Η αμερικανική ομάδα ακροβατικού χορού του Μόουζες Πέντλετον θα παρουσιάσει στο Μέγαρο την παράσταση «DreamCatcher» (24-29/3), ένα ποτ πουρί από γνωστά της έργα μαζί με μια ολοκαίνουργια χορογραφία. Η Μαρία Κρύου έχει δει όλες τις παραστάσεις τους στην Αθήνα και μας εξηγεί για ποιο λόγο αξίζει να τους δούμε ζωντανά έστω και μία φορά στη ζωή μας.
Αν σας ζητούσαν να αναπαραστήσετε με κινήσεις τα λουλούδια που ανθίζουν, γεννάνε σπόρους και πεθαίνουν αφού προσφέρουν ζωή, σε ποια θέση θα τοποθετούσατε τα χέρια σας; Και αν σας έλεγαν να μιμηθείτε την κίνηση της Σελήνης, ακριβώς τι θα κάνατε; Γιατί αν μπορείτε να περιγράψετε με τη γλώσσα του σώματος την ομορφιά ενός φυσικού τοπίου και την απόκοσμη γαλήνη ενός ουράνιου σώματος, πιθανότατα μπορείτε να ενταχτείτε και στους Momix.
«Οι χορευτές μας», μας λέει ο ακτιβιστής οικολόγος, χορογράφος και ιδρυτής της θρυλικής ομάδας Μόουζες Πέντλετον στη συνέντευξη που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, «πρέπει να μπορούν να μεταμορφωθούν σε λουλούδι, σε σαύρα ή σε πνεύμα που ζει στη φωτιά». Εντάξει, δεν είναι μόνο αυτά. Για να δουλέψει κάποιος με την ομάδα του «χρειάζεται εξαιρετική σωματική διάπλαση, άψογη τεχνική και φαντασία». Γι’ αυτό έχει φροντίσει να την επανδρώσει με χορευτές, αθλητές, ακροβάτες, ζογκλέρ, καλλιτέχνες που διαθέτουν εξαιρετικές (για να μην πούμε και… υπερκόσμιες) ικανότητες.
Τον φανταζόμαστε λοιπόν να τους δίνει στις πρόβες μια σειρά από παράδοξα παραγγέλματα: «Κοιμηθείτε στα σύννεφα! Περπατήστε στο φεγγάρι! Καβαλήστε τις αστραπές!» Η διάθεσή του να... ανακατεύει δημιουργικά τα πράγματα φαίνεται από το όνομα που έδωσε στην ομάδα του, το οποίο παραπέμπει σε χημικό μείγμα, αλλά γίνεται πραγματικά ξεκάθαρη όταν δεις τελικά κάποια παράστασή τους. Ο Πέντλετον (συνιδρυτής επίσης παλιότερα του χοροθεάτρου Pilobolus και, εκτός των άλλων, παλιός πρωταθλητής του αλπικού σκι), ως άλλος φυσιοδίφης, στήνει τους δικούς του ποιητικούς, χορευτικούς ρεμβασμούς, αποτυπώνοντας στα έργα του το μικρόκοσμο της φύσης, των φυτών και των εντόμων. Έχει βρει τον ιδανικό τρόπο να εκφράζει την εσωτερικότητά του μέσα από την επαφή με τη φύση και την εξύμνησή της.
Οι Momix, ξεκινώντας από το Κονέκτικατ της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ, «οργώνουν» τον πλανήτη με χορευτικές συνθέσεις που θυμίζουν παιχνίδια σε καλειδοσκόπιο και αυτό διότι δοκιμάζουν την ολική ανατροπή της κατεστημένης φόρμας, δίχως όμως την απαξίωση της ουσίας και των αρχών που διέπουν τη χορευτική τέχνη. Το σκηνικό μείγμα που προτείνουν περιέχει χορό, παντομίμα αλλά και αθλητικά ακροβατικά.
Όπως θα διαπιστώσετε, οι Momix είναι οι βασιλιάδες του visual theatre. Αξιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το φωτισμό, τη μουσική και τα ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα που έχουν στη διάθεσή τους. Όμως το βασικό σκηνικό εργαλείο του «οπτικού θεατρικού παιχνιδιού» τους είναι το ανθρώπινο σώμα. Σόλο, ντουέτα ή ομαδικές χορογραφίες οδηγούν τους θεατές σε υπερρεαλιστικά ταξίδια στις αισθήσεις. Θαυμάζονται σε όλο τον κόσμο για τη φαντασία, την άψογη τεχνική, τις ασύλληπτες αντοχές και τα στοιχεία έκπληξης και αποκάλυψης που επιφυλάσσουν σε κάθε χορογραφία τους.
Το «DreamCatcher» κλείνει μέσα του τις «Best of Momix» στιγμές έργων που έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα αλλά και την ολοκαίνουργια χορογραφία «Alchemy», για την οποία ο Πέντλετον άντλησε έμπνευση από τη γη, τον αέρα, τη φωτιά και το νερό, δημιουργώντας μια πανδαισία ήχων, φωτών, χρωμάτων και κινήσεων για να δείξει πως χωρίς τη φυσική ισορροπία αυτών των στοιχείων δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία στη ζωή του ανθρώπου. Θα δούμε ακόμη χορογραφίες από την ενότητα «Botanica», ένα πράσινο σόου για τη μυστική ζωή των δέντρων και των ζώων όπου το μήνυμα των Momix είναι: «Να δημιουργήσουμε μιαν άλλη βαρύτητα. Οι Momix δεν απεικονίζουν τον κόσμο όπως είναι, αλλά όπως θα μπορούσε να είναι αν αφιερώναμε μια-δυο ώρες την ημέρα για να απελευθερωθούμε, να αφεθούμε σε ένα όνειρο και να χαλαρώσουμε».
Η ενότητα «Lunar Sea» επιχειρεί επί σκηνής ένα διαστημικό μακροβούτι στις μεγάλες επιφάνειες και τις άνυδρες θάλασσες που καλύπτουν την επιφάνεια της Σελήνης. Στο «Orbit» καταφέρνουν να μιμηθούν την κίνηση των ουράνιων σωμάτων, ενώ στο «Opus Cactus» οι χορευτές μεταφέρουν επί σκηνής τις μνήμες της ερήμου, μιας φύσης πολύμορφης και άκρως αισθησιακής κι εν πολλοίς άγνωστης σε εμάς. Ο ίδιος ο Μόουζες Πέντλετον περιγράφει το θέαμα ως «έντονα αισθησιακό και βαθιά οργανικό, με τα σώματα των χορευτών να κάνουν επίκληση στη μητέρα φύση».
Περισσότερες πληροφορίες
Dreamcatcher
Οπτικοακουστική παράσταση των καλύτερων στιγμών του διάσημου καλλιτεχνικού συγκροτήματος, που διακρίνεται για την εφευρετικότητα και τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο συνδυάζει τον ήχο, το φωτισμό, τα εφέ και φυσικά τα σώματα των χορευτών.
