώδη σχόλια για την εξαιρετική χορογραφία του Bonachela και την έντονη συναισθηματική ένταση της παράστασης. Συνδυάζει σύγχρονο μπαλέτο, γιόγκα και μοντέρνα κίνηση, επιδεικνύοντας τη σωματική δεξιοτεχνία και την άγρια χάρη των χορευτών. Η Sydney Dance Company, από τις πιο δυναμικές ομάδες σύγχρονου χορού στον κόσμο, ιδρύθηκε το 1969 και έχει κερδίσει διεθνή αναγνώριση για τον πειραματισμό της και τη συναισθηματική ένταση που διαπνέει τα έργα της. Από το 2009, καλλιτεχνικός διευθυντής της είναι ο Ισπανός χορογράφος Rafael Bonachela. Η μουσική του Bryce Dessner, συνιδρυτή του αμερικανικού συγκροτήματος The National, προσφέρει μια βαθιά συναισθηματική διάσταση στην παράσταση και αντλεί έμπνευση από καταστροφικά γεγονότα, όπως η πυρκαγιά στη Νοτρ Νταμ και οι φωτιές στην Αυστραλία το 2019 (Ηρώδειο, στις 4/7).
"Inhale Delirium Exhale”
Η Μιτ Βάρλοπ, μια από τις πιο ρηξικέλευθες δημιουργούς της σύγχρονης ευρωπαϊκής σκηνής, επιστρέφει στην Αθήνα με το "Inhale Delirium Exhale”, ένα τολμηρό καλλιτεχνικό πείραμα που ακροβατεί ανάμεσα στον μύθο και τη σύγχρονη υπαρξιακή συνθήκη. Γνωστή για την ικανότητά της να θολώνει τα όρια μεταξύ χορού, θεάτρου, εικαστικών και μουσικής, η Βάρλοπ καταθέτει ένα έργο συναισθηματικής έντασης. Πέντε ερμηνευτές, 1.500 μέτρα υφάσματος και μια σκηνή που μεταμορφώνεται συνεχώς, συνθέτουν έναν ζωντανό, ρευστό χώρο, όπου η ανθρώπινη εμπειρία ξεδιπλώνεται μέσα από σπασμένες αφηγήσεις, συλλογικά σώματα και ποιητικές εικόνες. Στο "Inhale Delirium Exhale”, η καλλιτέχνιδα αντλεί έμπνευση από τον Χορό της αρχαίας τραγωδίας — τη φωνή του συνόλου που μιλά πέρα από τη λογική, εκφράζει ό,τι δεν χωρά στις λέξεις, και φέρνει στην επιφάνεια το άρρητο. Το ύφασμα, άλλοτε εργαλείο, άλλοτε σώμα ή σκιά, λειτουργεί ως φορέας μνήμης και συναισθημάτων, υφαίνοντας κοινότητες μέσα στη ρευστότητα του σύγχρονου κόσμου (Πειραιώς 260, στις 7 & 8/7).
"Darkest White”
Η Δαφίν Αντωνιάδου έχει καταφέρει να διαμορφώσει ένα ιδιοσυγκρασιακό, τελετουργικό και βαθιά βιωματικό ύφος, που ξεχωρίζει για τη συμβολικότητα, τη συναισθηματική πυκνότητα και την πολιτισμική ρίζωση των έργων της. Δεν ακολουθεί τάσεις – δημιουργεί τον δικό της σκηνικό κόσμο και θα το διαπιστώσετε στο "Darkest White”. Είναι το επόμενο κεφάλαιο στο εξελισσόμενο, ποιητικό σύμπαν της Δαφίν Αντωνιάδου – μια σκηνική σύνθεση που εμβαθύνει στις έννοιες της εκτόπισης, της ανθεκτικότητας και της θηλυκής δύναμης, αντλώντας έμπνευση από τη σλαβομακεδονική της καταγωγή και τη μνήμη των σωμάτων που επιβίωσαν. Η παράσταση λειτουργεί ως σύγχρονο τελετουργικό: μια φασματική φιγούρα – ταυτόχρονα συλλογική και ατομική – κινείται ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, ενοποιώντας το θραυσματικό με το αρχέγονο, το σιωπηλό με το ουτοπικό. Στο επίκεντρο βρίσκεται η φωνή των άφαντων: εκείνων που η ιστορία παρέλειψε, αλλά η τέχνη επαναφέρει στη μνήμη με ευαισθησία και ένταση. Η παράσταση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του grape – Greek Agora of Performance, της διεθνούς πλατφόρμας του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, που για τρίτη συνεχή χρονιά αναδεικνύει την ελληνική δημιουργία στη διεθνή σκηνή. Με στόχο τη διασύνδεση των Ελλήνων δημιουργών με σημαντικούς θεσμούς και φεστιβάλ του εξωτερικού, το grape αποτελεί σημείο αναφοράς για την εξωστρέφεια των παραστατικών τεχνών στην Ελλάδα (Πειραιώς 260, στις 21-24/7).
