Στέλιος Αγγελίδης, Σίμος Γιαννάκος
Μερικές παραστάσεις δεν περιορίζονται απλώς στη σκηνή – σε βρίσκουν εκεί που ζεις, σε χώρους καθημερινούς, οικείους, όπου η πραγματικότητα και η τέχνη μπερδεύονται. "Η σκιά της μύγας” της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη είναι ακριβώς αυτό: ένα μονόπρακτο που παίζεται μέσα σε καφενεία, δίνοντάς σου την αίσθηση πως δεν είσαι απλώς θεατής, αλλά μάρτυρας μιας ιστορίας που μπορεί να ανήκει και σε εσένα. Η παράσταση δημιουργήθηκε από το Θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο σε συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και μετά από ένα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων σε καφενεία του Πειραιά, από τις 8 Μαρτίου έως τις 12 Απριλίου στην Πολιτεία στην Ακαδημία Πλάτωνος.
Η παράσταση με ερμηνεύτρια τη Σοφία Λιάκου και τον Τάσο Καρακύκλα στο ρολο του καφετζή συνομιλεί ακόμα πιο άμεσα με την πόλη και τις μεταβολές της. Σε μια περιοχή που παλεύει να διατηρήσει τον χαρακτήρα της, η ιστορία μιας γυναίκας που έχει μετατρέψει το σπίτι της σε κατ’ οίκον ξενοδοχείο γίνεται μια προσωπική αλλά και συλλογική μαρτυρία. Μέσα από μια αφήγηση τρυφερή, σκληρή, συγκινητική αλλά και αστεία, η ηρωίδα ξεδιπλώνει μια καθημερινότητα όπου η μνήμη και η ταυτότητα απειλούνται από τις αλλαγές της πόλης. Το καφενείο – ένας τόπος που κουβαλά ιστορίες και ανθρώπους – γίνεται ο πιο ταιριαστός σκηνικός χώρος για ένα έργο που μιλά για την απώλεια, την προσαρμογή, την αίσθηση του ανήκειν.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Το κείμενο αναδεικνύει έναν έντονο προβληματισμό σχετικά με τις κοινωνικές διεργασίες που πυροδοτεί η τουριστικοποίηση της πόλης και οι πρακτικές εξευγενισμού λαϊκών ή και μικροαστικών περιοχών της. Η γειτονιά γίνεται χώρος προσωρινής διαμονής, οι κάτοικοι μεταμορφώνονται σε ήρωες ενός σκηνικού που καταναλώνεται καθημερινά από περιπατητές νέας κοπής, οι σχέσεις αναδιατάσσονται και οργανώνονται στη βάση της οικονομικής δραστηριότητας. Η ηρωίδα της ιστορίας μας συμπυκνώνει τις ιδιότητες αυτού του νέου τύπου κατοίκου. Η ζωή της κινείται στο περιθώριο της καθημερινής εναλλαγής-συναλλαγής. Το σπίτι της, έχοντας χάσει τις παραδοσιακές του συνδηλώσεις, γίνεται τόπος φιλοξενίας των πελατών και της ίδιας. Ένας τόπος χωρίς μνήμη, ένας τόπος ανοίκειος με καλά ( ; ) κρυμμένες εσωτερικές ρωγμές. Επιχειρούμε να προσεγγίσουμε τον λόγο της ηρωίδας ως μίγμα εσωτερικού μονολόγου και αφήγησης. Τυπικά έχει συνομιλητή της τον γνώριμο ιδιοκτήτη του καφενείου. Σαν άλλη "μπεκετική” ηρωίδα τού απευθύνεται συνεχώς, εξομολογείται, μοιράζεται. Εκείνος όμως είναι απόλυτα ενσωματωμένος στον χώρο και μαζί με τους θεατές-θαμώνες συγκροτούν έναν ανταγωνιστικό πόλο, έναν τόπο δημόσιας μοναξιάς που σταδιακά μεταμορφώνεται σε απειλή.
Προπωλήσεις εισιτηρίων: more.com
Περισσότερες πληροφορίες
Η σκιά της μύγας
Ένα μονόπρακτο για δύο ηθοποιούς ειδικά σχεδιασμένο για να παρουσιάζεται σε καφενεία, με θέμα την πόλη που αλλάζει, τις γειτονιές που χάνονται, το αστικό τοπίο που μεταβάλλεται βίαια, το εσωτερικό τοπίο των ανθρώπων που πασχίζουν να προσαρμοστούν, τα χνάρια της ατομικής και της συλλογικής μνήμης που σβήνουν με την επέλαση του υπερτουρισμού. Ένας χώρος κοινωνικοποίησης γίνεται το φυσικό σκηνικό μιας παράστασης που ακροβατεί στα όρια της νοσταλγίας, του ρεαλισμού και της ονειροπόλησης. Από το κέντρο του Πειραιά μέχρι τον Κορυδαλλό, τη Νίκαια και τη Δραπετσώνα, η παράσταση ταξιδεύει για να συναντήσει τους κατοίκους της πόλης και να αφηγηθεί την ιστορία της με τρόπο άμεσο, ανθρώπινο, αγωνιώδη, ειλικρινή.
