Γνωρίσαμε τη σκηνοθετική δουλειά του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, το 2013, στη μεγάλη παραγωγή για όλη την οικογένεια «Ηρακλής: Οι 12 άθλοι», η οποία άνοιξε το δρόμο για νέες συνεργασίες. Μια από τις πιο σημαντικές είναι αυτή με τη Ρούλα Πατεράκη, την οποία ξανασυναντά στην «Αμφιβολία» του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ. Οι αναγνώστες του athinorama.gr θα έχουν την ευκαιρία να δουν την παράσταση σε avant στο θέατρο Ροές στις 7/2.
Τι σε έκανε να επιλέξεις την «Αμφιβολία» του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ;
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα αυστηρό θρησκευτικό σχολείο το οποίο ένας ιερέας προσπαθεί να εκσυγχρονίσει. Όταν η διευθύντρια ανακαλύπτει ότι ο ιερέας δίνει ιδιαίτερη προσοχή σε ένα απομονωμένο αγόρι, ξεκινά έναν πόλεμο που θα βάλει σε κίνδυνο τη συνοχή της κοινωνίας του σχολείου. Η «Αμφιβολία» είναι έργο που εμπεριέχει ψυχαναλυτικά στοιχεία κι αυτό μου αρέσει. Μπορεί σ’ ένα πρώτο επίπεδο να φαίνεται ότι πραγματεύεται το θέμα της θρησκευτικής πίστης, όμως ο συγγραφέας πάει τα πράγματα πιο βαθιά. Τον ενδιαφέρει η πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο, το κατά πόσο μπορούμε να καταλάβουμε τον άλλον αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό· τον ενδιαφέρει η μάχη του εγωισμού και της συνύπαρξης.
Είσαι άνθρωπος που ζει με την αμφιβολία;
Η αμφιβολία υπάρχει πάντα στη ζωή μου. Και τώρα, καθώς ψάχνω το έργο, έχω την αμφιβολία για το τι δρόμο πρέπει να πάρει, πώς θα αναπνεύσει στη σκηνή. Στο μυαλό μου δομώ πολύ γρήγορα την πρόταση που θέλω να κάνω. Στη συνέχεια την απομυθοποιώ και την καταστρέφω για να την ξαναδομήσω με πιο ώριμο τρόπο.
Το σκηνικό παραπέμπει σε πασαρέλα. Θέλεις να αναδείξεις κάτι με αυτό;
Μου αρέσει να σκηνοθετώ μέσα από την εικόνα και πάντα χτίζω μια αρένα για να δράσουν οι ηθοποιοί μέσα σ’ αυτή. Στη συγκεκριμένη παράσταση θέλω οι ήρωες που υποδύονται η Ρούλα Πατεράκη, ο Νίκος Κουρής, η Λίλα Μπακλέση και η Πηνελόπη Μαρκοπούλου να δίνουν την αίσθηση ότι αιωρούνται. Σαν να βρίσκονται σε μια no man’s land, σε μια κατάσταση που τους οριοθετεί και τους κάνει να είναι μετρημένοι αλλά ταυτόχρονα ελεύθεροι. Είναι λίγο συμβολικό το σκηνικό και προσπαθώ να δομήσω την κίνηση ανάλογα με τη διάθεση που έχει κάθε ήρωας. Ενώ, όλοι οι χαρακτήρες φαίνεται πως έχουν μια θέση σχηματοποιημένη μέσα από μια πορεία διαμαχών σπάει η δομή του και λάμπει η αμφιβολία.
Με τη Ρούλα Πατεράκη έχετε συνεργαστεί κι άλλες φορές. Ποιοι είναι οι κώδικες επικοινωνίας που έχετε αναπτύξει μεταξύ σας;
Μπήκα στην Καλών Τεχνών, πήγα στο Λονδίνο και σπούδασα στο Wimbledon College of Art, αλλά θέατρο έμαθα μέσα από τη συνεργασία με τη Ρούλα Πατεράκη. Έχω δουλέψει μαζί της ως ενδυματολόγος, θα κάνω κοστούμια για την παράσταση που θα παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών και αυτή είναι η τρίτη φορά που τη σκηνοθετώ. Η σχέση μας δεν περιορίζεται σε έναν κώδικα επικοινωνίας· νιώθω ότι έχουμε συνδεθεί ψυχικά. Είναι μια μοναδική καλλιτέχνιδα, τόσο έμπειρη, καλή και σίγουρη σε αυτό που κάνει, με πολύ ισχυρή άποψη και θέση για το θέατρο! Είναι πολύ σημαντικό να το έχει αυτό δίπλα του ένας νέος σκηνοθέτης όπως εγώ. Μοιράζεται τις γνώσεις κι έτσι, δουλεύοντας μαζί της, μπήκα στην ουσία του πράγματος. Η Ρούλα Πατεράκη είναι το master’s degree μου.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθες από εκείνη;
Έχει ένα προσόν που το θαυμάζω. Δεν σκουριάζει μεγαλώνοντας κι αυτό μου δίνει μεγάλη ελπίδα για το μέλλον. Έχει την αναρχική σκέψη ενός δεκαοκτάχρονου κι ένα μυαλό φορτωμένο με γνώση. Η ενέργειά της μου δίνει έμπνευση. Η αίσθηση του μαρασμού με πεθαίνει, είναι για μένα φοβερός εφιάλτης.
Kαι η μητέρα σου, η λογοτέχνις και εικαστικός Νίκη Παπαθεοχάρη, φαίνεται να έχει νεανικό τρόπο σκέψης.
Ναι, έχει φοβερά ανοιχτή σκέψη. Προσπαθώ να μελετήσω αυτούς τους ανθρώπους για να δω πώς θα το χειριστώ κι εγώ στο μέλλον. Αυτή η νεανική σκέψη είναι άραγε θέμα DNA ή κάτι που το δουλεύει κάποιος σε όλη του τη ζωή;
Ο πατέρας σου κινείται στον επιχειρηματικό κόσμο. Θα έλεγες πως είναι κι αυτός ανοιχτός σε νέα πράγματα;
Ο πατέρας μου είναι πιο κλασικός· είχε πάντα οράματα στη ζωή του κι έχει κάνει πολλά καινοτόμα πράγματα. Ο δυναμισμός και η επιτυχία των γονιών πολλές φορές μπορεί να ευνουχίσει τα παιδιά. Τόσο εγώ όσο και αδερφός μου ο Διογένης θα μπορούσαμε να μην έχουμε κάνει τίποτα στη ζωή μας. Όμως ή βρίσκεις δρόμο και βάζεις τη δική σου ταυτότητα ή το αφήνεις να σε τρώει. Ευτυχώς, οι γονείς μας, με ιδιαίτερο τρόπο ο καθένας, μας ωθούσαν πάντα να αποκτήσουμε το δικό μας χαρακτήρα.
Περισσότερες πληροφορίες
Αμφιβολία
Ένας ιερέας προσπαθεί να εκσυγχρονίσει τις αυστηρές δομές ενός θρησκευτικού σχολείου. Όταν η αυστηρή διευθύντριά του ανακαλύψει ότι εκείνος δίνει ιδιαίτερη προσοχή σε ένα απομονωμένο αγόρι, θα προσπαθήσει να τον εκδιώξει από το σχολείο