"Hystory"
Η Πατρίσια Απέργη, μία από τις πιο σημαντικές και αναγνωρισμένες χορογράφους της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, συνεχίζει να εξερευνά τα όρια του σώματος, της μνήμης και της κοινωνικής ταυτότητας με το έργο της "Hystory”. Μέσα από τη δημιουργία αυτή, η Απέργη εστιάζει στη δυναμική των γυναικών και στις περιπλανήσεις που αυτές βιώνουν σε μια κοινωνία γεμάτη αντιφάσεις. Το "Hystory” αντλεί έμπνευση από την ιστορία και τη μυθολογία του γυναικείου σώματος, αναδεικνύοντας τη σχέση του με τη θεωρία της "πλανώμενης μήτρας" και την πολιτισμική της καταπίεση. Δημιουργεί έναν καμβά στον οποίο οι γυναίκες του κόσμου, μέσα από τις πλάνες και τις απογοητεύσεις τους, καλούνται να αντισταθούν στην παραδοσιακή εικόνα της "καλής κοπέλας", η οποία τις περιορίζει. Η παράσταση αποτελεί μέρος των καλλιτεχνικών παραγωγών grape – Greek Agora of Performance (Πειραιώς 260, στις 21-24/7).
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Athens Epidaurus Festival Urban Dance Contest
Οι χορευτικές μάχες του Φεστιβάλ Αθηνών που μας μύησαν στην κουλτούρα του χορού του δρόμου επιστρέφουν για πέμπτη φορά σε επιμέλεια Ηλία Χατζηγεωργίου και Περικλή Πετράκη. Το «Hip Hop Battle» και το «All Styles Battle» φέρνουν αντιμέτωπους αναγνωρισμένους και ανερχόμενους χορευτές και χορεύτριες του χιπ χοπ στην Ελλάδα, οι οποίοι διαγωνίζονται κατά μόνας και σε ζευγάρια, αντίστοιχα, για να διεκδικήσουν τον τίτλο του νικητή. Την κριτική επιτροπή απαρτίζουν μερικοί από τους καλύτερους Έλληνες και ξένους χορευτές του είδους, τους οποίους θα δούμε να χορεύουν στα «Judges Showcases». Στα decks ο DJ Greetana και παρουσιαστής ο Sifu Versus.
Far from the end
Το διεθνώς αναγνωρισμένο χορογραφικό δίδυμο υπογράφει ένα τολμηρό έργο που, με αφορμή ημιτελή, ατελή και εγκαταλελειμμένα έργα τέχνης, εξερευνά την ομορφιά που προκύπτει από την απουσία του τέλους, θέτοντας παράλληλα το ερώτημα αν κάτι πρέπει να «τελειώσει» για να είναι ολοκληρωμένο. Εμπνευσμένο από έργα όπως οι ημιτελείς «Φυλακισμένοι» του Μιχαήλ Άγγελου, το συγκλονιστικό πορτρέτο ενός νεαρού μαύρου άντρα στο «Black Draftee» (James Hunter) της Άλις Νιλ, η ακόμη ημιτελής Σαγράδα Φαμίλια του Αντόνι Γκάουντι και οι τελευταίες λέξεις που έγραψε ο Κάφκα «αλλά αυτό που είπε–», το έργο ξεδιπλώνεται μέσα από μια σειρά περίπλοκων χορογραφικών συνθέσεων σε συνδυασμό με μια αποσπασματική μουσική παρτιτούρα, επίσης εμπνευσμένη από ημιτελή μουσικά έργα κορυφαίων δημιουργών.
Ποιος θα της το πει;
Τα σύμβολα που καθορίζουν τη μυθολογία της «Χιονάτης» -το μήλο, ο καθρέφτης, το φιλί, ο αριθμός επτά- συναντούν την ενέργεια και την εξωστρέφεια της ποπ κουλτούρας, σε μια χορογραφία που εξερευνά τις αντιφάσεις των αναπαραστάσεων της θηλυκότητας. Είναι η τρίτη φορά που ο βραβευμένος χορογράφος ακολουθεί αυτή τη θεματική. Με βασικό εργαλείο το χιούμορ, η παράσταση αποδομεί στερεότυπα και απευθύνεται με αμεσότητα στο κοινό, δημιουργώντας μια εμπειρία προσιτή και απολαυστική για όλες τις ηλικίες. Μέσα από την αρμονική συνύπαρξη της κίνησης, της μουσικής και του εικαστικού σχεδιασμού, το έργο μάς ξανασυστήνει ένα κλασικό παραμύθι με φρέσκια ματιά.
Κάπως, αλλιώς, καθόλου, μαζί
Μια παράσταση χορού που επικεντρώνεται στο βλέμμα, δίνοντας στον θεατή τη δυνατότητα να δει την ιστορία της σχέσης ενός ζευγαριού μέσα από δύο διαφορετικές, πανομοιότυπες πραγματικότητες. Η σχέση του ζευγαριού ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και πάλι από την αρχή. Μέχρι τη στιγμή που μια μετακίνηση, μια μικρή διαφοροποίηση γίνεται το «άνοιγμα» για ένα άλλο βλέμμα, μια άλλη εκδοχή. Η πραγματικότητα παύει να είναι μόνο μία. Το βλέμμα του θεατή είναι αυτό που θα αποφασίσει ποια είναι η ιστορία. Καθώς δεν γίνεται να παρακολουθεί ταυτόχρονα και τα δύο ζευγάρια, ό,τι επιλέξει να δει είναι, τελικά, η δική του εκδοχή.
Διάβρωση
Μια εικόνα διαρκούς ροής κυριαρχεί στη σκηνή, με άμεσο κάθε φορά σωματικό και συναισθηματικό αντίκτυπο στην ενέργεια που μεταδίδεται μεταξύ χορευτών και κοινού. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα σύνθετο έργο που μας προκαλεί να σκεφτούμε πώς η φύση και η βιολογία επιδρούν στο ανθρώπινο σώμα ως συλλογικό και πολιτικό υποκείμενο. Η παράσταση περιλαμβάνει γυμνό και ενδεχομένως φυσική επαφή με τους θεατές στις πρώτες σειρές καθισμάτων.
Impermanence
Με τη βαθιά συγκινητική παράσταση, που εστιάζει στο εφήμερο και τη μεταβλητότητα όσων θεωρούμε δεδομένα, έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας το αυστραλιανό συγκρότημα σύγχρονου χορού, γνωστό για τη συναισθηματική ένταση των έργων που παρουσιάζει, τον πειραματισμό και την καινοτομία στην εξερεύνηση των δυνατοτήτων του ανθρώπινου σώματος, καθώς και την ενσωμάτωση παραδοσιακών στοιχείων. Σύμφωνα με το TimeOut, πρόκειται για μια «εξαίσια χορογραφία συνδυάζει το σύγχρονο μπαλέτο, τη γιόγκα και τη μοντέρνα κίνηση, όπως εκτελείται με τον εντυπωσιακό αθλητικό τρόπο και την άγρια χάρη της ομάδας». Τη μουσική έχει συνθέσει ο διάσημος Μπράις Ντέσνερ, συνιδρυτής του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος The National, ο οποίος εμπνεύστηκε αρχικά από τη φωτιά στην Παναγία των Παρισίων και τις καταστροφικές πυρκαγιές της Αυστραλίας το 2019.
Inhale Delirium Exhale
Μετά το εκστατικό «One Song», η Βελγίδα εικαστικός και χορογράφος, από τις πλέον καινοτόμες φωνές της σύγχρονης ευρωπαϊκής τέχνης, επιστρέφει στην Αθήνα με μια παράσταση που στροβιλίζεται ανάμεσα στο μυθικό και το σύγχρονο, στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα, ενσαρκώνοντας το χαρακτηριστικό της ύφος: τον δυναμικό συνδυασμό χορού, θεάτρου, εικαστικών τεχνών και μουσικής. Οι ερμηνευτές αλληλεπιδρούν με 1.500 μέτρα υφάσματος, δημιουργώντας έναν ζωντανό καμβά όπου υφαίνονται φόβοι, μυστικά και επιθυμίες. H Βάρλοπ στρέφει το βλέμμα της στον Χορό της ελληνικής τραγωδίας και συγκεκριμένα στην ιδιότητά του να αντιπροσωπεύει ό,τι υπερβαίνει τις δυνατότητες της γλώσσας.
